Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

VOORTGEDREVEN DOOR DE WIND (tweede deel)

Gelukkig hield het al gauw weer op met sneeuwen. Leo en Ida merkten dat ze bovenop een hoge, spitse bergtop waren beland. Verwezen keken ze om zich een. Onbewust hielden ze hun skistokken toch vast.
"Ach, Leo," kermde Ida wanhopig. "Hoe moeten we hier ooit vanaf komen?! We zitten hier op een top, waar we nauwelijks de ruimte hebben om ons te bewegen. Naar beneden kunnen we niet. Moeten we hier maar in de sneeuw blijven zitten... Vannacht doodvriezen?"
"Ik weet het ook niet," zuchtte Leo. "Heee, wat is dat?"
Tussen hen in lag een blauw bolletje uit de ondergrondse kamer van Baron van Woedend schuim tot Woeste sneeuw. Had dat vreemde dingetje toverkracht? Leo en Ida werden slaperig door ernaar te kijken. Allebei kregen ze droomgezichten.
Leo zat bovenop een gouden munt, wel zo groot als een wagenwiel. Zo dobberde hij over de golven van een ruwe zee. Als hij maar boven water kon blijven... Uit de grauwe wolken vielen opeens allemaal edelstenen. Wat had dit te betekenen?
Ida zweefde op luchtstromen van parfum over de bergen heen. Ha, dat was verrukkelijk! Maar opeens zakte ze naar beneden. O, ze zou te pletter slaan op de rotsen! Maar gelukkig, daar lag een dikke stapel jurken om haar op te vangen. Een mooie landingsplaats!
Toch was Ida zo geschrokken dat ze Leo hard bij zijn arm vastpakte en aan hem trok! Beiden vielen van de top af, de diepte in!
In hun radeloosheid hielden Leo en Ida elkaar stevig vast. Ook het blauwe bolletje viel naar beneden, en wel veel sneller dan het tweetal.. Het botste tegen de harde rotswand. Aan stukken!
Uit de scherven blies een sterke wind naar boven toe, tegen Leo en Ida aan. Daarom vielen ze niet meer, maar zweefden sierlijk naar beneden, en _ stonden stevig op hun ski's.
"Baron van Woedend schuim tot Woeste sneeuw heeft ons beschermd!" lachte Ida opgelucht. En kijk eens, hier ligt de edelsteen uit het blauwe bolletje."
Leo bukte zich en raapte de schitterende steen van de sneeuw op.

's Avonds genoten Leo en Ida in het hotel van een lekker glas warme wijn. Opnieuw werd hun gezicht door damp gestreeld, maar nu wel met een heel andere geur.
"Hoor wat die lucht ons te vertellen heeft," fluisterde Ida. "Ik versta het. We moeten blij zijn met wat we vandaag beleefd hebben en mogen tevreden naar huis gaan."

Leo en Ida schaatsten weer op het grote meer, vlakbij hun woonplaats. De edelsteen hadden ze nog steeds in hun bezit, maar deden er nooit wat mee.
Maar wat deed die edelsteen zelf? Als Leo of Ida die in hun hand hielden, konden ze de taal van de wind verstaan. Onder het schaatsen suisden dan in hun oren heel wat woorden. Zo kregen ze te horen hoe de vissen nu leefden: ver onder her ijs, vlak boven de bodem van het meer. Die dieren hadden daar heus geen last van de kou. De kikkers hielden een lange winterslaap in de modder.
Ook in de zomer sprak de edelsteen.
Leo en Ida wandelden wel eens door het bos. De waaiende takken vertelden welke mensen er in hun buurt rond liepen. Ritselend klonk er wie ze best konden ontmoeten en wie ze beter uit de weg konden gaan.
Bovendien kregen ze te horen hoe de zangvogels hun jongen opvoedden. Onder de bladeren hielden talloze vlinders en kevers zich schuil. Die wisten Leo en Ida dankzij het sprekende zuchtje te vinden.
Ja, de edelsteen van Baron van Woedend schuim tot Woeste sneeuw gaf iets onbetaalbaars!

Schrijver: Han Messie, 5 oktober 2015


Geplaatst in de categorie: sport

4.0 met 1 stemmen 204



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)