Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Sheriff Ross

Ross was sheriff in een gehucht in de staat South Carolina. Hij had zijn vrouw Carla verloren aan die enge ziekte. Ross had geen zin meer om te leven. Hij dronk veel om de pijn te verzachten. Zijn deputy verbloemde dit meestal omdat hij zijn sheriff mocht.

Op een dag moesten de deputy en Ross een donkere jongen thuis gaan ophalen. In het gehucht was een meisje verkracht en vermoord. De mensen wezen de donkere jongen aan als de dader. Er kwamen zelfs twijfelachtige getuigen tevoorschijn. Het was de tijd van de rassenrellen, moet je weten.

De mama van de jongen huilde en smeekte terwijl zij aan de arm van Ross hing. “Je weet hoe dat gaat sheriff, je weet wat ze met mijn jongen gaan doen”, schreide zij. “Wees niet bang, je kent mij. Ik zal eerder sterven dan dat ik toesta dat de jongen iets gebeurd.” probeerde de sheriff haar gerust te stellen.

Toen de jongen in de cel zat, zat de sheriff aan zijn bureau. Plotseling zwiepte de deur van het gebouwtje van de sheriff open. Zijn deputy was buiten adem en vertelde hem bevend dat de meute op weg was om de donkere jongen te lynchen. “Haal mijn fles whiskey en een glas.” beval de sheriff hem. “Maar sheriff. Het is nu toch niet de tijd op het op een zuipen te zetten?” schreeuwde de deputy ontzet. “HAAL MIJN FLES WHISKEY EN EEN GLAS” schreeuwde de sheriff hem toe.” En daarna ga je naar huis. Naar je vrouw en kinderen.”

Toen de deputy weg was nam de sheriff een flinke slok whiskey. Hij liep naar de telefoon en informeerde de State Police dat hij een lynchpartij op handen had waarna hij naar de cel liep waar de donkere jongen huilend zat te bidden. In de verte was de meute al hoorbaar. De sheriff aaide de jongen over zijn hoofd. “Sinds mijn Carla is gestorven heb ik geen reden meer om te leven. Ik heb je mama beloofd dat ik eerder zal sterven dan jou.”

Ross liep naar de kast waar hij zijn shotgun bewaarde. Toen de eerste steen door een raam vloog stapte hij naar buiten de veranda op. De meute viel stil toen zij met hem werden geconfronteerd. Hij laadde zijn shotgun door en vuurde het af voor degene waarvan hij wist dat dat de grootste lasteraar van het gehucht was. Toen het grind voor de voeten van de man opspatte viel deze in zwijm.

“Ik heb nog een kogel. Voor wie is deze kogel. Wie van jullie godvergeten achtergebleven bastaards heeft het lef?’ schreeuwde de sheriff. Niemand dorst een stap naar voren te doen.

Toen in de verte de sirenes van de State Police te horen waren was de sheriff immens opgelucht.

Later werd de ware dader alsnog opgepakt. Het was een boerenpummel uit de omgeving die in een dronken bui had opgeschept over zijn misdaad.

Schrijver: aqua, 22 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: discriminatie

3.6 met 5 stemmen 172



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
23 oktober 2014
Er hoeft altijd maar 1 persoon de eerste stap te zetten, en je ziet maar weer (zwarte piet in het achter hoofd houdend) dat rassengedoe niet alleen van NU is.
Graag gelezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)