Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Na een lang, bang weekend Deel zoveel

Dan is het maandag na een weekend van de Tour die voorbij ons huis kwam, dochter die met man en kinders nog even aankwam, de tour ook vandaag weer start want tja drie weken zijn drie weken en om half twaalf is de date met de chirurg voor alle uitslagen en een plan de campagne.
Eerst nog eventjes de oedeem fysio-afspraak want tja alles gaat gewoon door, net als eten, drinken slapen (nou ja slapen) meer in bed liggen en wachten tot het weer tijd is om eruit te gaan!
Maandag, we zitten bijtijds in de wachtkamer (logisch) alsof we niet kunnen wachten (!?) en worden tien minuten later dan dat de date is, binnen geroepen, maar ach wat zijn tien minuten?

Nou VEEL want ik zou willen gillen, schreeuwen, maar hou mijn mond, jawel. Eega ademt zwaar, heeft het ook ZWAAR, niet gek vanzelf. Eenmaal binnen duurt het nog ff voor de arts binnenkomt, gaat zitten en vraagt: HOE GAAT HET? HOE GAAT HET?!
Nou dokter zo'n weekend dat hakt erin hoor, was een zware bevalling!

Gelukkig lacht ie niet, beter ook want humor is NU ff ver te zoeken. Dan komt de verlossende zin: er zijn GEEN uitzaaiingen gevonden. ik grijp zijn hand in pure opluchting, GEEN uitzaaiingen. Dat klinkt goed. Dan volgt: er is wel een plekje op een wervel gevonden, OH, GEEN uitzaaiingen maar wel een plekje? DAT zat er verleden jaar toch ook al, ja zegt hij, maar dat zat op de andere kant! Oh? Dus dan heb ik nou twee plekjes? Nee hoor er zit er eentje en dan blijkt het om hetzelfde plekje te gaan maar heeft iemand de kiek omgedraaid of zo, want de andere is niet meer te vinden. Mazzel, maar dat mag dan ook wel.

Dan volgt de rest van de uitleg, een fors aantal artsen (jawel en allemaal met BUL) hebben zich over mijn persoontje gebogen, niet letterlijk natuurlijk, want dan krijg ik geen lucht meer en de algehele conclusie is dat ik binnen veertien dagen moet worden gesloopt. Onparlementair gesproken, voor inmiddels de vijfde keer. Ook wordt er weer een schildwachtprocedure gedaan, waarop ik zeg: maar dat is er toch al uit? nou zegt de beste man, maar die kan dus weer aangroeien!? Ik leer elke dag bij zoveel is zeker.

Twee dagen voor de snij-sessie (lees borstamputatie) moet er radioactieve troep in het litteken worden gespoten (heel prettig) zodat men tijdens de snij-sessie meteen eventuele ongerechtigheden (kankerresten) kan weghalen.

Ik word opgeschrikt door een valpartij in de TOUR, want tja die staat aan, ziet er ellendig uit, zo ellendig dat men de tour even stop zet, akelige gezichten sieren het tv-beeld.

Afijn de wereld draait door, de fietsers rijden door, en ook IK moet door. De meiden van de balie zijn aan het regelen dat ik gelijk groen licht krijg, tja, een narcotiseur hoef ik niet na te lopen, drie weken geleden lag ik tenslotte ook al op de operatietafel en is er weinig veranderd in de tussentijd, behalve dan: dat WAT ik dacht, hoopte en aannam FOUT was.

Maar ja de betonrot zal zijn uitgebreid hè, aan die pijlers.

Schrijver: An Terlouw, 7 juli 2015


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.0 met 2 stemmen 67



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Len Cornelis
Datum:
7 juli 2015
Moedig om zo scherp de eigen realiteit neer te zetten van vrees, hoop, angst, verwachtingen, teleurstellingen, en intussen ook het 'gewone' leven als een dagelijkse stroom te moeten ondergaan. De vergelijkingen met bij voorbeeld pijlers en betonrot zijn rauw. Maar helaas wel beeldend. Uiteraard hoop ik van harte op betere tijden en effecten van de behandeling. Humor en gevoel voor relativering zijn ruim aanwezig. Maar ik voel toch meer mee met de beschreven angst en hoop.
Naam:
Han Messie
Datum:
7 juli 2015
Email:
hmessielive.nl
Opluchting en schrik tegelijk! Wat en uitdaging om jouw verhalen te blijven volgen, An!
Ik hoop dat er na enkele weken een des te grotere opluchting te lezen zal zijn!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)