Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

WERKGENOT

Het kleine meisje Elvira liep aan vaders hand langs allemaal mooie bloemen. De gelukkige man was kort geleden een kwekerij begonnen, waar hij heel blij mee was.
Vader en dochter wandelden in de avondkoelte voorbij bonte rozen, zonnebloemen en nog veel meer mooie bloei. Af en toe keek Elvira naar het bos, dat naast de kwekerij lag. Dan liet ze haar ogen weer over de bloemen gaan, die zacht deinden in het zuchtje.
"Pa, kijk die mooie kronen eens sierlijk op en neer gaan. Het is net of er elfenvoetjes zacht over onze bloemen heen gaan."
Vader lachte een beetje, en schraapte zijn keel:
"Jouw naam lijkt een beetje op een elfje. Maar daarom hoef je nog ziet zo aan elfen te denken. Die gevleugelde danseresjes van jou verdwijnen nu allemaal in het donkere bos. En dat betekent dat het bed jou roept."
Een kwartier later lag Elvira heerlijk tussen haar lakens. Mijmerend keek ze de schemerige slaapkamer in, terwijl ze moeders nachtzoen nog op haar wang voelde.
"Die elfen hoop ik toch eens tegen te komen," was Evira's laatste gedachte, voordat haar ogen zich sloten.

Er gingen jaren voorbij. Vaders kwekerij was heel wat groter geworden. Grote kassen beschermden erg gevoelige planten.
Elvira was een volwassen meisje van twintig jaar. Vol werklust was ze steeds bezig in het bloemenbedrijf. Haar fijngevoelige handen verzorgden tere planten. Rap gleed het geld van kopende mensen door haar vingers.
"Streven" wilde het ondernemende meisje, even hard als vader. De kwekerij moest geweldig veel bloemen en planten voortbrengen. Bedragen moesten en zouden snel omhoog gaan!
"Hard werken, almaar harder!" ging het door 't hoofd en 't hart van Elvira. "Als klein meisje dacht ik aan elfen op onze bloemen. Ach, die onzin ligt ver achter me. Mijn handen en mijn brein moeten voor ons welzijn zorgen. Laat ik ook vreugde aan mijn werk bleven."
Vreugde? Ondanks al haar inzet voelde Elvira bij het werk een hinderlijke leegte. Haar streefzucht was bewonderenswaardig. Maar waarom die leegte? De jonge vrouw probeerde dat gevoel te verdrijven door des te harder te werken. Terwijl ze druk zwoegde in de grote kas, blonken en schitterden al die glazen ruiten door het felle zonlicht.
"Elvira, probeer met veel blijdschap meer en meer te doen," scheen het glas haar aan te moedigen. "Kijk eens hoe wij glanzen als het kostbaarste goud! Even goed beloven we jouw vader en jou een gouden toekomst."
Elvira vertelde haar vader over de spraak van de kasruiten.
"Ja, jij hebt altijd nog een sterke verbeelding. Maar 't is fijn dat jij daarom des te prettiger werkt"
Vader verzweeg dat hij bij al zijn plannen ook een gevoel van leegte had. Vader en dochter hadden dat allebei, maar wisten het niet van elkaar. Het harde werken had echter zijn eer! Steeds meer geld kwam binnen. Wat kwamen de mensen graag op deze kwekerij! al gauw verrees een nieuwe, grotere kas naast de lange rozenrijen.
Maar toch... Vader en Elvira voelden altijd die leegte in zich. Dat gevoel fluisterde in hun gedachten: "Ondanks dit alles, _ niets!"

Elvira was getrouwd met een man, die Erben heette.
Op een mooie zomeravond zaten vader, moeder en het jonge echtpaar gezellig rondom een tafeltje, aan de rand van de zo welvarende tuin.
Onder het genot van rode wijn keken ze naar de wolkjes vol avondrood. Erben mijmerde daarbij:
"O, dat purper zeilt zo sierlijk langs de hemel. Het is net of er kleine balletdanseressen komen en gaan."
"Ach, Erben," sprak Elvira. "Je doet mij denken aan mijn kindertijd. Ik meende warempel sprookjesgebeuren te beleven. Jammer genoeg heb ik nu als volwassene het gevoel dat ik bij mijn werk aldoor iets mis. Ik kan niet zeggen wat."
Die nacht sliepen vier mensen vast, zonder te dromen. Hun gedachten van die avond waren weggezonken in de aarde, waar ze zo knus hadden gezeten. Op diezelfde plaats groeide binnen enkele dagen een reusachtige bloem, wel zo groot als een mensenhoofd. De kroonbladeren, hemels blauw, vermengd met licht purper, verspreidden een heerlijke geur. Die lucht deed denken aan edele wijn...
Erben werkte ook mee op de mooie, grote kwekerij. De drie ondernemende mensen waren dankzij de nieuwe, wonderlijke bloem vol van dit denkbeeld:
"Geniet van je werk, dat je hier en op dit ogenblik doet. Beleef je vreugde enkel aan het plezierig bezig-zijn, zonder te verlangen naar meer."
Leegte behoorde voorgoed tot het verleden.

Schrijver: Han Messie, 30 juni 2014


Geplaatst in de categorie: werk

1.0 met 1 stemmen 274



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)