Domme vragen, of gewoon niet luisteren
Er wordt altijd gezegd dat domme vragen niet bestaan, toch?
Maar wat ik nu vertel is wel degelijk DOM met hoofdletters, want wanneer een kleinkind (10) bij ons logeert, is het in het begin nog lollig maar allengs wordt het antwoord irritanter.
Dylan?
Een verstrooid 'wie IK?'
komt mijn kant op, ja hoeveel van jou zijn er in huis nu?
Kijkend in de rondte zegt het kind; eh niemand, met een grijns.
Ik denk dan nog in dat geval: das een eenmalige actie, maar als ik na een kwartier wil weten of het kind soms thee wil en vraag: Dylan?
Wederom te horen krijg 'wie, ik?'
nogmaals zeg, ja wie anders?
Sorry oma,
ik hoorde je niet!
Dan zeg ik: ja hoor je hoorde me wel, maar je was niet helemaal
met je gedachten bij hier, denk ik zo.
De dag vordert en aan het begin van de avond zitten we een spelletje domino te doen,
Dylan ?
Wie....ik?
Ja suffie wie anders, lachen we er nog een beetje om maar ik moet je eerlijk zeggen dat na twee dagen gehoord te hebben: wie, IK? ik mezelf afvraag: gaat dit nou om luisteren, horen, gehoord worden of doof willen blijven, want wat ik er ook van maakte, het kind kwam:
Wie?
Dylan
Wie IK?
Ja jij
Oh, hihi, sorry oma
En het kind ging.
Wie?
Dylan
Wie IK?
Ja jij
Oh sorry oma!
casema.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
Wie IK?
98
Geef je reactie op deze inzending: