Feuilleton 20 Dolfijntje
Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een heilzaam feuilleton, voor lichaam en geest)
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap de Vallei (waar men formeel leren versus informeel leren in een nieuwe context liet indalen), keek naar de kleurige laserlichten die over zijn hoofd heen en weer flitsten en voelde een aangename warmte door zijn lichaam trekken.
Samen met Eva was hij net op tijd aangekomen in de zaal waar over een paar minuten zijn zoon Joris zijn ‘set’ zou draaien. Een kwartier geleden was hij nog bijna in paniek geweest omdat hij zich nauwelijks kon bewegen in de enorme massa mensen die zich als een dichte kudde door de Brabanthallen verplaatste.
Eva had haar hand om zijn bovenarm gelegd zodat ze elkaar niet kwijt konden raken.
Ze hadden een gezellig ritje naar Den Bosch gehad. Otto had weinig moeite hoeven doen om het gesprek gaande te houden want Eva was in een opgewonden stemming en praatte honderduit over haar ouders, haar vriendenclub en de plannen die ze na de opleiding had.
Ze zag er weer schitterend uit in haar korte zwarte bontjasje, de Franse baret die haar strakke kapsel geraffineerd accentueerde en de spijkerbroek die als een tweede huid om haar benen zat gegoten.
Bij de ingang van het complex liet Otto voor de slagboom zijn raampje zakken en toonde de parkeerwachten hun VIP kaarten. Ze werden uit de rij geseind en langs de overvolle parkeerplaats via een rustige route naar de hoofdingang geleid.
Dit was de luxe waar Otto op gerekend had en zijdelings controleerde hij of Eva wel genoeg onder de indruk was.
Ze rommelde echter in haar glanzende handtas en haalde er een klein zilverkleurig doosje uit. Daarna pakte ze het flesje water dat tussen hen in stond en hield Otto het doosje onder zijn neus.
‘Hier Otto, neem er een.’ Otto keek haar aarzelend aan.
‘Doe nou maar het is een dolfijntje, echt te gek spul. Ik neem er zo ook nog een. Of heb je nog nooit …’
‘Nee’, Otto schudde zijn hoofd en zag na de volgende bocht de verlichte poort en de rode loper opdoemen.
‘Is dit …?’
‘Ja Otto’ , zei Eva op een lacherig belerend toontje, ‘dit is nou extacy. En het is zooo lekker, straks in de Trance hal ga je echt als een speer en het kan helemaal geen kwaad.’
Eva stak haar vinger in haar mond en tipte zo een van de minuscule pilletjes uit het doosje.
Otto aarzelde, hij voelde zich ineens weer 11. In de hoek van een portiek rookte hij zijn eerste sigaret. 'Alaska, Menthol flavored’ stond op het pakje dat zijn vriend Henk de Greef uit de winkel van zijn ouders had gejat. De ijsbeer op de witte schots had een leuk klein koppetje en leek te lachen.
‘Ach, een dolfijntje’, zei hij ineens met een glimlach, ‘kom maar op.’
Nadat hun rode VIP armband die ze bij de balie hadden omgekregen, door een vierkante beveiliger was gecontroleerd, konden ze de ‘Backstage’ ruimte binnenlopen, waar Otto met Joris had afgesproken. Er stonden drankjes en grote glazen schalen met chocola, snoepjes en doosjes zoute pinda’s. Het was er gelukkig een stuk rustiger dan beneden in de gangen.
‘Dus daar komen die kaarten vandaan’?
Eva keek verrast van Otto naar Joris.
‘Ik wist niet dat je zo’n beroemde zoon had.’
Terwijl Joris in druk gesprek met Eva raakte propte Otto die ineens een hevige behoefte aan zoet gekregen had, zijn mond vol met mini marsjes.
Het was alsof een explosie van diepe donkere chocolade bezit van hem nam. Met gesloten ogen concentreerde hij zich op de verrukkelijke smaak.
‘Nou pa, ik ga, maar het begint al lekker te werken hè‘, lachte Joris.
‘Eerste keer’, zei Eva, met een knikje naar Otto.
Otto brabbelde met volle mond wat onverstaanbaars en gaf zijn zoon hun eigen high five.
‘Kill ‘em’ Joris, we komen kijken’, riep Eva hem nog na.
En nu stond hij hier terwijl het ritme en de synthesizer klanken hem met een onbekende gelukzaligheid vervulden. Miles Davis gaf hem melancholie, verwaaide herfstbladeren in een donkere vochtige straat. Dit was zo anders.
‘Make some noice for Joris Berendsen!’, riep de speaker.
Otto joelde, hij balde zijn vuisten, en keek naar al die aardige lieve mensen die om hem heen stonden. Hij hield van de jeugd. Hij zou ze wel willen knuffelen.
‘Mijn zoon!’ riep hij boven het lawaai uit, wijzend naar het podium.
‘Dat is mijn zoon!’
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Feuilleton
69
Geef je reactie op deze inzending: