Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een Kerstnacht om nooit te vergeten!

Den Haag.
Weer was een jaar bijna om. Het was Kerstavond. Het sneeuwde zachtjes. Marie moest even een mandje appels uit de schuur halen. Die zogenaamde schuur was echter meer een grote loods, die haar bazen verhuurden als winterstalling voor kampeerwagens en caravan ‘s. Normaal was het er altijd stil in. Nu merkte Marie tot haar verbazing echter dat er geroezemoes klonk van achter de grote schuifdeuren! Dat was niet pluis! Ze moest er het fijne van weten! Geruisloos sloop ze langs een zijdeur de koude ruimte in en wat ontdekte ze daar?
Nee toch hé? Een groepje jongelui, zo te zien kunstenaars of zwerfjongeren, hadden een paar matrassen uit de caravan ’s gehaald en enkele anderen zaten gehuld in tweedehands feestkledij wat met elkaar te keuvelen of te zingen! Marie schrok zich een hoedje toen zij tussen dit wel erg bonte gezelschap plots ook haar eigen broer, Jan, herkende!
“Wat nu weer?”, vroeg zij zich bezorgd af. Haar broer had het zo ’n twintig jaar geleden eens gepresteerd om als punk taxibestuurder bij de familie van Kriel aan te bellen! Marie dook onverwacht als uit het niets op naast haar broer. Ze fluisterde hem vermanend toe:
“Jan, dit kunnen jullie toch heus niet maken hoor! Straks breng je mij weer in verlegenheid bij mijn bazen! Ik wil mijn baan niet verliezen hoor, want waar moet ik als vrouw van zestig nog aan ander werk geraken, denk je? Gaan jullie hier alstublieft snel weg en ga ergens anders feestvieren!”
“Maak je maar niet druk meissie! We gaan al!”, bromde Jan met een grijns op zijn stoppelige gezicht. Zijn kuif was een beetje scheefgezakt, dus wreef hij hem tussen zijn grote ruwe handen weer recht zodat ie weer op de stoere punker van vroeger leek. Net op dat moment hoorden zij snelle voetstappen over het besneeuwde grindpad naderen! Het kraakte van je welste! Was het soms mijnheer Louis, die wilde weten waarom zij zo lang wegbleef?
“Vlug verberg je!”, siste Marie. Zij doken als hazen de caravans in. Marie verschool zich snel achter een dik gordijn. Bibberend draaide ze haar koksmutsje tussen haar handen in het rond. Ze zweette peentjes. Ze hoorde meerdere voetstappen! De schuifdeur ging open Het maanlicht scheen binnen. Met een ruk schoof plotseling iemand het gordijn weg waarachter Marie zich schuilgehouden had. Wat schetst haar verbazing toen zij een seconde later in het gezicht keek van niemand minder dan Koningin Beatrix in hoogsteigen persoon! Zij slaakten beide een gilletje. Marie riep: “Jan! Help!” Bij al dat tumult doken plots ook alle anderen op uit hun schuilplaats. Schoorvoetend kwamen ze nader. Mijnheer Louis keek bedremmeld toe.
“Wat heeft dit te betekenen?”, vroeg Hare majesteit streng.
“Wij wilden ook Kerstavond vieren, maar men joeg ons uit het café omdat ons geld op was! Zoveel hebben wij toch al niet te besteden, Hare Koninklijke Hoogheid!”, zei Jan. “Wij zijn maar kunstenaars, studenten en bijstandtrekkers. Maar één ding is zeker: wij houden écht van u!” Toen zij dat hoorde kreeg de koningin warempel een blos op haar wangen en er verschenen ook lachkuiltjes op haar gezicht, net zoals vroeger, toen men haar in de volksmond ‘Prinses Glimlach’ noemde! Koningin Beatrix begon ineens te lachen.
“Ach, jongelui, ik ben ook jong geweest. Ik heb kunstenaars altijd een warm hart toegedragen, want kunst is een van mijn grootste passies! Jullie weten toch dat ik graag boetseer?”, zei ze.
