Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Familietaferelen.

Heerlijk die dagdromen. Ik zie mijzelf zitten aan de eetkamertafel bij de familie Stone waar ik regelmatig oppas bij de kleine Janis en George. Zij schelen 2 jaar, een stelletje deugnieten maar schatten van kinderen en altijd in voor een geintje zo klein als ze zijn. Ik kijk naar het tafereel voor mij en volg hun eettafelconversatie onder het eten terwijl ik kijk hoe Janis stiekem haar stukje vlees bij haar broertje neergooit, met gevolg dat zijn jus over zijn T-shirt spettert. “Mam kijk nou eens wat ze doet, die domme appeltaart!”, een boze blik naar zijn zus begeleidde gelijk het teruggooien van het stukje vlees met een vet randje.

Ik moest erom lachen want Ma die pakte, zo snel als zij kon, het stukje vlees van het bord en deponeerde het bij haar man die verbaasd doch verheugd zijn buit snel naar binnen slokte. “Zo probleem opgelost en jij mag niet met eten knoeien hoe vaak moet ik je dit nog zeggen!” sprak Anna haar dochter toe. Janis keek met grote ogen vol verbazing alsof ze totaal niet wist waar het over ging en zwijgend at zij verder, onder haar lange wimpers toch even een sneaky lach naar haar broertje gevende.

“Moeten ze straks allebei een beugel?” vroeg Pa met verbazing. ”Ja, dat zal wel moeten, ze hebben het toch nodig!” “Nou dan mag ik wel om overwerk vragen, dit is toch niet meer te betalen tegenwoordig!” Hij had eerst voor het eten de post opengemaakt en daar de brief van hun tandarts gelezen met de mededeling dat de beide kleintjes in aanmerking zouden komen voor een beugel. Een grote rib uit hun portemonnee want het lijf kon het niet meer trekken zoals Pa Stone het altijd maar noemde. En het was nog maar de vraag of de Zorgverzekering waar zij bij aangesloten waren alles zou vergoeden.

“Nou, ik zal ze eerst morgen maar even bellen.” Zwijgend ging men door met het eten dat hen toch smaakte want de kleintjes waren bezig hun bordje netjes leeg te eten zonder commentaar en zonder ruzie wat op zich al een rustpunt van de dag voor Ma was. Die twee konden niet zonder en niet uit elkaar, maar altijd was er wel wat dat Ma of Pa even als scheidsrechter moest fungeren. Of als ik op ging passen was ik altijd degene die tussen hen in stond, voor mij was het moeilijk partij te trekken, want ik was gek op die twee. Helaas hadden zij dit door. Kinderen voelen dat al snel aan, zover had ik al in de kinderwereld mogen kijken. Een verbazend opmerkingsvermogen en niets ontging die kleine ogen en hersentjes. Ik wilde ze tegen mij aandrukken en knuffelen maar ik zat aan tafel in mijn dagdroom en kon er niets mee. Toen het toetje kwam was gelijk de stilte weer over.

“Mam mag ik die rode?” vroeg Janis die het rode puddinkje aanwees. “Wat maakt dat nou uit, het zijn alle vier dezelfde hoor!” zei Mams. “Ja, maar de kleur is anders dan die andere drie en ik vind rood zo mooi!” “Ja, dan zegt jouw maag: “Hallo, ben jij puddinkje rood en kom jij uit de mond van Janis,” spotte kleine George en grinnikte om zijn grapje. “Nou je weet helemaal niet wat mijn maag zegt, misschien zegt mijn maag wel helemaal niets en gaat het gelijk naar mijn k….” “Hé dame, dit soort taal komen wij hier in huis niet tegen, dit soort grapjes vertel je maar op school, dit wil ik niet horen onder het eten!" sprak Pa nu ineens. Een glimlach achter zijn servet zei mij al genoeg. Zij wilde gelijk door naar haar darmstelsel, doch Pa wilde dat nog even niet horen aan de eettafel en terecht.

Toen ze klaar waren met eten gingen ze alle vier de boel opruimen, Ma deed de koffiekan aan en de kinderen doken voor de televisie en Pa pakte zijn krant. Eindelijk was het even rustig. Toen de koffie was gedronken en de kleintjes hun sapje op hadden was het toch tijd voor de douche en het bed. Want morgen zouden ze naar de dierentuin gaan. Eindelijk een paar vrije dagen, het was mooi weer en de kleintjes mochten kiezen uit een pretpark of een dierentuin. Natuurlijk werd het een dierentuin, het was wel een anderhalf uur met de auto rijden, maar met broodjes en flesjes fris kwam je al een heel eind, mochten ze onverhoopt in een file terechtkomen.

Ik genoot van dit tafereel, zo heerlijk huiselijk, zo gezellig, iets wat ik vroeger nooit gekend had door mijn gesjok van het ene pleeggezin naar het andere pleeggezin. En elk gezin had zijn/haar eigen regels. Mijn dagdroom kon niet meer stuk, ik zat ook in de voorkamer, gezellig tv te kijken en liep toen met Ma mee naar boven waar zij de kinderen gezamenlijk in bad deed. De nodige spetters waren her en der niet te vermijden en de pret was er niet minder om. Elke avond was dit het sluitstuk van de dag.

Ze mochten Mamma even nat spetteren in de douche en dat was toch wat voor die donderstenen. Dan met de natte haartjes de pyjama’s aan, een nachtkus naar Pappa brengen en als de wiedeweerga weer naar boven naar bed, waar ze nog een stukje kregen voorgelezen uit hun favoriete boekje. En dan het lampje uit, de deur op een kier. Ik stond in de deur en deed automatisch een stap naar achter toe zodat Ma eruit kon.

Ik lag ineens naast mijn stoel, mijn gezicht nat van de tranen, de krant nog in de hand.
Nee, ik had niet geslapen, ik had gewoon een dagdroom gehad die ik nooit meer zou kunnen beleven zonder een traan te laten.

In de krant had ik net gelezen dat vanmorgen tijdens een auto-ongeluk een gezin was omgekomen op weg naar de dierentuin. Niemand had het ongeluk overleefd, ook de tegenligger niet die het ongeluk had veroorzaakt.

Schrijver: Leny Kruis
Inzender: Leny, 8 augustus 2013


Geplaatst in de categorie: maatschappij

1.0 met 1 stemmen 100



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)