De overgordijnen bleven dicht

Wouter en Mien zaten koffie te drinken achter de geraniums, toen zij opeens de Turkse buurvrouw Zara haar woning zag verlaten en de weg overstak naar hun huis.
''Ze ziet er opgewonden uit, zal er wat aan de hand zijn, ouwe?''
Hij keek ook, en zei:
''Misschien is er wat aan de hand, we horen het zo wel.''
Mien is zowat de enige die een goed contact heeft met Zara, een dertigjarige vrouw met twee kinderen, prachtige meisjes met pikzwart haar en mooie grote ogen. Afgelopen winter was Zara het die bij Mien aanbelde of ze nog boodschappen moest meenemen, omdat het oude stel de deur niet uit kon vanwege de felle koude en een hoog pak sneeuw. Mien was uitgegleden en had haar rechterheup ontwricht en moest een poosje het bed houden en Wouter had griep. Kijk, dat is nou menslievendheid van de lieve Zara, het knappe vrouwtje met het hoofddoekje. Carla, de gescheiden jonge buurvrouw is ook erg behulpzaam, maar Mien mocht haar niet zo, omdat ze voortdurend toenadering zoekt naar haar man en die vond het niet zo gek, dat zo'n lief jong knap vrouwtje hem aardig vond en hem soms streelde wanneer zijn vrouw niet in de buurt was, maar dit allemaal terzijde, want de huisbel rinkelde en Mien slofte door de gang naar de deur en opende die.

''Hallo Zara, is er wat gebeurd, je kijkt zo angstig, kom binnen, wil je koffie?''
Zara stapte de gang in en pakte de hand van Mien, en zei:
''Buurman doet niet open en de gordijnen zitten al twee dagen dicht, kan Wouter effen kijken?''
''Nou je het zegt, is het mij nu ook opgevallen, kom effen in de kamer, Wouter gaat wel kijken'', maar Zara was zo zenuwachtig, dat hij besloot met haar mee te gaan. Mien bleef in de deuropening staan met haar hand voor de mond en dacht, hij zal toch niet dood zijn, de arme oude Frits. Twee jaar geleden was zijn vrouw Gerda overleden en toen ze hem een keer tegenkwam in de supermarkt had hij al tegen haar gezegd, dat hij het niet meer zag zitten, zo helemaal alleen.

In een volksbuurt valt het meteen op, dat de gordijnen een paar dagen dicht geschoven zijn en nu helemaal toen buren naar buiten kwamen, omdat ze zagen, dat de bekende Turkse vrouw samen met Wouter door de brievenbus keken van Frits. Wouter tuurde langdurig door de brievenbus en zag op de grond van de gang een hele stapel reclamefolders en kranten liggen en rook een nare lucht. Buren verzamelden zich voor de deur en een jonge vrouw zei:
''Bel de politie, die krijgt de deur wel open, misschien legt Frits wel ziek in bed of heeft een beroerte gehad en kan zich niet bewegen.''
Inmiddels was Wouter via de woning van Zara naar de achterzijde gegaan en kon daar via een kleine trap gemakkelijk in de tuin van Frits komen. De keukendeur was op slot, maar een kleine raam stond met een klein haakje een stukje open. Met zijn pen kon hij gemakkelijk het haakje omhoog tillen en het raam openen.

Hij dacht, zal ik zelf naar binnen gaan of de politie waarschuwen en dat die in het huis een onderzoek instelt. Een lijk aantreffen deed hij liever niet. Hij besloot de politie te waarschuwen, maar bij terugkomst op straat was die al gearriveerd met een ambulanceauto van de Geneeskundige Dienst. Hij vertelde de agenten, dat ze naar binnen konden via de tuin. Zara wees ze de weg en wat wel was verwacht, een poosje later werd de arme Frits op zijn bed aangetroffen en werd op een brancard naar het ziekenhuis gebracht. Een agent vertelde, dat hij nog een teken van leven toonde, maar er erg beroerd uitzag en vroeg aan omstanders of de man familie of kinderen had, maar dat wist niemand, ook zijn buurvrouw Zara wist het niet. De recherche zou nog een onderzoek in de woning instellen en het huis verzegelen, je weet immers nooit of een misdrijf in het spel is.