De zomer van Bill
In het begin van de zomer van 2013 kwam hij op de galerij van het flatgebouw voorbij lopen. Hij groette vriendelijk met Amerikaans accent 'Hay, how are you?'. Ik groette glimlachend terug. Via mijn buurman ontdekte ik, dat Bill (hij heet trouwens anders, maar dat is uit respect) een Amerikaan uit Pennsylvania was. Bill was werkelijk een bezienswaardigheid en dat niet alleen vanwege zijn enorme omvang. Ik kijk automatisch naar de ziel van een mens en niet naar de randverschijnselen, trouwens, sommige Rubens-mensen zijn heel passend en esthetisch door de beugel kunnend. Daarbij hou ik nu eenmaal van nature van afwijkende proporties en inborsten. Ik vond het zelfs een bijzondere eer om zo'n markante Amerikaan als buurman te hebben. Hij zag eruit als een verloren zwerver, maar hij had zijn dikverdiende trots. Hij was getrouwd met een Nederlandse vrouw en ze leken echt een ideaal stel. Mijn buurman zei nog: 'Kijk, zo kan het dus ook!'. En inderdaad, ze leken echt geknipt voor elkaar, alsof ze hier al jaren woonden, beiden uiterst sociaal en oprecht aardig.
Steeds als ik mijn fiets uit mijn fietsenhok haalde, rook ik die aangename, zoete geur van wiet/hasj en ik zag al gauw waar dat vandaan kwam, want Bill had zijn fietsenhokdeur wijd open gezet en hij zat daar als een koning te genieten van het uitzicht op de vijver met de zwanenfamilie. Grote wolken rook omfloersden zijn gulle gelaat en ik groette hem iedere keer met het dubbelzinnige 'High!'. Ik zag een Grand Canyon aan eenzaamheid om hem heen en ik herkende veel van mezelf in hem. Ik vond het mooi om hem gelukkig te zien en ik wilde hem graag op zijn gemak stellen in het benauwde Nederland. Hij was heerlijk relaxed en hij zwaaide altijd vriendelijk als hij voorbij mijn keukenraam liep. 'Dat is nou een wandelende roman!', dacht ik.
De zomer werd heter en heter en ik zag Bill sjouwen met limonadeflessen en smullend van ijsjes. Zijn geïmproviseerde coffeeshop bleek noodzaak, want hij mocht van zijn vrouw niet in de flat roken, wat je niet anders kunt verwachten van een longarts. Ik zag Bill met een zwetend gelaat en een boerenzakdoek erover heen, ik zag hem de vaak haperende spooklift grondig schoonmaken, wat echt niemand uit zichzelf deed, maar hij wel. 'They pissed in the alifator!', zei hij. 'That's awful!', reageerde ik. We hadden het over de dreigende aanval van Obama op Syrië en hij noemde hem 'Another Bush!'. 'It's necessary!', zei ik. 'Because of the women and children!', antwoordde hij begripvol. Ik begon Bill met de dag sympathieker worden en ik kreeg zelfs een gevoel van vriendschap voor hem, wat volgens mij wederzijds was. Misschien herkende hij wel het blowkonijn in mij, wat ik vroeger was.
Ineens was daar hun imposante huisdier, een Whippet, werkelijk een majestueuze hond en superslank, dus naast Bill een imitatie van Laurel and Hardy. De vrouw van Bill vertelde mij in die kiele-kiele-lift, dat ze in Amerika twee Greyhounds hadden. 'Dat staat ook op die Amerikaanse bussen!', dacht ik eureka-achtig. Ik kocht een beeld van een cowboy met zijn paard, die bij een beek zijn veldfles vult. Die zette ik voor het raam om Bill wat thuis te laten komen. Ook zette ik er een cola-blikje bij. Ik hield het gordijn vaak lang open en hij heeft me zeker zien schrijven op internet, toch ook een Amerikaanse uitvinding.
Gaandeweg de zomer zag ik hem ook wel eens sacherijnig en dat betrof vaak de magere vispopulatie in de Hollandse wateren. Ik zag hem met hengel en viskoffer op zijn fiets wegfietsen en 's avonds zag ik hem teleurgesteld terugkeren, terwijl hij tegen mij klaagde, dat hij weer niets had gevangen. Ik stelde hem variatie van visplek voor, maar hij liet zijn hoofd moedeloos hangen. Daarbij, gevangen vissen in Hollandse wateren kun je nauwelijks eten. Ik had hem op de visboer moeten wijzen, maar zijn beurs was net zo dun als de mijne. Zijn doelloosheid was aandoenlijk en had iets van ongekende heroïek.
Aan het einde van de zomer eindigde ook de blijmoedigheid van Bill, die een zomer lang een beetje mijn vriend is geweest. Ik heb al jaren geen echte vrienden meer en ik ben daaraan gewend geraakt, maar Bill heeft ergens weer een opening in mijn harnas gevonden of zoiets. Hij bekeek mij onbevooroordeeld en zo bekeek ik hem ook. Misschien is dat wel een zeldzaam fenomeen vandaag de dag. Hij raakte een vriendschapskern in mij, zonder dat wij dat konden uitbouwen, zelfs zonder dat dat nodig was. Iets van high-brothers onder elkaar. Ineens zag ik Bill steeds minder en ik begon mij zorgen te maken, totdat ik hem plotseling in de binnenstad tegenkwam. 'How are you?', vroeg ik. Hij zweette als een otter en hij vertelde me dat hij in scheiding lag vanwege teveel ruzie over geld. 'You're alone in a strange country!', zei ik. 'And without a phone, money and a home!', zei hij. 'If you want a home, you get extra points!', probeerde ik. 'Thanks!', zei hij en ik zag hem stuurloos verder dwalen.
De 'r' kwam in de maand en ik zag Bill nog een keer op zijn balkon, terwijl hij vriendschappelijk naar mij zwaaide. Dat was de laatste keer. Hij liep nooit meer voorbij mijn keukenraam en van mijn buurman, die nog tien euro van hem kreeg, vernam ik dat hij toch naar Pensylvania is teruggevlogen, ondanks dat hij in een kwade bui Amerika volop vervloekte. De terugreis is door zijn ex betaald. Op televisie hield Obama een doempreek over de Amerikaanse economie. Ik hoop maar dat Bill in zijn homeland voldoende wordt opgevangen door ontfermende mensen en dat zijn volgende zomers minder tragisch verlopen. Van mij mag Bill de nieuwe president van Amerika worden! Another Bill!
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
De zomer van Bill
82
Geef je reactie op deze inzending:
oudjaar. Als je ècht gelooft... tenminste.