KLASSIEKE VUILNISBAKKENRAS

Ze waren al op leeftijd, nou niet super oud, maar gewoon flink ouder.
Haar gezichtsvermogen was flink achteruitgegaan en fel licht verdroeg ze niet meer.

's Avonds bij het invallen van de duisternis, kreeg zij het zicht, wat haar niet stoorde en haar gele bril, die zogenaamde nachtbril die niet elegant stond, maar hielp.
Hielp wat nog te veel felheid was te filteren, maar ook het contrast groter te maken in de schemer, in het donker!

Samen met haar geliefde man gingen ze 's avonds dan ook lekker buiten wandelen, zij aan zijn arm en hij met een lekker sigaartje in de mond.
Zo samen lopen voelde als lekker tegen elkaar aan slapen, wat ze meestal lepeltje aan lepeltje zeker op de zondagmorgen deden en zo een gat in die dag sliepen.

Ze woonden in de Zeeliedenbuurt in Amsterdam, vlakbij het IJ en het liefst liepen ze op dinsdag- en donderdagavond, als de meeste bewoners hun vuil buiten hadden gezet voor het ophalen door de gemeente de volgende dag.

Ze noemden zichzelf ook gekscherend een vuilnisbakkenras.
Zij kon het altijd nog betasten en van heel dichtbij een indruk krijgen, maar haar man zag het van grote verte al staan.

En ja hoor, daar stonden 2 bakken...een soort kastjes van degelijk triplex vakkundig met zwaluwverbindingen gelijmd.
Hij pakte ze op en zij voelde, ze voelde goed en konden prachtig gebruikt worden voor de klassieke cd's waarvan ze veelal beiden liggend op de luie banken in de woonkamer urenlang konden genieten.
Die van Bach waren favoriet en zouden als eerste en goed zichtbaar in de opberg-kastjes een plek krijgen.

Iets wat opgetogen, omdat ze weer wat bruikbaars hadden gevonden wilden ze hun weg vervolgen, toen met grote snelheid op een fiets een man de stoep opstoof en remde bij het vuil, omdat zijn vrouw, zo zou achteraf blijken, hem gestuurd had. Zijn vrouw had blijkbaar al 2 exemplaren mee genomen, maar die laatste 2 zouden het mooi complementeren, dus werd manlief nog even de straat opgestuurd.

De aanstormende man en de man met sigaar in de mond en 2 bakken in zijn hand keken elkaar aan en barsten in lachen uit, een feest van herkenning van het vuilnisbakkenras.

"Ik zal mijn vrouw vragen of wij ze echt nodig hebben en zo niet, dan breng ik ze bij u, als u dat wilt?" sprak de aanstormende man.
Beiden reageerden opvallend vrolijk en de vrolijkheid ging over in een schaterlach, welke ook aanstekelijk werkte op de vrouw met de gele bril.

Adressen werden uitgewisseld en de volgende middag werden de complementaire kastjes afgegeven, werd er thee gezet en Bach gedraaid, ook een feest van herkenning.

"Klassieke vuilnisbakkenrassen", sprak de man, "maar uit het goede hout gesneden", sprak de vrouw, waarna het slotkoraal van Cantate 140 deze spontane ontmoeting muzikaal afsloot!