Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Feuilleton 24 Met een vrouw!

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een feuilleton dat klare wijn schenkt)

Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar men ernstig overwoog de leerling binnenkort centraal te gaan stellen), controleerde met zijn nieuwe digitale vleesthermometer het binnenste van de kalkoen en voelde de spanning in de open eetkeuken knetteren.

‘Wat leuk, een vriendin zei je …, en zo onverwacht.’
Janneke’s moeder glimlachte zuinig, maar de valse ondertoon die erin doorklonk riep bij Otto het beeld op van een arena, waar het roestige hek van het roofdierenverblijf met oorverdovend geknars werd opgehaald.
‘Nou, schuif eens een stoel bij Joris, dan kan de lady mee eten’, zei de oude Nootenboom, die na al die jaren wel kon voorspellen wanneer de piepers aan dreigden te branden.
Met een uitnodigend handgebaar wees hij op de ruimte die naast hem nog vrij was.
‘Nee pappie, Marieke blijft maar even’, zei Janneke gehaast.
‘Nou een klein hapje daar zeg ik geen nee tegen, ik had verder geen plannen’, antwoordde Marieke losjes.
‘Geef mij je jas maar’, zei Otto met een vileine blik naar zijn vrouw.

‘Dank je’, zei Marieke terwijl haar stoel door Joris werd aangeschoven.
Ze schonk Janneke een indringende blik, die zij op haar beurt probeerde te ontwijken door met gebogen hoofd bord, servet en bestek voor haar op tafel te leggen.
‘Nu nog een glas voor je vriendin, zei Nootenboom, dan proosten we nog een keer. Dat kan nooit kwaad.’
‘Een moment’, Otto schoof zijn handen in een paar ovenwanten en tilde met een ‘pas op, warm, kijk uit’, de kalkoen op tafel.

‘En was er ook een bepaalde reden voor uw bezoek … op 2e Kerstdag’, vroeg Janneke’s moeder terwijl ze Otto met een terloops wapperend handje kenbaar maakte dat een minischepje spruitjes voldoende was.
‘Ja’, antwoordde Marieke scherp, ‘ik wilde graag kennis met u maken.’
‘Kennis, wat … bijzonder’, Mevrouw Nootenboom keek in het rond alsof ze een pakje onder de kerstboom had gevonden en niet wist wie ze ervoor moest bedanken.
‘Ja, inderdaad want uw dochter en ik …’
‘…We zitten samen in een vrouwengroep, mammie waar we elkaar ondersteunen in ons werk als..’, probeerde Janneke haar in de rede te vallen..
‘… Houden van elkaar en wonen sinds een maand samen’, zei Marieke plompverloren.
Een oorverdovende stilte buitelde over het hagelwitte damasten tafelkleed.

‘Zo, nou dat weten we dan’, zei de oude Heer Nootenboom, terwijl hij voorzichtig naar zijn glas tastte.
‘Hou-den-van’, Janneke’s moeder herhaalde de woorden als een hongerstaker die dwangvoeding kreeg toegediend.
‘En dat vind jij goed’, richtte ze zich plotseling tot Otto, die met het ophalen van zijn schouders duidelijk maakte dat hem geen enkel verwijt kon worden gemaakt.
‘Otto heeft niks goed te vinden mevrouw’, zei Marieke strijdlustig terwijl haar ogen vlamden in de richting van haar vriendin die stokstijf op haar stoel zat en haar servet verfrommelde.
‘Ik snap wel dat u dit moeilijk vindt om te horen, maar Janneke en ik hebben er genoeg van om weg te kruipen voor wat wij met elkaar hebben. Ze heeft het er zo moeilijk mee dat ik vanavond besloot dat er maar eens klare wijn geschonken moest worden.’

‘Klare wijn, dat is nooit verkeerd, in Vino Veritas’, baste Janneke’s vader en deed er een klein lachje achteraan.
De spichtige gelaatstrekken van Mevrouw Nootenboom kregen een kwaadaardige uitdrukking.
‘Hou jij nou eens je waffel George, je dochter houdt het met een … ‘n VROUW!’
Het woord spoot als een kledder braaksel tussen haar samengeknepen lippen vandaan.

‘Wel verdomme!’ Janneke sprong op van haar stoel en nam een slip van het tafelkleed mee zodat her en der wijn over de dis gutste.
‘Klaar is het, ik heb er genoeg van, zo praat je niet mammie, dat is grof en vulgair, dit is mijn leven, dit zijn mijn keuzes en het interesseert me geen ene flikker meer, geen ene flikker, wat jullie daarvan vinden. Ik heb m’n hele leven gekropen voor die godvergeten omhooggevallen burgerlijkheid van jullie en nu is het uit! Je toont respect voor Marieke en anders … anders donder je maar op!’

Janneke torende hijgend en met uitpuilende ogen boven haar moeder uit.
Die keek haar een ogenblik ijzig aan, schoof haar stoel naar achteren, stond op, pakte haar tas van de vloer en liep zonder iets te zeggen naar de deur. Toen ze de klink in haar hand had, maakte ze een zijwaartse beweging met haar hoofd en zei zonder zich om te draaien: ‘Sjors’!
Meer aansporing had Nootenboom niet nodig.
‘Komt wel goed’, mompelde hij vergoelijkend terwijl hij zijn jasje dichtknoopte en zijn vrouw achterna liep. Even later hoorden de achterblijvers hoe de buitendeur met een klap werd dicht gesmeten.
‘Zo’ mompelde Otto, ‘en dat was dat.’

Schrijver: trawant, 27 april 2015


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.3 met 6 stemmen 84



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
28 april 2015
Beste Trawant
je bent een natuurtalent!
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
28 april 2015
Weer een juweeltje! Ik hoop dat het een boek wordt, een toneelstuk wordt, een serie op tv wordt, een film of wat dan ook wordt. Het smaakt altijd weer naar meer!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)