Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zevenentwintig jaar na dato.......

De zware toegangsdeur van het nieuwe Wijkcentrum was gesierd door een "erehaag" van kleurige ballonnen.
Vandaag zou het officieel geopend worden.
Gaandeweg kwamen er meer bezoekers binnen in de "Ontmoetingsruimte", die verlicht werd door heldere bolronde lampen, die neerhingen aan lange draden vanaf het hoge plafond; de mannen keurig in kostuum; de meisjes en vrouwen, die hun natuurlijke schoonheid hadden geaccentueerd om haar zo voordelig mogelijk te doen uitkomen, gekleed in jurken, pakjes en vesten, en zo mooi mogelijk opgedoft.

Plotseling zag ik Hem. We wisselden stilzwijgend blikken uit; blikken van herkenning, alsof onze lotgevallen ons niet hadden voortgesleept in de tussentijd, gedurende de lange jaren waarin we elkaar niet gezien hadden.
Eens had ik hem zeer vereerd, maar hij had niet aan lelijkheid ingeboet; zijn grijze haar lag in een krans rond de kale schedel; de dikke lippen bewogen geluidloos op het gesprek dat hij voerde met een mij onbekende.

Hij was longarts geweest en destijds was een doktersromannetje tot leven gekomen te midden van de steriele ziekenhuisomgeving, waarin ik als patiënte was opgenomen; ik was tegelijkertijd verliefd geweest op iedere witgejaste gestalte die daar toch slechts zijn beroep uitoefende, maar die met schijnbaar welwillende zorg aan mijn bed was verschenen.
Een ouderwetse, romantische scène, als geknipt uit een meisjesboek, had zich afgespeeld toen de longarts aan mijn bed zijn hand vaderlijk en beschermend om mijn fragiele schouder, gehuld in de nachtjapon, had gelegd.

De dagen en de nachten zijn sindsdien op elkaar gevolgd in statige regelmaat.
De tijd heeft zich voortgesleept als een rivier die onze lotgevallen gedragen heeft als deinende, fragiele scheepjes op haar stroom. De longarts sjouwt niet meer iedere dag, gekleed in witte jas, heen en weer tussen spreekkamer en archief; hij zal zijn patiënten niet meer verzoeken de kleedkamertjes in en uit te gaan voor het onderzoek met stethoscoop en röntgenapparatuur; ik ben zijn patiënte niet meer en we zullen elkaar waarschijnlijk nooit meer zien.....

Schrijver: I. Broeckx, 20 februari 2014


Geplaatst in de categorie: tijd

3.0 met 1 stemmen 86



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)