Een zondagmiddag in het Nederlands Textielmuseum/Rupsje Nooitgenoeg
Er is volop belangstelling voor de sommigen wellicht wat excentriek en esoterisch aandoende collectie van het Nederlands Textielmuseum op een rustige maar koude novemberdag en vele grijsharige en méér dan middelbare dames hebben iets besteld in het restaurant en keuvelen en babbelen welgemoed en naar hartenlust, wellicht over de kinderen, de kleinkinderen, of, zoals dat tegenwoordig gebruikelijk schijnt te zijn geworden, over de vele ziekten die een misdadige maar gulle, onbekende hand over de mensheid uitstort.
Dit is het museum. lang geleden gevestigd aan de Gasthuisring, waar ik eens mijn eerste werkkring vond.
Ik ben hier voor de zondagse workshop die echter onverwacht voornamelijk door kinderen bezocht wordt, die me met grote, verschrikte ogen aanstaren als was ik een beangstigend monster. Ik probeer een kleine dreumes met blonde lokken gerust te stellen met de op zachte toon uitgesproken woorden: "Ga jij ook zo'n leuk rupsje maken?" Het kind kijkt me verbijsterd aan en verschuilt zich achter papa's rug.
We hebben door de grote, hoge ramen uitzicht op de door metselwerk stevig verankerde enorme schoorsteen van een voormalige fabriek die het monumentale complex completeert en op de straat, waar ik zo vaak gelopen heb (in euforie, in verwarring, in vertwijfeling...).
In een muurkast bevinden zich - heel toepasselijk - klossen met garen in bonte kleuren. We maken uit wollig, groen materiaal een dikke, mollige, als het ware volgegeten rups met een kop van rode, zachte stof en verbaasd de wereld inkijkende vilten ogen, die de naam "Rupsje Nooitgenoeg" krijgt toebedeeld.
Na afloop mogen de kinderen met de rups om hun nek op de foto voor Facebook en ik zal het levenloze beest een plaatsje geven in mijn woonkamer als symbool van de onuitputtelijkheid van de menselijke verlangens in het algemeen en van de onverzadigbaarheid van mijn eigen wensen in het bijzonder......
Geplaatst in de categorie: kinderen
museum
95
Geef je reactie op deze inzending:
Rupsje Nooitgenoeg is inderdaad een heel toepasselijke beeldspraak voor de mensheid, die ook te vergelijken is met dit onverzadigbare diertje.
Wat een leuke aandacht besteed je hier aan kinderen. Ja, de gewezen textielfabriek heeft wel een heel mooie nieuwe bestemming gevonden.