Ik heb vliegangst - deel 1
Ik heb vliegangst, dat geef ik toe. Maar dat is niet het grootste probleem als ik vlieg. Het grootste probleem zijn mijn medemensen die zich voor, achter en naast mij bevinden tijdens de vlucht. En sommige van die medemensen lijken zich zelfs tegelijkertijd voor, achter en naast mij te bevinden, zo nadrukkelijk is hun aanwezigheid.
Het opstijgen gaat gepaard met licht artillerie, het gejank van kinderen. En daarna, we zijn net opgestegen en er wordt omgeroepen dat de gordels af kunnen worden gedaan, barst het feest van “wie komt het eerst bij de wc” aan alle kanten los. Het opstijgen duurt meestal niet meer dan enkele minuten maar het lijkt erop alsof mensen het dagen achtereen hebben moeten volhouden. En ik heb opgemerkt dat de mensen die meteen naar de wc moeten zonder uitzondering allemaal aan de raamkant zitten. Het is tot op zekere hoogte begrijpelijk dat men niet volledige controle heeft over de blaas, maar bij de meeste luchtvaartmaatschappijen heb je toch de mogelijkheid om je voorkeur voor een bepaalde zitplaats uit te spreken. Zelf doe ik blaasspieroefeningen de dag voor het vertrek, houd ik 1 uur voor vertrek op met drinken, zodra ik het vliegtuig binnenkom ga ik direct naar de wc EN ik zorg dat ik een plek langs het gangpad heb. En dat terwijl ik totaal geen last heb van een te snel gevulde blaas; in mijn omgeving vragen mensen mij zelfs vaak of ik wel eens naar de wc ga.
Soms denk ik dat het ook een soort van controle oefening is, een poging om een situatie waar je eigenlijk totaal geen controle over hebt, baas te worden. De wil om je omgeving te controleren. En ja, de cockpit kun je niet in, de keuken meestal ook niet, dus blijft de gang naar de wc over.
De wc-deur zit iets anders in elkaar dan men gewend is, dus je ziet soms in de eerste ronde mensen de deur herhaaldelijk open en dicht doen. Want je hebt natuurlijk 2 risico’s: als je binnen zit, wil je er zeker van zijn dat de deur dicht is en blijft, want op 10.000 meter hoogte of op de grond, je wil dit soort zaken toch het liefst voor jezelf houden. Maar nadat je klaar bent, moet hij ook weer open kunnen, duidelijk. De eerste ronde is dan ook meer een van verkenning: veel van de mensen die direct naar de wc gaan, hoeven eigenlijk niet. Ze willen er alleen zeker van zijn dat als het moment daar is, alles het gewoon doet. Tijdens deze verkenningstocht wordt de controle van de spoeling meestal overgeslagen, want wel, dat is niet HUN probleem.
Een keer maakte ik mee dat een vrouw die naast me zat (3 stoelen naast elkaar, haar zoontje bij het raam, zij in het midden en ik langs het gangpad), binnen 10 minuten 3 keer naar de wc ging en ik dus 3 keer binnen 10 minuten dezelfde bladzijde opnieuw moest lezen. Het was duidelijk dat het hier niet (alleen maar) om de blaas ging en om een einde te maken aan de gênante situatie bood ik haar aan om van plaats te wisselen. Haar zoontje kon naar het midden schuiven en ik zou dan bij het raam gaan zitten. Ze raakte duidelijk geïrriteerd door dit aanbod, keek naar het raam en toen weer naar mij en knikte een paar keer langzaam met haar hoofd, alsof ze me had gesnapt.
“Wil je zo graag bij het raam zitten?”
“Wat!?!”
Zelfs al was dat het geval geweest..
Want het eerste wat deze mevrouw had gedaan nadat ze was gaan zitten, was het omlaag schuiven van de raamschuif geweest en sindsdien was de schuif niet weer opengegaan. Niet tijdens het opstijgen, niet erna, en nu nog steeds dicht dus. Misschien wachtte zij op een speciaal moment waarop het perfecte uitzicht zou verschijnen aan haar om de schuif omhoog te halen. Misschien, maar de kans was groot dat ze op dat moment toch weer boven de pot zou hangen.
“Hij slaapt”.
Het kind zat rechtop en was voor zich uit aan het kijken.
“Slaapt hij altijd met zijn ogen open?”
“Zijn ogen zijn dicht”.
“Nee, zijn ogen zijn open, de raamschuif is dicht.”
“Dat blijft ook zo”.
Het probleem was misschien dus dat de raamschuif dicht moest blijven? Wel, geen probleem. Ze had dat kunnen zeggen, iets in de trant van: ja, laten we van plaats wisselen, maar kan de raamschuif aub dicht blijven. Dan had ik waarschijnlijk gezegd dat ik vliegangst heb en de raamschuif ook het liefst omlaag heb. Dan was er ten minste dialoog geweest, misschien zelfs wederzijdse sympathie.
Maar dit ging een totaal andere kant op…
Lees het vervolg van het verhaal op www.dertiendeprovincie.nl.
Geplaatst in de categorie: humor
reizen
280
hotmail.nl
Geef je reactie op deze inzending: