Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Feuilleton 19 Gehackt !

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen

(Een feuilleton voor het hele gezin)

Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap de Vallei (waar het managers met ingang van het nieuwe jaar verboden werd de woorden ‘afhechten’, ‘inklinken’, ‘Toko’ en ‘tak van sport’ te gebruiken), zat in een rood leren Gispen fauteuil in het kantoor van Uitgeverij Molenhof en voelde hoe een zweetdruppel zijn oksel verliet en een kriebelig spoor over zijn rug trok.

‘Dus je bent gehackt’
Dina Oproest, redactrice voor het Onduidelijke Vakgebied zat aan de andere kant van het stalen designtafeltje en keek hem doordringend aan.
‘Ja’, zei Otto en ontweek haar blik door voorover te buigen en omstandig in zijn koffie te roeren. Toch kon hij niet voorkomen dat het kopje met de opdruk van een middeleeuwse molen licht trilde toen hij het naar zijn lippen bracht.

Hij slikte. De uitvlucht, die hem door zijn vriend Bas aan de hand was gedaan en hem opnieuw uitstel op moest leveren, leek de avond ervoor in het café nog een monumentale vondst.
‘Iedereen wordt tegenwoordig gehackt jongen’, had Bas gezegd. Gebeurt je zomaar, fout virusje binnenhalen, verkeerd linkje aanklikken en hoppa alles kwijt.’
Hier in het heldere neonlicht en met een vijandig gezicht voor hem, verschrompelde zijn uitleg tot de kleinzielige leugen die het in feite was.
‘Ik snap er ook niks van, ik was druk bezig met de laatste hoofdstukken, toen alles ineens zwart werd. En toen kwam er een rare pagina met allemaal cijfers in beeld.’

Dina zweeg. Otto voelde hoe een ijzige wind zijn kant opdreef.
‘En toen ik de zaak weer had opgestart, was alles weg, werk van een half jaar, gewist, foetsie.’
Otto had meteen spijt van dat laatste woord omdat het voor zo’n rampzalige gebeurtenis wel erg licht en frivool uit zijn mond dwarrelde. Hij klonk als een goochelaar die zijn hoed omkeert om te demonstreren dat het konijn dat hij er net heeft ingepropt, echt weg is.

‘En je back-up?’
Dina sloeg de oranje archiefmap die op haar schoot lag open en bladerde in een stapel papieren tot ze de juiste gevonden had.
Otto vertrok zijn gezicht in een dramatisch verontschuldigende grimas.
‘Ik heb er nog iemand naar laten kijken maar die kon ook niks’.
‘Wel jouw verantwoordelijkheid Otto, dat staat o.a. in ons contract.’
Dina tikte even met een roodgelakte wijsvinger tegen het A4tje in haar linkerhand.
‘De auteur dient het concept van zijn manuscript zowel digitaal als schriftelijk aan te leveren en er tevens voor te zorgen dat het tijdens de productieperiode op verantwoorde wijze…’
Ze keek op.
‘Moet ik verdergaan?’
Otto schudde zijn hoofd, wat was het hier trouwens ongezond warm.

‘Kijk Otto’, hernam Dina. Ik geloof persoonlijk geen jota van je verhaal, daarvoor duurde het allemaal veel te lang. Je bent al mijlenver over de afgesproken deadline heen. En ik ben steeds heel coulant met je geweest.’
Otto knikte gedwee. Nu kwam het, voelde hij.
Hij begreep ineens waarom er in de commerciële beroepen en de media zoveel vrouwen werkzaam waren. Hard en zakelijk gingen ze, als dat nodig was, direct voor de ‘kill’. Dat laatste had hij eens gelezen in een interview met mediatycoon John de Mol. Die had bijna alleen maar vrouwelijk personeel.

‘Maar nu is ons geduld op.’ Dina legde haar papieren resoluut op tafel.
‘Je hebt juridisch gezien een wanprestatie geleverd en bovendien de uitgeverij schade berokkend. Mijn bazen nemen dit hoog op en eisen niet alleen je voorschot terug, maar claimen daar bovenop eenzelfde bedrag als schadevergoeding. Ik vind het allemaal bijzonder treurig, maar je krijgt van ons een nota van in totaal 5000 Euro.’
Het getal ketste tegen de vrolijke zomergele wanden van het kantoor heen en weer tot het in Otto’s hoofd stuiterend tot stilstand kwam.

Dina stond op en stak haar hand uit.
‘Onze samenwerking stopt hier. Ik vind het ook heel jammer Otto, het leek zo veelbelovend allemaal.’
‘Ik kan misschien …’, Otto maakte de zin niet eens meer af.
Onmogelijke excuses en oplossingen borrelden in hem op, maar verdwenen weer net zo snel uit zijn gedachten. Dina schudde met een meewarige glimlach haar hoofd en ging hem voor naar de deur. De lokken, waar in de lente op het terras van East End de zon nog zo stralend doorheen had geschenen, hingen nu wat doods op haar schouders vond Otto. Hij zag ook een paar centimeter uitgroei aan de bovenkant. Waarom lette hij toch altijd op die idiote details. En dan nog wel in deze situatie.
‘Het allerbeste’, gaf Dina hem nog mee voor ze deur achter hem sloot.

5000 Euro, het bedrag leek bij elke stap door de hal voor hem op te lichten.
De draaideur met het bekende logo spuugde hem naar buiten.
Daar miezerde een fijne motregen op Otto neer.

Schrijver: trawant, 21 maart 2015


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 4 stemmen 78



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)