Minister bezoekt schuinsmarcheerders

Het hoogbejaarde echtpaar Wouter en Mien zaten zondagmorgen vroeg elkaar weer uit te maken voor rotte vis. Bijna zestig jaar getrouwd en elke dag bonje en ze zijn aan elkaar gewaagd. Zij heeft altijd het hoogste woord en hij is een smerige leugenaar en een vrouwenversierder. Zelfs oude kreupele oude vrouwtjes probeert hij nog te versieren, de schoft. Mien is te groot voor een gewone stoel en heeft hij het voor elkaar gekregen van planken een brede stoel te maken, waarin haar enorme kont als een baggerschip net in past. Mien had in de keuken koffie gezet en de heerlijke lucht rook je al in de kamer. Ze kwam de kamer in, en riep:
''Hé ouwe zak, haal jij effen de tompoezen uit de koelkast.''
O, Jezus dacht hij, dan moet ik weer schijten. Dat heeft hij nou altijd met dat soort gebak.

Zelfs een keer in de trein had zij hem een tompoes gegeven bij een lekker bakkie koffie uit een veldfles en tegenover hun zaten een man en een vrouw van middelbare leeftijd zich rot te ergeren aan zijn gesmak en morsen van gebak. Tot overmaat van ramp moest hij weer schijten en snel, maar de toiletten waren verwijderd. Hij wist zich geen raad en liep heen en weer te springen met zijn hand op zijn kont. Uiteindelijk heeft de man tegenover hem die in een christelijk blad zat te lezen die ter beschikking gesteld om daarop te poepen. Een afgrijselijke stank was het gevolg, zodat drie dames aan de andere kant van het pad de benen namen. Een conducteur, die op dat moment de kaartjes kwam controleren, begon te kokhalzen en vluchtte. Maar goed ook, want de oudjes reden zwart.

Terwijl hij al opstond van zijn stoel om te gaan bouten rinkelde de huisbel. Mien keek vanachter de geraniums naar buiten en zag een gele lelijke Eend vol met deuken voor de deur staan.
''Krijg nou wat, die kerel ken ik, dat is de minister van Sociale zaken, een aardige vent zoals hij op de buis overkomt.''
Wouter keek ook en raakte overstuur want nu moest hij gaan bouten, anders scheet hij zijn broek vol. Altijd die verdomde tompoezen, dacht hij. Mien strompelde naar de voordeur en hij ging als de sodomieterij naar de plee.

Zij opende de deur en begroette de minister, die met ontzag keek naar de grote en dikke Mien. Stotterend zei hij:
''Dag mevrouw, ben ik hier goed bij de familie Jansen, het echtpaar Wouter en Mien? Mijn president heeft u uitgenodigd deel te nemen aan een boottocht op het IJsselmeer en een bezoek aan Volendam om daar lekkere paling te eten.''
Zij:
''O, dat is aardig van hem, daar lust ik wel een kilo van. Komt u binnen, de koffie is bruin.''
Ze pakte zijn jas aan en hing die aan de kapstok en begeleidde de minister naar de huiskamer.

Inmiddels kwam Wouter ook de kamer binnen en zei de minister vriendelijk gedag. De minister stond op en gaf hem een hand. Mien zei tegen haar vent:
''Hé, doe je kerkdeur dicht.''
Hij keek en zag, dat zij gulp nog open stond. De minister schaterde van het lachen, en zei:
''U zult wel vreemd opkijken, dat ik hier ben, maar dat is in opdracht van de minister-president. Hij heeft namelijk bij justitie een lijst opgevraagd van schuinsmarcheerders in ons land en daar staat u ook bij, maar wel bij degenen die geen geweld gebruiken.

Ook heeft hij mij verteld, dat u een voortreffelijke butler bent bij feestjes, die de barones in dit gat organiseert voor onze leden van het kabinet. U mevrouw, wordt zeer gewaardeerd voor de heerlijk knapperig gebakken kippenpootjes en andere hapjes.
De minister heeft het daarom behaagt u beiden uit te nodigen voor een bootreis over het IJsselmeer en een etentje in een visrestaurant te Volendam. Hier heeft u de kaartjes. Ik kom ook en speel tijdens de vaart af en toe accordeon en zing zeemansliedjes. Ook ben ik belast met het spel bingo, misschien kan ik voor u een mooie prijs er uit versieren.

Mevrouw, ik zie in dat doosje nog een tompoes, mag ik die opeten, want ik heb vanmorgen niet ontbeten en verrek nu van de honger?''
''Natuurlijk minister, zal ik voor u een uitsmijter bakken met een lekker kopje koffie. Eet u de tompoes maar gauw op.''
''Dat vind ik tof mevrouw, dat zal ik nooit vergeten en dan ga ik weer, want ik moet nog meer schuinsmarcheerders bezoeken.''
En zo geschiedde.

Schrijver: kees niesse, 30 mei 2014

c.h.niessekpnplanet.nl

Biografie van deze schrijver

tompoes minister pal minister paling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 115