Feuilleton 29 Oud en Nieuw
Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een feestelijk feuilleton)
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar de Nieuwjaarsborrel voor het personeel meestal uitliep op onsmakelijke confidenties), stond voor de spiegel in zijn nieuwe spijkerbroek en probeerde met een uiterste krachtsinspanning de bovenste knoop te sluiten.
Het lag aan de Kerstdagen, er was weer een kilo of wat bijgekomen.
Hoe hij zich ook inprentte om niet alles wat hem werd voorgezet maar naar binnen te proppen, toastje brie, stukje ossenworst, handje pinda’s, nog ‘n wijntje, hij zwichtte helaas nog steeds te vaak voor de verleiding.
‘Soit’, dacht hij. Otto Berendsen was nu eenmaal een gekende Bourgondiër. In het nieuwe jaar ging hij wel in training. Lopen, lekker buiten in de frisse natuur. In een nieuwe outfit met aangepaste loopschoenen. Ter voorbereiding had hij alvast het blad Runner aangeschaft waar allerlei schema’s en andere tips voor de beginnende loper in waren opgenomen. Iedere dag een stukje verder, afwisselend looppas en wandeltempo. Hoewel hij zelf dacht dat dat laatste in zijn geval niet nodig zou zijn. Hij kon tijdens de gymles vroeger immers ook zonder oefening al een aardig stukje wegkomen. Naast het trainen zou hij zich een Spartaans dieet opleggen. Wie weet lag er in de nabije toekomst nog wel een marathon voor hem in het verschiet.
New York bijvoorbeeld daar had hij altijd nog eens heen gewild, of Rotterdam om mee te beginnen. Paar halve marathons als voorbereiding, waar een wil is, was een weg.
Even overwoog Otto de knoop gewoon open te laten, het gevolg was echter dat zijn rits dan bij iedere beweging een stukje verder naar beneden kroop.
Maar wat maakte hij het zichzelf weer moeilijk. ‘Casual’ had Wilma geschreven, dat betekende dat hij best in zijn bruine corduroy broek en een donkergroene pullover kon komen.
Hij had haar mailtje natuurlijk tot 1 januari onbeantwoord kunnen laten, wie zegt dat hij iedere dag op die computer zat. Maar de toon was uitnodigend. En hij snapte wel dat ze na hun laatste afscheid niet gebeld had, maar voor een wat afstandelijker toenaderingspoging had gekozen.
Al met al was hier toch maar een vrouw die haar belangstelling voor hem duidelijk liet blijken.
‘OKE, tot dan’, had hij kort maar krachtig terug gemaild.
Misschien was het wel dom geweest om na hun gezamenlijke bioscoopavondje zijn kansen te laten lopen. In ieder geval waren Wilma’s rondingen en de steelse blik die hij bij East End in haar decolleté had geworpen, steeds vaker onderdeel van zijn eenzame fantasieën geweest. Hij moest die bleuheid maar eens van zich afgooien, wat was hij Janneke tenslotte nog verschuldigd. Niets toch? Nu was hij eens ‘n keer aan zet. Otto keek nauwlettend in de spiegel en deed beurtelings een kordate en een zwoele blik. Het viel hem niet tegen.
En nu stond hij in de Acaciastraat. Hij had de auto een stukje verderop geparkeerd omdat hij niet meteen pontificaal voor haar deur had willen staan. Onder zijn arm droeg hij een fles Moet et Chandon Champagne. Het beste wat er in huis was, had de man van Slok & Slok gezegd.
Zijn klantenkaart, die hem een korting van 10 Euro op had kunnen leveren, was helaas verlopen. De nieuwe, die hij meteen maar in had laten vullen was pas bij een volgende aankoop geldig, zodat hij de volle mep had afgerekend. Maar wat zou dat met Oudejaar.
Otto keek naar het raam van nummer 23 verderop. Tussen de kieren van de lamellen straalde een aangenaam warm licht de donkere straat in. Hij was er klaar voor.
‘Otto, fijn dat je er bent.’
Wilma gaf hem in de deuropening een voorzichtige hug en drie aandachtige zoenen op zijn wangen.
‘Je ruikt lekker naar buiten, kom verder.’
Ze droeg haar blonde haar los tot op haar schouders en had voor een simpele zwarte jurk gekozen die haar stevige figuur extra accentueerde. Otto’s blik gleed slinks langs haar rug en over haar licht schommelende billen toen ze hem voorging naar de woonkamer. Daar brandde de open haard, hier en daar stond een schoteltje met waxinelichtjes en op de salontafel een grote schaal wit besneeuwde oliebollen.
‘Ga zitten’, zei Wilma met een glimlach en klopte naast zich op de bank die uitzicht bood op een groot plasmascherm. Ze verheugde zich enorm op de conference van Youp straks. Vooral zijn grappen over ingedutte relaties deden haar altijd veel plezier. Kwam dat even goed uit, Otto begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen en nestelde zich naast zijn gastvrouw op de zachte stoffen kussens.
‘Eerst maar eens een kopje koffie, zet ik meteen je champagne koud’ , zei Wilma en leunde heel even op zijn schouder terwijl ze opstond om naar de keuken te gaan.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Feuilleton
149
Geef je reactie op deze inzending: