In het diepe
Duiken kan iets onbekends zijn.
Je doet je onderbenen en je voeten in een onzekere wereld.
In stille wateren.
Deze wereld is de wereld van onderen.
Ik ben ook wel een beetje bang omdat ik met passie voor het avontuur om in stille vennen en sloten te willen zijn en daarom zojuist een snorkelset heb aangeschaft en een onderwaterlamp.
Waar ben ik mee bezig?
Ik weet het niet.
Ik wil zo graag de diepte in met heel mijn lichaam en ziel.
Ondergedompeld worden met een zeep en een schelp drijvend op mijn hoofd.
In het water wonen de vissen.
Dieren die je niet ziet, dieren die je eigenlijk nooit te zien krijgt.
Behalve dan hun signalen dat ze leven dat zijn de kringen die plotseling ontstaan aan het wateroppervlak.
Tekens van leven.
Het zijn tekens maar ook waterboeien.
Het zijn tekens van vissen dat ze even met hun lippen het wateroppervlak hebben beroerd naar wat zuurstof verspreid door hoge dennen en zilverkleurige berken aan de rand van het ven.
Duiken kan eng zijn want als er een rat voor je neus glipt of een onderwaterslang met ringen voor je onderwaterlampschijnsel verschijnt!
En zijn er mogelijk nog meer Lochnessen in al die vennen en meren zonder dat we weten de werkelijke dieptes? Ik ben een bang kind.
Mijn troost is dat ik weet dat sommige vissen buitenproportioneel groot zijn onder water, met grote wangen en kleppen vol bloed als kieuwen en met voelsprieten uit hun verbaasde en liefkozende lippen.
Vlak voor onzichtbare gebedenboekjes.
Ik ben een bang kind maar wil ook zo graag een bang kind zijn en tegelijk verliefd.
Verliefd ben ik op de vissen en daarom wil ik graag naar ze toe.
Bij hen zijn,onder hen zijn,met hen meezwemmen in hun school.
Verlangen misschien weer naar de kleuterschool heeft er ook mee te maken.
Als klein kind vond ik dat ik altijd klein kind moest blijven. Nimmer mocht ik van mijzelf grote formaten krijgen en nooit werken in de volwassen mensenwereld.
En altijd in bad lekker blijven als kind spelend met een onderwaterspons en een plastic vis.
En dan droomde ik dat voor immer de badkamerlamp uitging en de klok wazig werd aan de wand en een groene vissenschool mij meenam naar een zee zonder vuurtoren, zonder zonlicht, zonder warmte vol met scholen bluppende vissen in diep blauw water. In heel koud en fris water vol met zuurstof.Beter is het te duiken bij daglicht of bij regen.
Bij regen word ik nog kletsnatter.
Tussen bloemen als van plastic en papier onder water bij regen word ik nog drijfnatter en kom ik als een natte dweil in het water zodat ik me nog meer een vis voel met sluierstaart onder de vissen. Ik zoek bij het duiken het gevoel op dat ik een beetje verdrink en toch wetende dat ik niet echt verdrink en dat maakt me zo gelukkig en weekhartig.
Nu zwem ik en daarbij krommen mijn benen. Ik hijg een beetje, mijn duikbril zit te strak om mijn hoofd.
Ik zie vele naaldachtige visjes om mij heen verzameld.
Ze beminnen mijn geliefden en beminnen mij.
Stipjes, vele stipjes kijken mij aan.
Ze dragen natuurlijk schubben die eruit zien als ruiten.
Hoeveel ruitjes hebben jullie?
En hoeveel ruiten hebben jullie?
Wat voor altijd lieve vissen zijn jullie?
Wat is jullie naam?
En jullie voornaam?
Oh ik houd voor altijd van jullie.
Ik ben een goedig mens onder jullie.
Ik heb een raar schaakhoofd, trek daar maar niks van aan.
Ik heb een grote rug vol spek en pareltjes zweet,nu waterdruppeltjes.
Ik heb verwegogen en ook wimpers als halve kerstkransen.
Adem halen gaat moeilijk nu voor mij in de diepte.
Mijn voeten lopen te weinig voor de zieke in nood omdat ik zelf ook een zieke in nood ben.
Maar ze maken de wandel naar nis en kerk.
Inzender: cornil, 29 augustus 2012
home.nlGeplaatst in de categorie: hobby
diepe
192
Geef je reactie op deze inzending: