Poesjes bevrijd

Toen ik vannacht om drie uur wakker werd zag ik zachte gloed van de volle maan op de ramen. Net wilde ik uit bed stappen om een hoeveelheid bier te lozen, hoorde ik geluid van buiten komen, net of er een ladder uitgeschoven werd. Ik liep naar het raam en deed de luxaflex naar boven. Vlak achter mijn tuin staat een hoge dikke boom en helemaal bovenaan is een groot nest van eksters. Wat ik nu zag deed mij erg verbazen. Een man, die ik ken en bekend staat als sterke Willem, een krachtpatsers met armen van staal, zag ik onderaan de trap staan met een doos in zijn hand. Ik deed het zijraam een stukje open en hoorde geluid van poesjes. Wat gaat hij doen, dacht ik. Bleef natuurlijk kijken en spitste mijn oren.

Ik fronste mijn voorhoofd en kreeg koude rillingen toen ik zag, dat Willem de trap langzaam opliep tot bijna de top en één voor één de kleine poesjes in het nest deed van de eksters. Die waren al gevlucht. Ik telde zijn bewegingen en vermoedde, dat het zes poesjes waren. Wie komt nou in godsnaam op het idee pas geboren poesjes op die manier te verwijderen. Er zijn schoften die ze in een zak doen en laten verdrinken in een sloot. Mijn ogen spuwden vuur, zo woest was ik. Naar buiten gaan en hem aan te spreken zou tot gevolg kunnen hebben, dat ik klappen moet incasseren, want daar staat hij voor bekend. De politie bellen had gekund, maar sinds een paar bekeuringen voor vijf kilometer te hard rijden, zijn ze geen vrienden van me, dus nam ik een andere maatregel.

Ik kleedde mij aan in een donkere overall, ging naar beneden en haalde uit de schuur een uitschuifbare trap. Ik wachtte, dat die schooier weg was en waagde ik het naar de boom toe te lopen en heel zachtjes de ladder tegen de boom naar boven te schuiven. Gelukkig was het donker geworden, want de maan was achter dikke wolken verdwenen. Steeds achterom kijkend liep ik langzaam de trap op met een doos totdat ik bij het ekster nest was gekomen. Ik hoopte, dat de poesjes mij vreugdevol zouden aankijken, maar ze maakten een heleboel lawaai.

Ik pakte ze en deed ze in de doos en ik ging weer langzaam de trap af. Inmiddels begon het al licht te worden en ontstond er grondmist boven het gras. Wat een geluk was dat, niemand kon mij zien en ik dankte de Lieve Heer, dat hij mij geholpen heeft. Ik heb de poesjes wat melk gegeven en de volgende dag naar het dierenasiel gebracht. Dikke Mien van het asiel was zo hartverscheurend blij met de bevrijding van de poesjes, dat ze mij een klapzoen gaf en een kopje koffie met een gevulde koek.

Toen ik weer thuis kwam zag ik dikke Willem op de fiets naar mij toekomen. Hij riep:
''Je bent toch niet bij de politie geweest, hé, pleurislijder. Ik heb wel gezien, dat je de poesjes weer uit het nest hebt gehaald. ''
Ik beefde als een rietje, en zei:
''Neen Willem, ik heb ze naar het dierenasiel gebracht.''
Hij zei toen:
''Oké, had ik ook kunnen doen, de mazzel'', en reed weer weg.
Gelukkig liep het dus goed voor mij af.