Heer Ane en de zeven geitjes op vakantie [3]
Het paleis van koning Minos was snel gevonden en toonde aan dat het bouwen van protserige, onnodig grote onderkomens geen verworvenheid van moderne dictators was, maar het beroemde labyrinth waarin volgens de overlevering de Minotaurus huisde was nergens te bespeuren. Geitje Nr. 4 opperde naar aanleiding hiervan de theorie dat het nooit bestaan had en de schrijver van het beroemde verhaal in de war moest zijn geweest met de binnenstad van Heraklion. Nr. 7 meende echter dat de verwarring eerder te maken had met de Spaanse stad Pamplona,waar men immers ieder jaar stieren door de nauwe straatjes joeg, waarbij de plaatselijke bevolking hinderlijk in de weg ging lopen in de hoop door het aanstormende vee verpletterd te worden en zodoende in het ziekenhuis of misschien wel het uitvaartcentrum te belanden. Deze veronderstelling gaf op zijn beurt weer aanleiding tot speculaties betreffende het drankgebruik van de oude Grieken. Nee, men vermaakte zich prima.
Eenmaal weer voortsnorrend, waarbij de sikjes van de geitjes alle kanten opwaaiden, besloten ze de bekende toeristische attracties voorlopig even links te laten liggen en zich te richten op het landschapsschoon en de lokale bewoners in de hoop een echte, originele, niet voorgekauwde Authentieke Ervaring op te doen. Hiertoe ging Heer Ane het gezelschap voor over steeds smaller wordende zijweggetjes, nu en dan wijzend op een bijzonderheid zoals de nergens anders ter wereld voorkomende Kretenzische Pijpbloem. Tenslotte bereikten ze via een nauwelijks zichtbaar paadje een bouwvallige berghut waarvoor op een bankje een man van - zo op het oog - minimaal 110-jarige leeftijd in alle rust een pijpje zat te roken. Het gezelschap keek elkaar tevreden aan, want zonder het uitgesproken te hebben behoorde dit tafereeltje tot de dingen waarnaar men op zoek was: een stokoude eilandbewoner die wars van alle moderne verworvenheden in een authentiek isolement zijn dagen sleet.
Omdat de scooters niet rechtop wilden blijven staan op de schuine ondergrond legden ze die op hun kant in het vergeelde gras en traden de verweerde grijsaard tegemoet, die nu op zijn beurt ineens een levendigheid ten toon spreidde die men op grond van zijn leeftijd nimmer verwacht zou hebben. Hij rende op onze vrienden af en troonde hen opgewonden mee naar een afdakje achter zijn hut waaronder zich een door hem groen geschilderd en van een zwarte zonnebril voorzien ezeltje bevond waarvan hij beweerde dat het van Mars kwam. Tegen betaling van 1 euro mocht men hem even aanraken en voor het dubbele bedrag behoorde een foto tot de mogelijkheden. Tja, hier zat ons achttal natuurlijk in het geheel niet op te wachten en het maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten. Hun poging deze handeling in meer figuurlijke zin gemotoriseerd voort te zetten leed echter schipbreuk omdat geen van de scootertjes meer wilde starten, wat zijn oorzaak vond in het gegeven dat alle benzine door de horizontale ligging uit de tankjes was gestroomd die hier kennelijk niet op berekend waren. Men bevond zich op vele kilometers van de bewoonde wereld, dus goede raad was duur.
Hoe duur bleek even later toen de kwieke bejaarde toesnelde met een grote, gloednieuwe jerrycan vol mengsmering, die hij aan Heer Ane verkocht voor een veelvoud van de prijs die een regulier tankstation hiervoor in rekening zou brengen. Tevreden dat het toch tot een transactie was gekomen ging de authentieke autochtoon op zijn bankje een pijpje stoppen en keek toe hoe het buitenlandse gezelschap haar vervoermiddelen weer aan de praat probeerde te krijgen. Geitje Nr. 2, die soms cynisch uit de hoek kon komen, zette een uitgestreken gezicht op, en zei, terwijl hij dromerig in de verte staarde : Het zijn....Gevers, de Kretenzers...Hij had hier nog : Ze Geven om het Geven zelf...., en nog het een en ander aan toe willen voegen, maar toen hij de dodelijke blik van Heer Ane ontmoette zag hij daar wijselijk maar van af.
Nu was Heer Ane er de persoon niet naar om zijn humeur langdurig te laten ontwrichten door dit soort kleine tegenslagen en hij draaide het gashendel wijd open en voerde de snelheid op tot ruim boven de 50 kilometer per uur teneinde de herinnering aan het vervelende voorval zo snel mogelijk uit zijn hoofd te laten waaien. Men daalde af naar de Noordkust en zette parallel rijdend aan de Middellandse Zee koers in de richting van Heraklion want het was al in de namiddag en ze wilden voor het donker thuis zijn. Het schemerde toen ze hun scooters inleverden bij het verhuurbedrijf en de stad inliepen om iets te gaan eten, want het laatste meegenomen broodje was al lang geleden verorberd, dus ze hadden inmiddels een behoorlijke trek ontwikkeld. Men streek op het terras van een plezierig ogend restaurant neer en begon de menukaart te bestuderen. Hun gezamenlijke kennis van de Griekse taal bleek ontoereikend om de diverse gerechten afdoende te kunnen determineren.
wordt vervolgd
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: algemeen
Heer Ane
262
Geef je reactie op deze inzending: