Schaliegas gaat niet door

Zestig jaar wonen ze in dat kleine huis. Vroeger was er nog geen toilet, alleen de houten plee buiten, maar hij staat er nog steeds. Achter het huis ligt een groot stuk land en een moestuin, waar Wouter zijn aardappelen, groenten en fruit verbouwt. Een welkome aanvulling op hun uitkering.
Maar nu dreigt er gevaar, want het echtpaar Wouter en Mien, beiden in de tachtig, kregen onlangs bezoek van twee ministers. Wetenschappers hadden onder hun grond schaliegas gevonden en de ministers hadden een voorstel. Op hun land zouden voorbereidingen worden getroffen voor de bouw van kantoren en het plaatsen van een boortoren.

Omdat de gasvoorziening in de toekomst gevaar loopt is de winning van schaliegas zeer belangrijk voor de toekomst. Daarom verzochten de ministers medewerking van het echtpaar, van wie het land onteigend zou worden tegen een vergoeding. Tevens zou hun woning moeten verdwijnen, waarin ze lange tijd hebben gewoond. De gasmaatschappij zou dan zorgen voor een nieuwe woning gelijkvloers met vloerverwarming en tot het einde van hun leven vrijstelling van het betalen van gas en licht.

De heer des huizes zag dat wel zitten. Geen armoe meer en genoeg inkomen voor zijn dagelijkse portie jenever en bier en hapjes. Zijn echtgenote protesteerde hevig en wilde haar woning niet verlaten. Over mijn lijk, zei ze tegen de hoge heren. Ze was ook bang voor aardbevingen en vergiftiging van de grond en het water. Mien was zo kwaad geworden, dat ze de heren het huis uit schold. Met een noodgang en enorme knallen van de uitlaat reden ze weg in hun lelijke Eend.

Vanmorgen toen de oudjes achter de geraniums koffie zaten te drinken stopte weer die Eend voor hun deur. Breed lachend stapten de minister-president en de minister van Economische zaken uit de auto. De president droeg onder zijn arm een grote doos en de andere minister had in zijn hand een mooie bos gladiolen. Ze liepen naar hun woning en lieten de huisbel rinkelen.
''Wat moeten die gasten nou weer? Doe jij maar open, ouwe. Ze kunnen mij wel schieten en ik waarschuw je, geen boortorens op ons land.''
Wat heeft zij toch een grote mond, dacht hij. Hij zag de toekomst wel zitten, een nieuw huis en genoeg geld voor zijn biertje en borrel.

Toen Wouter de deur had geopend stonden beide heren breed lachend voor de deur. Meteen omarmde de president zijn vriend Wouter, die hij een paar keer had meegemaakt als butler bij feestjes van de bourgeoisie. Mien kwam ook de gang in en kreeg een pakkerd en een diepe buiging van beide heren. De andere minister gaf haar de bos bloemen. Zij dacht die gaan zoete broodjes bakken. Ze namen plaats aan de grote tafel in de huiskamer en zij ging boerenkoffie maken.
Toen zij de koffie serveerde met een heerlijk koffiebroodje begon het gesprek. Wouter dacht, het zal toch wel doorgaan die boortoren, want hij dacht aan het geld voor zijn borrel.

De president:
''Lieve mensen, wij hebben een leuke mededeling voor jullie. Er komt op uw land geen boortoren. Voorlopig hebben we het boren naar schaliegas stop gezet. Eerst gaan we een onderzoek doen naar goede locaties en betere boortechnieken en we houden rekening met de natuur, het milieu en het landschap. De gasmaatschappij heeft uw land ontzien, misschien pas over tien jaar. Ook willen we voorkomen het risico van vervuiling drinkwater, oppervlaktewater en het gevaar van aardbevingen. Voor je medewerking Wouter heb ik hier een doos met zes flessen whisky, die ik je hierbij overhandig en voor u mevrouw Mien, een heerlijke parfum voor romantische avonden.''
De heren werden vriendelijk bedankt en Mien dacht, niks geen romantische avonden, mijn vent blijft met zijn poten van me af.

Wouter dacht, verdomme daar gaat mijn uitgebreide bierconsumptie en mijn warme voetjes. Mien was zeer opgetogen, dat ze hier kon blijven en poepen op de houten plee buiten. Ze omhelsden beide heren met een klapzoen. Je zag de hoge heren schrikken.
''Mag ik nog wat vragen mijnheer Wouter, vroeg de minister van Economische Zaken.''
''Natuurlijk'',zei Wouter.
''U heeft achter uw huis een groot stuk land met hellingen en dalen. Mijn hobby is in mijn vrije tijd motor rijden. Dan ben ik helemaal gekleed in het leer met helm en bril en rijd ik door het ganse land. Vindt u het goed, dat ik zondags in de middag op uw land rondjes mag rijden. Dat vind ik zo leuk. Niet zo lang hoor, een uurtje maar.''

Dat vonden de oudjes goed. Mien eigenlijk niet, maar de heren waren zo aardig, dat ze niet kon weigeren.
Na de koffie namen de hoge pieten hartelijk afscheid en Mien kreeg weer klapzoenen van de heren. Met harde knallen uit de uitlaat van de lelijke Eend reden de de weg af nagewuifd door de oudjes.
Mien was dolblij, dat ze in het huisje kon blijven wonen, maar hij had zwaar de schurft in. Geen nieuw huis met vloerverwarming en ruim poen voor zijn biertjes en borrels, maar wel blij met de doos whisky. Toch nog wat te zuipen, dacht hij.