Woordspeling!?!

Dit is een verhaal, dat ik ècht meegemaakt heb, in letterlijke zin.

Het gaat dus over woordspelingen, wat in mijn familie veel voor kwam, even voor de duidelijkheid.
Vroeger hadden we elpees, singeltjes, die je op een stand kon zetten zoals je zelf wilde, vooruit, terug draaien, enfin, de grootste lol!
Vele krassen zijn erdoor veroorzaakt en dat werd óók weer een woordspeling, zoals 'zullen we weer gaan krassen?', wat door menigeen dus niet begrepen werd.
Waar heb je het over? Tja..

Enfin, ik nam vele dingen over, met name door mijn jongste broer, die vaak zinnen omdraaide of woorden 'verhaspelde', en dat kwam op een moment níet goed uit. En daar gaat mijn verhaal over.

Ik was 18 en verloofd, bezig met mijn uitzet, dus ik ging naar allerlei winkels om dingen aan te schaffen. Best wel leuk om te doen.
Het was in de jaren '70, even terzijde.
Ik had een lijstje gemaakt met wat ik nog nodig had, dus ik ging een winkel in op zoek naar een..ja nou komt ie..zeeteefje..
Dus ik de winkel doorlopen en ik kon het niet vinden, dus ik naar de eigenaar, om te vragen of hij zeeteefjes verkocht..
Hij keek mij een beetje vreemd aan (alsof ik niet goed bij mijn hoofd was), en zei zonder blikken of blozen 'in díe rek, daarachter, móet U het kunnen vinden'.
Oké, ik weer de winkel in naar die rekken, en ja hoor, daar lagen ze, de zeeteefjes..pfff...
Ik dacht, nou ja, dan maar een stuk of 3, dan had ik ze in voorraad.
Naar de kassa en afrekenen en klaar dacht ik.
Maar er stond niemand achter de kassa..
Wachten.
Na een paar minuten kwam de eigenaar van achteren en zei beleefd tegen mij 'heeft U ze gevonden?'
Waarop ik dus antwoordde 'ja, dank U'.
Ik in mijn beurs grabbelend naar geld, om af te rekenen, merkte ik dat hij begon te lachen.
Waarop ik hem bevreemd aankeek.
'Sorry Mevrouw, U bedoelde toch theezeefjes, mag ik aannemen?'
'Natuurlijk, zeeteefjes..och, ja, uhm,'ik sloeg mijn hand voor mijn mond en liep rood aan..ik was nog maar 18 en schaamde me dood!
Er was gelukkig verder niemand in de winkel en ik begon te janken, stotteren en van alles. Hij liep naar mij toe en suste mij.
'Een kopje koffie?'bood hij me aan.
Ik knikte en liep met hem naar achteren en legde hem uit dat ik me zéér vergist had. Enfin, uiteindelijk konden we er om lachen.

Ik heb mijn jongste broer op z'n donder gegeven, thuis, hielp dus niet.
Hij bleef doorgaan, grrr..

Jaren later kwam ik regelmatig in de 'bewuste winkel', en dronk regelmatig met de eigenaar een..knopje knoffie..ha ha ha.

woordspeling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 1 stemmen 174