Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Eenvoud.

Een verhaal vertellen kan in eenvoud.
Duidelijk, zonder omhaal van woorden.
Een gesprek voeren met iemand, afhankelijk van wie het is, kan soms wat meer inhoud bevatten, dus met wat moeilijker woorden.
Dat ligt dan ook vaak aan het onderwerp van het gesprek.
Simpel, toch? Of niet?
Ik kies meestal voor een eenvoudig gesprek.
Dat is me weleens opgebroken, tijdens een soort van ondervraging van "bekakte mensen", die mij het hemd van het lijf vroegen.
Ik was nog jong en zat een beetje in de shit.
Geen werk, uitkering van de soos en ik had het niet breed.
Maar mijn uiterlijk had ik wél mee en daar was ik best wel trots op.
Enfin, er werd mij gevraagd door die mensen, of ik een beroep had.
Ik antwoordde zoiets van, nóg niet, maar ik was wel van plan om er werk van te maken. Ze keken mij aan, zéér geïnteresseerd en vroegen verder of ik een opleiding volgde. Want hun zoon was inmiddels advocaat en hun dochter deed de studie rechten.
Ze kakelden er op los, vol trots, en ze vertelden dat zíj hun studie betaalden.
Tja, daar zat ik dan, met mijn spijker-jackie en een witte broek en ja hoor, de koffie morste ik daarop, omdat ik mij verslikte..
Ik stond snel op en zei 'shit', want dat was de enige witte broek die ik had.
Grote ogen staarden mij aan, van, hoe kun je zoiets zeggen??
Ik glimlachte een beetje naar hen en ik liep naar de keuken om mijn broek schoon te maken.
Inmiddels kwam hun dochter thuis en ik voelde me enigszins opgelucht, want ik paste op haar kinderen, die 'God Zij Dank' lagen te slapen..
Ze zag mij poetsen en lachte naar mij en zei: 'Dan trek je toch een andere broek aan als je thuis bent?'.
Ja hoor, natuurlijk!
Ik wachtte tot ze me mijn geld gaf voor het oppassen, maar ze vond dat ik nog even bij haar ouders moest gaan zitten, dat hoorde toch zo?
Uit beleefdheid nam ik nog een kopje koffie en hoorde het gekakel van hun aan.
Enfin, uiteindelijk kon ik naar huis, pff..

Het gekke was, dat die dochter een paar dagen later bij me kwam om advies.
Ik liet haar binnen en ze was een beetje nerveus en ze praatte héél gewoontjes..
Dat was ik niet van haar gewend, dus.
Ik bood haar een plekkie op de bank aan, die niet zo schoon was, maar ze ging zitten.
Kopje koffie erbij en ze begon te praten over alles en nog wat.
Spanningen thuis, niet gelukkig enz.
Ineens stond ik op en zei tegen haar:'Houd je kop eens dicht en praat eens in blokletters, verdorie!'.
Stilte..
Ze keek mij een beetje sneu aan en ik begon iets over mezelf te vertellen.
In eenvoud.
Geen omhaal van woorden, maar gewoon míjn verhaal. Over vroeger, hoe ik als kind behandeld was en over mijn jeugd, dat was ook niet altijd gemakkelijk geweest en ze hoorde mij aan, geboeid.
De eenvoudige manier waarop ik mijn verhaal vertelde, raakte haar.
Ik nam geen blad voor de mond.
Dat was ze niet gewend, want ze mocht nooit emoties uiten naar haar ouders toe.
Zij niet, haar broer niet, niemand, dat hoorde toch niet??
Toen begon ze in eenvoud te praten over alles!
Kijk, we zaten op hetzelfde niveau en de hemel ging open voor mij (wauw!).
Uiteindelijk zaten we te dollen over alles en ik pakte een fles wijn, tja..
Een neutje erbij, moet toch kunnen? Haha.
De kamer vulde zich van cynisme, en hoe!!
Ze vroeg nog wel, hoe ik zo simpel kon leven en zo simpel kon vertellen.
Want ze had nog weleens moeite om haar kinderen voor te lezen, voor het slapen gaan.
Dan praat ik wel over de jaren '80!!
Géén internet of iets dergelijks, neen, sesamstraat en vooral de eenvoud!

Vanaf dat moment werd ik niet alleen oppas (tante), maar óók voorlees (tante)!.
En eenvoudig gezegd, werden we ook nog vriendinnen.
Raar, maar waar.

COOL!

Schrijver: Alida Booij, 3 september 2014


Geplaatst in de categorie: moraal

3.0 met 2 stemmen 122



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)