Na de wedstrijd nog even relaxen

Lodewijk Verschuur is al jaren een goede vriend van mij. We leerden elkaar kennen in het hockeyteam van Blaricum. Hij is van zeer goede huize, want zijn vader is professor in de Engelse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit van Leiden en zijn moeder is een gerenommeerde psychiater. Hij woont met zijn ouders in een zwaarbewaakt landhuis met een enorme eetzaal, waar ik graag met hen de maaltijd deel, ook gezien Nelleke, de oogverblindende zus van Lodewijk, die nu Geschiedenis aan de Universiteit van Utrecht studeert en enkel nog in de weekenden in Blaricum is te vinden en dat zelfs onregelmatig, wat ik zeer betreur, want ik had ooit de stille hoop, dat ze een relatie met mij wilde aangaan, maar die hoop is inmiddels verkeken, want ze heeft al enkele maanden iets met een medestudent.

Lodewijk had twee kaartjes bemachtigd voor de dameshockeywedstrijd Nederland tegen Argentinië en dus zaten we op die warme donderdagavond in het voetbalstadion van ADO Den Haag, waar we met een verrekijkertje ons triomferende hockeyteam naderbij haalden. Hij had expliciete aandacht voor Maartje Paumen, ik voor bijna elke hockeyspeelster.
De eerste helft was fenomenaal en legendarisch te noemen. Voor de rust had ons team drie doelpunten gescoord en we stonden dus ruim op voorsprong. De tweede helft was niet zo spectaculair, maar er werd nog wel een keer gescoord, waardoor de dames met vier-nul hebben gewonnen. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf van vreugde. Lodewijk had een flacon cognac bij zich, die we in de roes van de overwinning ledigden. We gingen met de Porche van Lodewijk nafeesten in de binnenstad van Den Haag.

In een chic café namen we plaats aan een tafeltje. Er hingen oude, Franse affiches aan de wand en achter de bar zag je die enorme variatie aan alcoholflessen. We knabbelden van de nootjes en we dronken cola-rum met een schijfje citroen. We bespraken de wedstrijd na en Lodewijk vond dat ze in de eerste helft al alles hadden weggegeven, waardoor de tweede helft zo'n afmattende veldslag werd. We waren hoe dan ook natuurlijk reuzeblij voor onze dames en we vierden al bijna hun overwinning tijdens de finale tegen Australië. We begonnen met overgeslagen tong te spreken en ik stootte hem aan, want ik was er zeer van overtuigd, dat Maartje Paumen enkele tafeltjes verderop zat. Lodewijk schrok en keek verheerlijkt. Ik wilde hem nog aan zijn colbert terug trekken, maar hij ontglipte mij en even later zag ik hem naast Maartje zitten. Hij gebaarde mij met zijn vinger om bij hen te komen zitten.

De look-alike bleek van dichtbij heel anders in elkaar te steken en omdat de klok naar tweeën ging en ik morgenochtend weer naar mijn werk moest, gaf ik Lodewijk stille hints om te gaan vertrekken, maar hij bleef maar aan die vrouw vast plakken, alsof ze voor hem de echte Maartje was. Tenslotte gaf ik hem een briefje met de woorden 'Ik ga nu, want vroeg op, zie je wel weer!' Hij knikte met een lodderige blik en bij het weggaan keek ik nog even achterom en zag ik hem de wildvreemde vrouw op de mond kussen. Ik schudde mijn hoofd en ik deed de cafédeur hard dicht, alsof ik hem voor iets wilde behoeden.

De volgende dag krijg ik telefoon van hem. Hij was compleet overstuur en hij jankte pijpenstelen. Hij verweet het me, dat ik zonder hem was weggegaan en mij met die vuile sloerie had achtergelaten. 'Maar je wilde zelf toch bij haar blijven?' 'Omdat jij zei, dat ze Maartje Paumen was en dat geloofde ik met mijn dronken kop!'
'Maar wat is er dan allemaal misgegaan?' 'Na een flinke wip in mijn Porche sloeg ze me knock-out met een hamer, ze heeft mijn beurs gestolen en ze is er met mijn Porche vandoor!'
'Jezus, man, heb je al aangifte gedaan?' 'Natuurlijk, uilenbal, maar ik vertel je de rest wel bij mijn ouders thuis, want ik lig nu met een hoofdwond op de bank!' 'Ik kom meteen!' 'Moet je doen, want Nelleke is er ook!'
'Dat klinkt super!'

'Met haar vriend!'.

Hockeywedstrijd Nede Maartje Paumen misdaad

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 136