Verhalen

allusie

Hoofdstuk één

Zo'n vijf jaar lang woonde het schrijvertje schuin tegenover me toen ik nog in Brussel aan de slingerlaan 23 woonde en werkte aan het bizarre en chaotische manuscript van het boekje maantuin en andere waanzinnig onophoudelijke bekentenissen.
Altijd aan het sleutelen aan een oude Harley of z'n gitzwart blinkende stingray aan het poetsen.
Woody, zo heette ie eigenlijk het schrijvertje vernoemd naar een oude magiër van het heilige schrift.
Malcolm je weet dat er meer is tussen het licht en duisternis preekte ie altijd als ik hem weleens tegenkwam in het slop achter de nietszeggende flat waar ons miezerige leventje zich afspeelde alsof het allemaal geen energie is wat wij schijnen voor te stellen.
De zon wat onder laten gaan alsof we voor de eeuwigheid geschapen zijn.
En de waarheid huishoudens restaurants kinderboerderijen plantsoenen hondenpoep vrij ofwel Menschgeschapen zijn.
Nee, het schrijvertje wist wel beter.
Als alles verteld moest worden dan maar alles onthullen
Wat er in codenaam weer of in onweerstaanbare luchtbrug geopenbaard is in meerdere Hoekstenen.
Of in de oudste hemelschijf van Nebra

Schrijver: marcus neuborg, 2 februari 2014