Een helse nacht
Achter mijn huis loopt een pad naar het bos. Het was lekker weer en vrij warm. Ik besloot avonds nog een wandeling te maken. Het weerbericht had het wel over onweer, maar alleen in het zuiden van het land. Ik hou van de natuur. Aan weerszijden van het pad zijn weilanden. De koeien dachten misschien wat moet die ouwe kerel daar nou. Verder was er geen mens te zien. Het viel mij wel op, dat er meer wolken aan de hemel waren gekomen, de zogenaamde schaapjeswolken met torentjes en ik heb wel eens gelezen, dat die wolken een voorbode zijn van onweer.
Het begon al een beetje te schemeren en het licht weerkaatste op het rode dak van een boerderij in de verte. Prachtig om dat te zien. Een uil liet zijn bekende oehoe horen. Een schaap begon te blaten. Ik liep het bos in en koos het pad tussen de dennenbomen. Doodstil was het daar, geen zuchtje wind. Af en toe hoorde ik een vogeltje kwetteren. Ik dacht die zullen mij wel verwelkomen. Plotseling hoorde ik een stem zeggen:
Hé, zuip je nog zoveel?''
Jenever heb ik wel altijd bij me mocht ik onderweg niet goed worden, dan neem ik een slok en knap ik weer op door de betere doorbloeding in mijn lijf. Overal achter bomen gekeken, maar ik ontdekte niemand en ik liep weer door. Het was al behoorlijk donker geworden. In paniek raakte ik, want ik wist de weg terug niet meer. Tot overmaat van ramp begon het toch te onweren. Van angst moest ik plotseling bouten. Ik was de wanhoop nabij. Toch liep ik maar door, wat moest ik anders. Gelukkig had ik wat licht door de bliksems. Mijn kleren waren doorweekt van de regen.
Ik ben 82 jaar en ik was doodmoe geworden. Toen had ik geluk, want ik kwam uit op de mij bekende begraafplaats. Daar zag ik hier en daar een lichtje op een graf en gelukkig was het onweer opgehouden. De maan kwam tevoorschijn en ik kon alles goed zien, maar ineens struikelde ik over een steen en kwam te vallen. Ik kon niet meer opstaan, want mijn enkel had ik erg bezeerd en die begon dik te worden. Mijn schoen deed ik uit en goot wat regenwater uit een vaas waar bloemen in stonden, zodat de pijn wat verzachtte.
Daar lag ik dan midden in de nacht met mijn hoofd dichtbij een graf. Opstaan ging echt niet. Ik dacht waar ben ik aan begonnen, het leek wel of ik al solliciteerde hier naar toe. Ik rilde van de kou door de natte kleren en opeens dacht ik, dat vanonder het graf werd gebonsd. Misschien was het iemand die weer tot leven was gekomen. Waanideeën kreeg ik en ineens zag ik een witte schim voorbij komen. Mijn hart bonsde in mijn keel en dan te bedenken, dat ik aan hartfalen lijd en mijn pillen had ik niet bij me. Misschien wil de Lieve Heer wel, dat ik hier blijf, dacht ik.
Ik begon keihard te schreeuwen om hulp, maar het was al drie uur in de nacht. Niemand hoorde mij. Ik raad het niemand aan midden in de nacht een begraafplaats te betreden, je ziet allen maar witte schimmen en hoor je gekrijs. Pas in de vroege morgen vond een tuinman mij. Eerst liep hij hard weg, want hij dacht misschien, dat ik uit een graf was gekomen. Ik riep hem terug en gelukkig kwam hij naar me toe. Vertelde hem mijn verhaal en hij ging meteen hulp halen.
Even later werd ik op een brancard naar een ziekenauto gebracht en vervoerd naar het ziekenhuis. Gelukkig bleek, dat mijn enkel niet was gebroken. Thuis kreeg ik hulp van de thuiszorg en een blonde jonge deern verzorgde mij heerlijk.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: algemeen
wandeling
61
Geef je reactie op deze inzending:
Jenever is sterk spul, neem je teveel, dan kun je de weg kwijt raken en inderdaad op een kerkhof schimmen zien. Zie het als een oud-Egyptisch initiatie-ritueel, een bovennatuurlijk transformatieproces. Helse sferen als een weg naar het Licht, de Verlichting, het Nirvana, het boeddha-schap.
Want geef toe, door die extra ontberingen genoot je buitengewoon hemels van die jonge deerne met haar mooie...