Verhaal van een journaliste
Deeltje 3
Hij vervolgde; “zoals ik al zei,was ik een zeeman en ik maakte reizen van vier maanden of langer. Op een van mijn laatste reizen kreeg ik een brief van mijn vrouw waarin zij ze mij schreef twee maanden zwanger te zijn. Ik was blij, omdat wij in de vier jaar dat wij getrouwd waren, geprobeerd hadden om een kindje te krijgen. Nu dan toch, kreeg ik dat mooie bericht.
Ik was zojuist overgestapt naar een andere lijndienst, de zo geheten ‘wilde vaart’. Dat hield destijds in, dat je aangemonsterd was voor onbepaalde tijd. De reis kon kort zijn, maar ook uitlopen tot één jaar, soms twee jaar of langer. Men monsterde echter aan met de wetenschap, dat men het recht had om na achttien maanden ‘indien gewenst’, te mogen worden afgelost. Ik was dit contract aangegaan omdat wij ons hadden voorgenomen eens goed te sparen, om een later huis te kunnen kopen.
Zij was het er mee eens, dat dit een mooie gelegenheid was om te sparen. Van het geld wat onze pleegzoon en zijn vrouw ons maandelijks betaalden, bleef niet veel over.
Maar ach, het was mijn pleegzoon en we hielden van hem alsof hij ons eigen kind was. Maandelijks ging mijn geld naar onze rekening, en al gauw hadden we van het gespaarde geld een flink bedrag op de rekening staan, ‘althans’ dat dacht ik.”
Hier pauzeerde hij even. Het was haar opgevallen, dat hij moeite had de naam van zijn geadopteerde zoon en diens vrouw uit te spreken. Ze nam zich voor het ‘waarom’ later aan hem te vragen.
Hij schraapte luidruchtig zijn keel, schonk zich zelf nog maar eens in en vervolgde zijn verhaal.
“De dag dat ik thuis kwam van de reis, was ons jochie al ruim veertien maanden. Alles leek gewoon, ik was blij met het knulletje, wat sterk op mijn echtgenote leek, maar waar ik niets van mezelf in kon herkennen.
Je staat er ook niet bij stil op zo’n moment wat er allemaal achter je rug kan afspelen. Wel viel het mij op dat de vrouw van mijn zoon erg stil was, maar de blijdschap van mijn terugkomst leed daar niet onder. Er werd gedronken en we hadden een leuke tijd. Tot dat ene moment waarin alles duidelijk werd”.
Hij keek haar aan en vroeg; “kunt u het nog een beetje volgen? En u drinkt helemaal niet, zei hij vriendelijk. Wilt u misschien wat ijs er in?”
Hij stond op en liep naar de keuken om terug te komen met een vriesbakje met daarin ijsklontjes. Ze liet er twee in het glas vallen. “Lekker”, zei ze. “Lekker fris”.
Ze nam uit beleefdheid enkele slokjes. De oude man zette het bakje voor haar neer. “Als u nog meer wilt, ga gerust uw gang.”
Hij was weer gaan zitten, streek enkele malen over zijn kin en na haar onderzoekend aangekeken te hebben, ging hij verder.
“Zoals ik al zei, het kon niet langer verborgen blijven, en ik had ook wel enige signalen opgevangen, zoals verstandsblikken tussen de twee vrouwen, en mijn pleegzoon. Ook als ik onverwacht de keuken binnenkwam was de reactie nerveus, en lieten ze mij snel alleen met mijn vrouw.
Het eerste grote vermoeden dat er iets niet klopte, werd bevestigd toen ik mijn vrouw naar het bankboekje vroeg. Ze zat er verschrikkelijk mee, maar ze kwam er uiteindelijk toch voor uit, dat zij het geld uitgeleend had aan onze adoptiezoon.
Hij wilde over een jaar een patatzaak beginnen hier in het dorp, en hij had van ons spaartegoed aanbetalingen gedaan.
Ik sprak hem er stevig over aan, en vertelde hem hier allerminst blij mee te zijn. Hij verzekerde mij echter dat het allemaal goed zou komen. Er was bij de patatzaak ook een groot woonhuis, waarvan hij zou zorgen dat het op mijn naam kwam te staan.
Ik was het helemaal niet eens met de gang van zaken, en liet hem dat duidelijk merken. Ook omdat zijn inbreng slechts een kwart van het afgeloste bedrag bedroeg.
Maar ja,het was eenmaal gebeurd en de zaak terugdraaien kon ik niet. Daarbij kwam dat ik zielsveel van mijn vrouw hield, en ik wilde haar verder leed besparen. Nogmaals allemaal niet leuk, maar daar vermoord je geen mensen voor.”
Weer nam hij even een slokje, smakte even met zijn lippen, en zei; “een genot, juffrouw, het ontspant. Ik kan het u aanraden, zeker in moeilijk tijden.”
Hij vervolgde: “het was een week voor mijn vertrek naar zee. We hadden besloten nog een laatste avond te houden met gezellig borrelen en de nodige versnaperingen. Er werd stevig gedronken en al spoedig zat de stemming er goed in. Het viel mij op dat mijn zoon zich erg handtastelijk tegenover zijn vrouw gedroeg en seksistische opmerkingen maakte.
Maar het was zijn eigen vrouw dus… ja…
Als ik u vertelt, ik ben wel wat drank gewend, maar nu vond ik het drankgebruik geforceerd hoog.
Het zal ongeveer half twee ‘s nachts geweest zijn toen we besloten naar bed te gaan. We wensten elkaar meer mompelend dan sprekend ‘welterusten’ en gingen naar de slaapkamers. Mijn vrouw die niet zo heel veel gedronken had, ging nog even naar het knulletje kijken, en zei toen ze terugkwam dat hij heerlijk lag te slapen.”
Hij pauzeerde weer even, en wederom viel even een pijnlijke stilte. Jennifer zag aan hem dat hij moeite had om verder te gaan. Om hem te laten merken dat ze het begreep, zette ze de recorder op pauze.
Om de sfeer enigszins te ontspannen,nam ze zelf ook maar een paar slokjes van de frisdrank.
“Wilt u misschien stoppen, zal ik morgen terugkomen?”
Hij schudde zijn hoofd en gaf haar te kennen het af te willen maken. Hij vroeg haar of ze het erg vond dat hij rookte, waarop ze zei; “ga gerust uw gang.”
Inzender: Jan Borst, 28 september 2014
outlook.phGeplaatst in de categorie: misdaad
Moord
69
Geef je reactie op deze inzending: