De vrek
Henk, een bankemployé had zijn meisje Ingrid leren kennen bij dezelfde bank. Ze ontmoetten elkaar vaak in de kantine. Toen ze een keer alleen aan een tafel zat te lunchen waagde Henk het te vragen bij haar te komen zitten. Zij had al eerder opgemerkt, dat hij liefdevol naar haar keek. Ze vond hem er knap uitzien, lang en slank en een vriendelijk gezicht met donker krullend haar. Ze keek verheugd en knikte van ja, en zei:
''Dat vind ik leuk, zou je mij dan een plezier willen doen een kopje tomatensoep voor mij te halen, het was daarnet zo druk en nu staat er niemand?''
''Natuurlijk doe ik dat voor je'', en hij liep naar de bar en kocht een kop soep en nam er zelf ook één.
Hij zette de kom voor haar neer, en zei:
''Eet smakelijk'', en vroeg meteen hoe ze heette.
''Ingrid en hoe heet jij?''
''Henk, ik werk bij de afdeling sparen, op de vierde verdieping.''
''Ja, ik heb je vaak de lift in zien gaan en je keek mij helemaal na op de begane grond, ik werk bij de afdeling inlichtingen.''
Toen de lunchtijd voorbij was namen ze afscheid van elkaar, maar ineens draaide hij zich om en vroeg haar vier euro, die hij betaald had uit eigen portemonnee voor de soep.
Ze keek verbaasd.
''O ja, dat is waar ook'', en ze gaf hem vier euro en ze dacht wat een vrek, echt een bankman.
Mijn vorige vriend betaalde alles voor mij, dacht ze. Dat vond ze ook niet nodig, want toen hij haar een nieuwe jurk cadeau had gegeven vond hij, dat hij het recht had deze na een avondje uit omhoog te trekken en te proberen haar slipje omlaag te doen. Daar was ze niet van gediend en duwde ze hem weg. Ze heeft hem nooit meer gezien. Ze dacht er is niet één die een beetje normaal wil doen, ze willen meteen seks. Maar Henk was niet zo had ze ondervonden na avondjes stappen. Hij bracht haar keurig naar huis en nam afscheid met een zoentje, meer niet.
Twee jaar hadden ze verkering en ze besloten samen te gaan wonen. Een groot deel van haar spaargeld ging op aan gordijnen, vloerbedekking en meubels. Ook hij betaalde en klein bedrag mee, maar zei, dat hij geld nodig had om een nieuwe auto te kopen. Dat kon ze billijken. Toen ze een keer op een zaterdagmiddag op stap gingen om een kapstok te kopen, bleek weer de vrekkigheid van hem.
In de winkel vroeg hij de winkelier:
''Hoeveel kost dat ding?''
Het was een mooie kapstok met een bovendek voor hoofdbedekking.
''Deze kost zestig euro'', zei de winkelier.
''En deze?''
''Dertig euro, mijnheer.''
''Te duur'', zei Henk.
''Koop nou maar, ik vind hem mooi'', zei Ingrid.
Hij luisterde niet eens naar haar, en zei:
''Allemaal te duur, heeft u niet iets goedkopers?''
''Zeker'', zei de winkelier, ''hier heeft u drie spijkers voor twee
centen.''
Nu werd Ingrid echt kwaad op hem, duwde hem achteruit, opende haar tas en pinde dertig euro voor die mooie kapstok.
Daarna is hij nooit meer krenterig geweest, want hij wilde haar niet verliezen.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: partner
bank
115
Geef je reactie op deze inzending: