Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het Gouden Eiland begint te zinken of altijd feest op mijn verjaardag

Domingues was steeds gekker aan het worden en had inmiddels nu ook zijn baan opgegeven waardoor er zelfs een echtscheiding aan zat te komen. En hij was niet de enige. Al mijn maten nam ik elke avond mee op stap. Hapje eten, bioscoopje pakken en dan naar Sukabumi de vrouwtjes van plezier. Nou ik zeg u, er ging echt helemaal niemand meer naar zijn werk!
Als blikken mij konden doden waren het die van hun echtgenotes geweest. En dat maanden lang maar had dit helemaal niet in de gaten. Wij werden steeds gekker van die hondenpillen natuurlijk.
Op een gegeven moment werd ik bij de 'dorpsoudste' geroepen die wilde praten over iets belangrijks. Ik dacht dat het over de verkiezingen ging die op komst was. Hoe gevaarlijk dat kon zijn. De mensen worden dan ineens verdeeld en heel erg agressief. Dan zijn er vijf partijen met ieder hun eigen kleur. De witte is de islamitische, de rode de democratische met als lijsttrekker de dochter van Soekarno die Soeharto wilde verstoten, de groene partij voor de boeren en de zwarte partij weet ik niet meer. En natuurlijk de goud omlijste partij van president Suharto die heel uitgenast een kwadrant met alle vier partijen erin. Zo van; Als je twijfelt neem mij dan! Het Panca Warna systeem, (het kleuren allerlei systeem). Het zijn allemaal twijfelaars daar dus dat was APK goedgekeurd voor Suharto, jaar in jaar uit. En de tegen Suharto kiezers waren relschoppers. Die verdeeldheid is ook in Pulo Mas. Er waren zoals ik al eerder zei drieëndertig blokken en die waren verdeeld in vijf territoria, Sumatranen, Javanen, Manadonezen, Chinezen en ik woonde bij de Ambonese blokken (flats). De rest van het jaar heel Pulo Mas dikke vrienden.
Maar nu als we 's avonds met elkaar stonden te babbelen of op de motorkappen zaten op onze parkeerplaats, waren wij allen in een rood T-shirt en een rode doek om ons voorhoofd. De klewangs (kapmessen), knipmessen, bijlen en mijn Samoeraizwaard lagen in de greppel achter de auto's voor een eventuele aanval. We waren al een keer eerder verrast door de zwarte partij, de avond ervoor en toen hadden wij moeten rennen en waren er twee goede gewonden onder ons gevallen. Maar nu stonden we heel schijnheilig te blowen en een beetje naar beneden te staren, kaarten of domino op een motorkap te spelen. Net alsof ze ons zo weer konden pakken. Maar we hadden vier man verdeeld op elke hoek van ons gebied gezet waarvan er één dan ook al snel kwam aanrennen al over zijn teenslippers struikelende om te vertellen dat ze er weer aankwamen.
Als we het wit van hun ogen konden onderscheiden gutste de adrenaline door ons lijf en ging het geluid van scherp ijzer over steen razendsnel doch bijna onzichtbaar rond omdat iedereen zijn wapen had verstopt onder de auto's of simpel in de open goot. Op het moment dat het geschreeuw van de in zwarte kledij gestoken groepering ons benaderd om ons in bonken hakken, renden wij met ons gereedschap vliegensvlug op hun af en volgt er een denk ik zo'n vijf minuten lange veldslag als zoiets in 'Braveheart' en ik kan u vertellen; Dat is een rush hoor! Alles wat zwart gekleurd, gekleed of geschminkt was kapten en hakten wij om ons heen al rennende met de blinde woede van de laffe aanval van de avond ervoor voor ogen met twee creperende jongens van ons die opgesneden in het riool hadden gelegen en die we kermend en schreeuwend van de pijn hadden verbonden.
"Dendam! Dendam!" Schreeuwen wij wat wraak betekent. Nu renden zij voor hun leven, voor sommigen echter te laat. Ik en Doom renden voorop hakkende en ontwijkende want pijn voel je op dat moment niet, dat komt achteraf om daarna ook nog eens achter hun na te rennen terwijl ze al lang uit ons territorium verdwenen waren om toch nog een paar flinke halen over hun rug te kappen. We hebben ze heel Pulomas uitgejaagd de weg over. De rest van de verkiezingen hebben wij dan ook van niemand meer totaal geen last gehad. Er werden zeven man weggevoerd met de ambulance, is ons achteraf verteld. Het moge duidelijk zijn dat wij niet op een onderzoek stonden te wachten van het leger of de mobiele eenheid als een zwaarbewapend en gehavend zogenaamd geïnteresseerd publiek, dat werkt niet, dus als de strijd gestreden was is het onderduiken en naderhand hoor je dan de stand van zaken.
Ik was de volgende dag jarig maar had daar natuurlijk op dat moment in die waanzinnige situatie geen flauw benul van.
Als er werd op de deur geklopt word ben ik direct klaar wakker en pak mijn naast mijn bed gelegen samoeraizwaard en ging achter de deur staan en vroeg mijn wit weggetrokken bediende de deur een klein kiertje open te doen want het was zo vroeg en dat op zondag, tien uur pas dus klopte er iets niet. Mijn vrienden lagen allemaal nog in coma, dat was zeker. De deur gaat langzaam op een kier en ik zie mijn bediende schrikken. Dan spring ik in een tot mijn knieën afgeknipte gerafelde spijkerbroek met ontbloot bovenlijf wat onder de krassen en sneden zit met een rode soort van geflipte Ramboband om mijn voorhoofd met wilde ketamineogen in mijn kop voor de deuropening om het daar zijnde hoofd met een schreeuw te splijten.
Staat Godverdomme mijn vader voor mijn neus met zijn vrouw en een cadeautje in zijn handen. Ik kan nog net op tijd de slag inhouden tot net boven zijn kruin.
"Ga je mee, we gaan weer." Zei hij teleurgesteld in mij tegen zijn vrouw.
"Hij is gek!" hoorde ik hun tegen elkaar zeggen toen ze de trap afliepen.
"Hij is in een beest veranderd." "Ik wil niet meer over hem praten." Antwoordde mijn vader zijn vrouw. Spierwit vertrokken zij, mij verbijsterd achterlatend en met een flinke kater. En ik moest nog wel bij de dorpsoudste op bezoek.

Schrijver: Franciscus Borst, 19 januari 2015


Geplaatst in de categorie: humor

5.0 met 1 stemmen 333



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)