Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het kan vriezen, het kan dooien

Met grote inspanning schoof hij de grote roldeur een stukje open, die piepend en knarsend meegaf. Er brandde nog licht in de smidse, zoals altijd wanneer hij deze weer eens bezocht; de laatste keer was dat drie maanden geleden.

Nu rook het er behoorlijk muffig maar hij snoof de geur van houtskool, metaal, vermengd met die van het oude hout van de nu lege en stoffige stellingen, gretig op. Zoals een verslaafde met afkickverschijnselen stond hij een beetje als in trance en toch trachtte hij geconcentreerd ieder detail met een fotografische precisie in zich op te nemen.

Hij tilde uit gewoonte de zware smeedhamer uit het rek en zijn spieren trilden daarbij net zo hard als het wankele gevoel nu over zijn drie maanden geleden genomen besluit. Een eerste slag op het aambeeld gaf nog steeds het vertrouwde geluid, dat hem op dit moment een weldadige rilling bezorgde. Hij vermaande zich en zette de hamer meteen weer terug.

Bij een laatste rondgang door de hem zo vertrouwde ruimte bleef hij even bij de stookplaats staan. Tot zijn niet geringe verbazing voelde hij dat hem een aangename warmte tegemoet straalde. Onderzoekend porde hij in de houtskool en ontdekte bijna op de bodem enige gloeiende vonkjes en enige kooltjes met donkerrode randen. Het vuur was dus niet gedoofd, zoals hij stellig had aangenomen, maar het bleek nog diep onder de stapel te smeulen. Een bijna onwerkelijk koortsachtig gevoel maakte zich van hem meester.

‘Een zacht briesje van de blaasbalg – nieuw materiaal en…’. Resoluut schoof hij de kooltjes weer op een hoop, bevreesd dat hij in een impuls weer aan het werk zou gaan. Alle argumenten ter onderbouwing voor het stoppen van zijn smeedwerk zouden in één klap als ongeloofwaardig worden afgedaan. Wilma reageerde dienaangaande toen al met de opmerking: “Ik ben benieuwd”. – ‘De aanwezigheid van een gezonde portie mensenkennis kan je haar zeker niet ontzeggen’, dacht hij enigszins nerveus en met een gevoel van iemand, die zich betrapt voelt.

Met een forse zet schoof hij de roldeur van de smidse weer dicht, die deze keer bijna geluidloos sloot. Hij zette zijn kraag op en stak zijn handen in zijn broekzakken. Een straffe wind uit het noordoosten deed hem huiveren. Er zat verandering in het verschiet; hij voorvoelde het. Hij, de “Lettersmid”, eens zo genoemd door Iris en nu nog steeds door Joke en anderen, moest toegeven dat hem deze naam nog steeds beviel. Sterker nog: hij voelde zich er prettig bij een bijnaam te hebben verworven. ‘Hoe zat het ook weer met gedane zaken?’... vroeg hij zich hardop mompelend en met gemengde gevoelens af.

Hij wist niet wat hem méér in verwarring bracht: het gemis van de smidse of de wetenschap, dat daar nog steeds een vuur smeulde in de stookplaats! - Terwijl hij het looptempo versnelde trachtte hij zijn gedachten even zo snel naar een ander onderwerp te loodsen.

Schrijver: Günter Schulz, 8 april 2013


Geplaatst in de categorie: emoties

3.6 met 11 stemmen 287



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J.de Goot
Datum:
8 april 2013
Email:
joke190411hotmail.com
Gelukt!

Wat het is; geen idee,
ik denk het gevoel van 'dit'
bij een open haard... WARMTE!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)