“Jawel, Hare Majesteit!”, stamelden de jongeren. Marie deed er wijselijk het zwijgen toe. Beschaamd kneedde zij het koksmutsje tussen haar vingers tot een balletje. Zij verwachtte een behoorlijk standje te zullen krijgen, maar kreeg integendeel ineens een opdracht van Beatrix!
“Vooruit mevrouw! Warm in de keuken snel wat chocolademelk op voor deze mensen. Zij kunnen zo te zien best wel ook iets hartigs gebruiken. Met uw goedvinden, mijnheer van Kriel, dit is een noodsituatie!”
“Natuurlijk, Hare Majesteit! Gaat uw gang!”, antwoordde hij. “Snel Marie! Doe wat Hare Majesteit u vraagt!” Zij repte zich als een hazewind de schuur uit, gevolgd door de jongeren en de koningin. Het leek ineens alsof het buiten ineens veel lichter was dan eerst. Er stonden wel zoveel sterren aan de hemel! Terwijl het bonte gezelschap zich naar het herenhuis spoedde hoorden zij ineens kindergeschrei vanuit het tuinhuis weerklinken! Dat was vreemd! Wat nu weer? Koningin Beatrix opende de deur van het tuinhuis en wat zagen zij toen? Een stel vluchtelingen had daar net een kindje gekregen! Het lag op wat stro in een kruiwagen en was toegedekt met een fleece trui die de tuinman daar had laten rondslingeren. De jonge ouders zaten er aan weerszijden vermoeid naast op twee afgedankte tuinstoelen. Het was een prachtig lichtbruin jongetje en het lachte hen toe. De koningin sprak ontroerd:
“Dit is het jongetje, waar wij al zo lang op wachten!”
“Halleluja! Hoera! Gefeliciteerd!”, applaudisseerde de hele groep. Alle kerkklokken uit de wijde omgeving begonnen plots te luiden. Het was middernacht! Het begon weer zachtjes te sneeuwen. Iedereen die nog in het grote herenhuis was kwam nu ook een kijkje nemen. Men begon kerstliedjes te zingen. Van heide en verre stroomden steeds meer mensen toe! Iedereen wou de pasgeborene zien en begroeten.
“Wij hebben nog een Haags ooievaartje, als teken van geluk, voor dit nieuwe gezinnetje en ook nog een pluche Hollands Leeuwtje als teken van kracht!”, sprak Hare Majesteit en gaf het aan de dankbare ouders. “U mag een week in ons gastenverblijf logeren!”, zei Mevrouw Elise.
“Wij geven u een verblijfsvergunning!”, zei de Minister van Vreemdelingenzaken.
“Wij spelen voor u ons nieuwste kerstliedje!”, zei Jan, de voormalige punker en prompt stemden zijn makkers hun gitaren en zongen zij samen een rockkerstlied. Het werd één groot feest daar in die tuin bij de van Kriels in Den Haag. Iedereen was blij en zong vrolijk mee terwijl Marie, samen met Koningin Beatrix, chocolademelk en kerstkransjes ronddeelde. Kortom, het werd een Kerstnacht om nooit te vergeten!

Schrijver: Laurine Vandepitte, 16 december 2012


Geplaatst in de categorie: kerstmis

3.0 met 6 stemmen 1.027



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Laurine Vandepitte
Datum:
16 december 2012
Dank je wel,Han,zo is mijn verhaal idd bedoeld. Ik hoop er alle mensen mee te bereiken en er hen even een positieve gedachte mee door te geven, zodat er even vrede op Aarde is.
Naam:
Han Messie
Datum:
16 december 2012
Email:
hmessielive.nl
Laurinne, dit hypermoderne verhaal past ook weer helemaal in de stijl van het kerstevangelie.
De kunstenaars en bijstandsmensen in de schuur zijn de herders, die in de bijbeltijd zo'n beetje als tweederangsmensen werden beschouwd.
Meneer Louis, mevrouw Elise en de koningin zijn te vergelijken me de drie wijzen. Hare majesteit geeft hier blijk van een wijs, ruimzinnig en groot hart
Het jongetje, pasgeboren, is dan geen Zaligmaker. Maar het kind van mensen, voor wie in herberg of huis geen plaats was, evenals met Jozef en Maria het geval was.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)