Een man zonder woorden.

Dit is een verhaal van een man zonder woorden, maar óók zonder gehoor.
Hij was doofstom.
Pas geleden had hij zijn vrouw verloren en dat was héél moeilijk voor hem.
Hij miste haar.
Maar óók het feit dat ze samen geen kinderen konden krijgen.
Hij rouwde een lange tijd en voelde zich eenzaam.
Op een gegeven moment werd hij overgeplaatst naar een verzorgingsflat op de eerste verdieping.
Zijn dierbare stoel werd geplaatst voor het raam, waar hij het uitzicht had op een lagere school.
Elke dag keek hij uit naar het moment dat de kindertjes pauze hadden.
Dan zwaaide hij naar hen en op een gegeven moment zwaaiden ze terug..
Na een poosje kon hij horen dat ze "opa" tegen hem riepen, en dat ontroerde hem.
En dat ging elke dag zo.
's morgens werd hij elke dag gewassen door iemand van de thuiszorg en zij kwam binnen door middel van de sleutel die haar gegeven was.
Daar had hij toestemming voor gegeven.
Ze was kundig en had begrip voor hem, óók om het feit dat hij de schoolpauze afwachtte.
Vaak zaten ze samen voor het raam om te kijken hoe de kindertjes zwaaiden naar hem.
Dát was hem dierbaar.
Jaren verstreken en elke dag zwaaide hij naar hen.
Eigenlijk werd het een gewoonte en de kindertjes wisten niet beter, of hij was een échte "zwaai-opa"!
Maar echter werd hij ziek en moest bed houden.
Dát viel hem zwaar, want hij kon niet meer zwaaien naar die lieve kindertjes.
Hij kwijnde weg en de thuiszorgverpleegkundige zag dit met groot verdriet aan.
Ze bleef zoveel mogelijk bij hem en zag dat hij "opa" zei, keer op keer.
Op een geven moment ging de bel en zij deed open.
Er stonden een aantal kindertjes voor de deur en haar mond viel open..
"Waar is opa?" vroegen ze. Nou, dát was een verrassing...en ze werden binnengelaten.
"Kom maar, dan breng ik jullie naar opa toe" zei ze.
Een beetje angstig stonden ze voor het bed van opa.
"Hallo opa" zeiden ze toen en de doofstomme man zwaaide en zwaaide naar hen, ontroerd..
Ze hadden een tekening voor hem gemaakt en die lieten ze zien.
Hij huilde.
En tóch bleven ze een poosje bij hem, want ze vonden het bed erg interessant.
Het kon op en neer en ze hadden er veel plezier aan, vooral toen opa op en neer ging..
Na een poosje gingen ze weg, het was genoeg.
Toen kwam het moment dat hij op sterven lag en de verpleegkundige kon het niet laten om naar de school te gaan om het te vertellen.
Álle kinderen werden ingelicht en kwamen zo snel mogelijk naar opa toe.
Ze stonden om zijn bed te zingen en hij hoorde hen, al zwaaiend nam hij afscheid en stierf. De kindertjes bleven zingen, huilend, maar ze bleven zingen en zwaaien, want dat was voor de "zwaai-opa"......

Doofstom verdriet on verdriet ontroering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 11 stemmen 273