Mijn gouden klokje uit Middelburg.......
Ik heb het gouden klokje uit Middelburg met de zwarte cijfers op de wijzerplaat niet kunnen verkwanselen, niet kunnen verpatsen, hoewel mijn armoede daar de grootst mogelijke aanleiding toe scheen te geven; mijn arme vader, die van chique kunstvoorwerpen hield, die hem schenen te troosten met zijn ongeluk, heeft het eens, in een tijd die ver achter ons ligt, meegebracht uit Middelburg en lang heeft het de schoorsteenmantel gesierd in mijn goede, oude, ouderlijke huis. Vandaag de dag vormt het een van de laatste herinneringen aan de man die mijn eerste mentor en autoriteit was, wiens weerloosheid en kwetsbaarheid MIJN weerloosheid en kwetsbaarheid zijn, aan de man die zo lang de kwetsuren, de lompheid en de grofheden van zijn bekrompen, burgerlijke mede-ambtenaren op het door hem zozeer gehate belastingkantoor moest verdragen en die thuis wegzonk, wegvluchtte in dromerijen, in visioenen, fantasieën en mijmeringen over een andere, verheven wereld van kunst, schoonheid, harmonie, liefde en muziek.....
Zijn brein is mijn brein, zijn hart is mijn hart, zijn
handen zijn mijn handen, zijn aard is mijn aard......
Geplaatst in de categorie: liefde
vader
114
Geef je reactie op deze inzending:
Het is wel één van de meest korte verhalen, die ik gelezen heb, maar zoals ik al eerder zei, een hoogst waardevol gedicht op zich! Mooi hoe je jezelf herkent in je vader. Ik herken de harmoniserende reikwijdte daarvan!...