Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een veilige thuis na een verloren jeugd (proloog - Deel 2)

Mama keek boos naar mij en ik kromp inéén.
“Wat heeft ze tegen je verteld?” Mama was echt razend nu.
“Dat doet er niet toe.” zei de verpleegster, ze probeerde me te beschermen.
“Oké, maar we gaan scheiden.” zei mama uiteindelijk.
“Laat hen even in een opvanggezin wonen, tot je alles weer op zijn plooien hebt, dat moet niet lang zijn, al is het maar een weekje.”
“Oké, het is al goed. Kom Charlotte.” en ze trok me mee. Mama was vast niet van plan naar de verpleegster te luisteren. Het laatste wat ze wou was Joren en mij afgeven.

We liepen naar de auto en mama startte. Onderweg zat ze constant te vloeken. Ze was er echt niet blij mee dat er politieagenten om Aaron zouden komen. Toen mama de auto bij ons thuis parkeerde, was de politie er al.
“het is niet waar hé!” mama haar wangen kleurden vuurrood, zo rood als de lichte trui die ze aan had. Ze liet me uitstappen en we gingen naar binnen. Drie politieagenten, twee mannen en een vrouw hadden Aaron al geboeid. Hij keek mama boos aan. Hij had waarschijnlijk graag nog iets gezegd, maar mocht niet meer van de politie. “Kom!” Één van hen trok Aaron mee. Er was ook een andere mevrouw bij. Ze stelde zich voor als Sonja en vroeg of ze mocht gaan zitten. Mama en ik zaten in de andere, lichtbruine zetel. “Ik ben een Maatschappelijk werkster en er werd mij gevraagd even met jullie te komen praten. Sonja schoof naar voor en legde haar handen op haar schoot. Ze had een lichtblauwe jeansbroek aan, die paste mooi bij haar blauwe ogen en haar lichtblond haar. Ze keek mama doordringend aan, alsof ze wou dat ze haar gedachten kon lezen. "Ik heb begrepen dat je dochter en zoon mishandeld worden door je vriend en ze kunnen niet beschermd worden.”
“Dat is niet waar!” zei Mama boos. “Ik bescherm mijn kinderen.”
“Toch slaat je vriend je kinderen?”
“Ja, maar toch probeer ik zo goed mogelijk voor hen te zorgen.”
“Dat geloof ik,” zei Sonja. “En daar twijfel ik niet aan. Maar is het niet beter om je kinderen een tijdje weg te halen? Zodat jullie allemaal even tot rust kunnen komen?”
“Ik wil hen niet opgeven.”
“Dat is begrijpelijk, maar dat hoeft ook niet.”
“Je kinderen gewoon een tijdje ergens anders laten wonen, zodat jullie straks een nieuw begin kunnen maken.”
“Oké dan.”
“Kom Charlotte, je mag even met mij mee. We gaan wat kleren voor je inpakken.”
Ik begreep niet zo goed wat er gebeurde, maar even later legde ze het me duidelijk uit. Het was beter dat Joren en ik een tijdje weggingen van huis, zodat er weer rust kon komen thuis. We zouden naar een lief echtpaar gaan, die nog andere kinderen opvingen voor een tijdje. ‘een pleeggezin’ noemde Sonja het. Ik wist niet wat er zou gebeuren, maar ik begreep het wel. Terwijl we naar boven gingen om wat kleren voor mij en mijn broertje in een valies te steken, vertelde Sonja over het gezin waar ik zou terechtkomen. Twee brave ouders, met dertien pleegkinderen. Sommige zaten er al enkele jaren en anderen nog maar een paar maanden. Andere kinderen zijn al weer weg: Alleen gaan wonen of terug naar hun ouders. Sonja beloofde dat ik het goed zou hebben bij die mensen. Ze had ze nog niet zelf ontmoet, maar ze kwamen heel goed over als ze op de bureau van maatschappelijk werk moesten zijn. Dat gaf me wat meer vertrouwen. We vulden twee koffers, een rode en een gele, en staken in de éne valies mijn kleren en in de andere valies kleren van Joren. Als hij uit het ziekenhuis mocht, zouden ze hem naar ons brengen. Sonja zette me in haar auto en we reden weg. Ondanks dat ik er een goed gevoel bij had om naar dat pleeggezin te gaan, vroeg ik me toch af wat er van ons zou worden.

Schrijver: Raissa Derous
Inzender: Raissa, 4 juni 2014


Geplaatst in de categorie: emoties

5.0 met 1 stemmen 181



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Hn Messie
Datum:
10 juni 2014
Email:
hmessielive.nl
Raissa, wat een aangrijpend en ook hartverscheurend verhaal.
Komt er nog een vervolg op?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)