Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een Filipijnse waakhond.

Ik heb een hond, of ik, eigenlijk mijn zoontje.
Een hond die niks waard is, of niks bijzonders. Gewoon een vuilnisbakkenras.
Bijna helemaal zwart is zij, met alleen een witte pluim aan het eind van haar staart, die overigens altijd haar poepertje bedekt. Zij loopt er bij of ze dagelijks met de zweep op haar donder krijgt. Verder heeft ze witte voetjes en die wil ze dan ook constant halen bij mij en de andere huisgenoten.
Ik had haar gekocht hier waar ik woon in de Filippines. Niet voor mij zelf maar voor mijn zoontje, die op vakantie bij mij was.
Nu die ging na zes weken weer naar huis, moest naar school uiteraard.
Maar je weet hoe dat gaat, Pa dit, Pa zus, Pa zo, ‘Ik wil een hondje’.
En nu, ja nu zit ik er mee opgeschept, letterlijk want zij doet niks.
Echt helemaal niks, of dat nu in de Filipijnse hondencultuur zit opgesloten, al sla je mij dood, ik weet het niet, ik zal er ook nooit achter komen.
Het idee was echter 'een waakhond', ja Pa? En ik zoek hem uit.
En dat deed hij, een teefje.
Fout, helemaal 'fout' natuurlijk, een jonge knul van net negen jaar, en die dan een waakhond uit laten kiezen tussen al die puppy's.
Nu niet teveel eigen discriminatie, maar dan ben je gewoon achterlijk natuurlijk als je dat goed vindt.

Maar hij kreeg zijn zin, en eerlijk gezegd als je dan dat blije koppie ziet, ja dan maakt het ook allemaal niet zo uit.
Maar wat een hond, we hebben haar moeten leren blaffen, blij zijn, eten uit een bak, kwispelen, waar zij kon pissen, etc. etc.
En of dat nu geresulteerd is in een goed resultaat, 'nee'. Jammer, maar 'nee'.
De ellende begon toen mijn zoontje vertrok.
Eerst wilde Dutchy, de naam van dat kreng, niet meer eten.
Janken, pfff nachten lang het leek wel een weerwolf, even dacht ik, 'die schiet ik af' maar ja, doe dat nu eens.
Ze blaft alleen als haar het uitkomt, pist ter plekke waar ze staat.
Ik weet het niet meer. En waaks? Ze zit nog eerder onder het bed dan wij.
Ten einde raad heb ik haar naar de cursus gestuurd 'Programmeren en telecommunicatie'. Ik moest toch wat.
Nu heeft ze haar eigen slaapzak recht tegenover ons huis achter een flinke boom.
Blaffen doet ze nog steeds niet, maar als er iets niet in de haak is, volgens haar denkvermogen dan belt ze mij met haar aangepaste mobieltje.
Het is niet helemaal je dat, maar het is iets.
Heb wel eens haar geprobeerd aan het verstand te brengen, niet voor ieder wissewasje te bellen. Maar ook dat is weer zo iets, het is het een of het ander, ze belt, of ze belt niet. Het record staat op 32 keer in een nacht.
Overigens is zij dan overdag in huis en slaapt onderaan de trap naar de slaapetage, niet weg te branden.
Ze laat af en toe een ruffie, dat is dan weer goed voor het ongedierte, dat ze bij zich draagt.
Voor ons is het minder, niet te harden, wij moeten steevast naar buiten vluchten.
Het gekke is echter, dat ze overdag zich heel stoer gedraagt, stoer? nou ja, o.k dan.
Als er bijvoorbeeld een leverancier in huis komt, stelt zij zich agressief op.
Nekharen overeind, grommen het lijkt wel een leeuw. Wel staat ze dan 'achter' mij, dat wel.
En als de man zijn hand uitsteekt om af te rekenen, zit ze gelijk weer onder de trap.
Dan als hij weggaat, komt zij er grommend onder vandaan, en als de deur achter hem dicht valt laat zij zelfs een woef horen.

Maar je hecht aan een dergelijk beest, of het je kind is.
Zou haar voor geen goud meer willen missen, ze hoort er bij hé, en wij zijn blij met haar, toch wel.
Het is een genoegen als wij thuis komen en ze komt kwispelend op ons af, ja haar staart krult nu ook wat omhoog, ze kan blij zijn, ongelooflijk maar waar.
Enne.......... o,ja, ze is zwanger.

Schrijver: Ivan Grud
Inzender: J.Borst, 23 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: dieren

3.7 met 3 stemmen 93



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)