Het dessert

Omdat onze zoon een verplichting had waar ook zijn vrouw voor was uitgenodigd, werd aan ons, als grootouders gevraagd een dag te komen oppassen. We zouden blijven slapen zodat we onze beide kleinzoontjes naar bed konden brengen. Feest voor hen, maar ook voor ons.

Tot nu toe hadden we slechts een enkele keer een middagje op mogen passen. De jonge ouders vonden, zonder dit overigens uit te spreken, dat we te weinig ervaring hadden. Kortom: aan onze deskundigheid werd ernstig getwijfeld.

Na met z'n vieren een zonnige dag te hebben doorgebracht, van school halen, tv kijken en een spelletje doen, kwam het moment dat er gegeten ging worden. De planning was: eten, afwassen, verhaaltje voorlezen en dan naar bed. Het menu bestond uit frietjes met appelmoes. De tafel werd gedekt. Ons oudste kleinkind van 6 jaar zat op de bank. Met zijn heldere stemmetje vroeg hij: oma, mag ik op de bank eten? Zijn blonde haren, blauwe ogen en smalle snuitje vertederden mij. Op de bank, zei ik vragend tegen mijzelf. Ja oma, soms mag dat. Kijk dan krijg ik dit blad op mijn schoot. Hij toverde vliegensvlug een theeblad op pootjes tevoorschijn. Nou, dacht ik.... Dat wordt dus wel eens gedaan. Leuk jongen, zei ik, dat doen we. Hij zat inmiddels al kaarsrecht op de bank. Zijn beentjes stram naar voren zodat het theeblad er recht overheen gezet kon worden. Het bord met appelmoes en frietjes paste er precies op. Terwijl hij tv keek zag ik dat hij zijn bordje leeg at. Het bleek hem prima te smaken. Opa en oma zaten aan tafel met kleinzoon nummer twee. Ook deze kleinzoon kwam niets te kort.

Nadat alle friet verdwenen was, hoorden we van de bank: oma krijg ik nog dessert? Het woord dessert werd nadrukkelijk uitgesproken. Door de tweetalige opvoeding klonken zijn woorden soms bijzonder. Dessert... hoorde ik mijzelf zeggen? Dessert, waar toverde ik dat vandaan! Waar denk je dan aan, vroeg ik hem? Nou, zei onze kleinzoon, aan chocoladetaart! Chocoladetaart dacht ik. In de koelkast hoefde ik niet te kijken. Die stond vol met onbegrijpelijke pakjes, doosjes, restjes en wat men verder niet in een koelkast zou bewaren. Wacht, zei ik tegen kleinzoon. Hier op het aanrecht staat een bordje met een stukje chocoladetaart. Op het bord lagen ook wat stukjes cake of koek. Maar ook dat mini stukje chocoladetaart. Kleinzoon kwam al aangesneld om zijn dessert te bekijken. Helaas, het werd afgekeurd! Ik schoof het stukje nog wat rechter op het bordje en prees het uitbundig aan. Ik maakte echter geen schijn van kans met dit schamele dessert. Er horen smarties op te zitten, zei kleinzoon. Hier zit niets op. Dat klopte. Het stukje taart was zo klein, dat er misschien twee smarties op konden liggen. Kleinzoon had kennelijk diep nagedacht want hij riep: in de kast liggen smarties! De kastdeur werd open gerukt en ja daar stonden wat zakjes en pakjes. Ik vond een klein doosje met daarin de smarties.

Ga maar op de bank zitten dan breng ik je het dessert, zei ik. Ik zette het stukje chocoladetaart op het theeblad. Het doosje smarties er geopend naast. Kleinzoon liet het zich uitstekend smaken. Halverwege zei hij: mag ik het hele doosje met smarties leeg eten? Natuurlijk jongen zei ik, terwijl ik dacht aan mijn collega's in het museum waar ik als vrijwilliger werkte. Daar hoorde ik dikwijls dat, als opa of oma oppasten de kleinkinderen verwend werden. Het was groot feest daar op de bank, dat zag ik wel.

Toen pa en ma thuis kwamen vertelden wij hen glunderend het hele verhaal. Als door een wesp gestoken riep ma: maar dat mag helemaal niet! Van suiker wordt hij wild. Daar hadden wij dus helemaal niets van gemerkt. Nadat hun het verhaaltje voorgelezen was, waren beide kleinkinderen heerlijk gaan slapen. Nu begreep ik wel waarom kleinzoon gevraagd had of hij alle smarties op mocht eten. De kleine slimmerik wist wel dat dat niet was toegestaan.
Al me al konden opa en oma toch terug kijken op een leuke oppasdag.

dessert oppasdag oppasdag

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 98