Ze deed het weer

Hij zag het weer. Zijn vrouw pakte bij de parfumerieafdeling in het warenhuis een klein flesje uit het schap en gooide het in haar tas. Zou haar ziekte weer teruggekeerd zijn? Het echtpaar is nu boven de tachtig. Het kan toch niet waar zijn, dat Alie weer aan kleptomanie lijdt?, dacht hij.
Ze liepen verder in het warenhuis en kwamen bij de afdeling vleeswaren. Hij bleef even verderop staan en hield zijn vrouw in de gaten. De verkoopster pakte bij de brood- en gebakafdeling tompoezen in voor een klant. Wouter keek met een schuin oog naar zijn vrouw en ja hoor, het gebeurde weer. Ze pakte met een sneltreinvaart een pakje ontbijtspek en ook dat verdween in haar tas.

Hij moest glimlachen en zei er niets van. Dat kon hij ook niet, want zelf was hij vroeger een eerste klas dief en inbreker en was daarvoor gestraft. Zij zou hem dat meteen voor zijn voeten hebben gegooid. Zij wist wel degelijk, dat haar man uit een inbrekersfamilie kwam. Zo was hij een specialist in het zakkenrollen. Van vader en moeder geleerd. Ze liepen naar de uitgang en hij was bang, dat er een alarm zou afgaan, maar dat gebeurde gelukkig niet. Alie wist dat al en eenmaal buiten bekeek ze het flesje parfum, prijs 5 euro.

''Heb je weer wat gejat'', zei hij.
''Ging vanzelf ouwe, de spanning zat weer in me om het te doen en ben nu opgelucht, dat het gelukt is.''
Hij dacht die ziekelijke neiging had ze vroeger ook al en is toen vaak betrapt door een bedrijfsbewaker en overgeleverd aan de politie. De rechercheur wist al van haar ziekte en in overleg met de eigenaar van de winkel is het gestolene teruggegeven. Ze is toen behandeld door een psychiater.

Kleptomanie is een ziekelijke neiging om te stelen en niet eens om persoonlijk gewin, maar meer om de spanning, dat het weer gelukt is. Gewone dieven stelen voor de winst en pakken daarom meestal dure spullen. Wim was vroeger zo iemand. Hij moest in zijn jeugd vaak met vader mee om fietsen te stelen en daarna te verkopen. Bij kleptomanie onderzoekt de psychiater de oorzaak van de ziekelijke neiging om te gappen.

Bij Alie was dat gebrek aan aandacht in haar jeugd. Zij was de dochter van streng gelovige ouders. Toen zij vijftien was, had ze geen zin meer elke zondag met haar ouders mee te gaan naar de kerk. Ze wilde ook niet meer in de bijbel lezen. Kortom ze geloofde niet meer in God. Zo had ze veel gebeden om herstel van haar oma, die ernstig ziek was en van wie ze erg veel hield, maar God liet oma dood gaan. Ze voelde, dat haar ouders en ook de familie niets meer om haar gaven en ze sloot zich soms dagen op in haar kamertje. Toen ze inmiddels een flinke meid was geworden, werd ze verliefd op een jongen, die dagelijks de krant bezorgde. Hij bleek katholiek te zijn en haar ouders verboden omgang met hem, want zij waren streng gereformeerd.

Toen die ellende weer. Op een warme zondag toen haar ouders naar het dorp waren kwam haar vriend op visite. Die had gezien, dat haar ouders met de fiets de boerderij verlieten en hij zag dus kans zijn meisje te ontmoeten. Samen waren ze de trap opgegaan naar de hooizolder en hadden elkaar lief. De jongelui waren op school en thuis niet seksueel voorgelicht. Na een poosje merkte Alie, dat ze niet meer ongesteld raakte. Ze voelde zich vaak misselijk en moest overgeven. Haar moeder had dat natuurlijk in de gaten en is met haar naar de huisarts gegaan en die constateerde, dat ze in verwachting was. Ze was toen achttien.

Grote consternatie in het gezin, vooral bij haar vader. Die was woedend. De dagen verstreken en het werd winter. Alie had nu echt een dikke buik en spoedig zou het kindje komen. Het was februari en het weer was bar slecht. Het vroor en een harde oostenwind joeg een sneeuwstorm over het land. Bij het arme meisje waren de weeën begonnen en vader moest de vroedvrouw op het dorp waarschuwen. Met de tractor ging hij haar halen, want zelf had ze alleen de beschikking over een bromfiets. Daarmee was het onmogelijk door de hoge sneeuw te rijden.

Een afschuwelijke toestand troffen ze thuis aan. Het kindje, een jongen, was al gekomen en lag blauw geworden in het bed. De navelstreng zat om zijn keeltje. Moeder zat in een stoel hevig te snikken en Alie lag wezenloos in bed voor zich uit te kijken. De vroedvrouw zag dat onmiddellijk een dokter moest komen. Die kwam snel en hij waarschuwde de ambulance om dat arme meisje en het dode kind naar het ziekenhuis te brengen. Toen ze weer thuis was en het kind was begraven verviel ze in een diepe depressie, die een hele tijd heeft geduurd. Het is zeer waarschijnlijk volgens de psychiater, dat Alie een eetstoornis heeft opgelopen en kleptomanie heeft ontwikkeld.
[Namen zijn verzonnen.]