Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De Sprong - Liselore gaat samenwonen (2)

Nadat Liselore en Aran verhuisd waren naar hun nieuwe woning aan het toverpark, ging het met de relatie steeds minder. De jonge heks kwam erachter dat de jonge tovenaar in veel zaken vastliep, als het ging om emoties, en ook in de intieme relatie. Was ze in het begin nog enthousiast geweest over alles wat er op dat terrein te ontdekken viel, al snel werd het intiem samenzijn voor haar iets waar ze torenhoog tegenop keek. Hij wilde immers alleen nog dingen doen waarvan hij wist dat zij er niet van genoot. Alleen dan kon hij genieten. Liselore voelde zich gevangen in een situatie waar ze geen raad mee wist. Iets in haar stierf, en ze wist niet precies wat. Het had een enorm effect op haar verdere functioneren. Op de vriendschappen die ze in Triastad had opgebouwd, op haar studie, op haar eigenwaarde.

Aran wilde liever niet dat ze zonder hem met anderen optrok. Hij was vreselijk jaloers als ze met een vriendin afsprak om de stad in te gaan. Voortdurend hamerde hij erop dat ze niets mocht vertellen over hun relatie aan anderen. "Anders kan ik je niet meer vertrouwen", zei hij, "en dan weet ik dat je niet van me houdt." Liselore hield van Aran, dus sprak ze met niemand over hun relatie. Haar ouders hadden wel door dat ze niet goed meer in haar vel zat, en vroegen voorzichtig of er iets aan de hand was, of Aran wel goed voor haar was. Fel verdedigde Liselore de jonge tovenaar. "Hij is heel goed voor me!" "Maar hij drinkt zoveel, Liselore", zei Nana, want dat was haar ouders wel opgevallen. "Dat doen bijna alle tovenaarstudenten, mam, dat hoort er nu eenmaal bij!" Liselore had overal een antwoord op, en ze was vastbesloten om, hoe jong ze ook was, Aran te helpen met zijn levensproblemen, die inmiddels ook haar problemen waren.

En die problemen stapelden zich op. In en buiten de slaapkamer. Steeds vaker maakte Aran opmerkingen die het zelfvertrouwen van Liselore ondermijnde. Dat ze met haar 50 kilo te zwaar zou zijn. Dan kneep hij in haar buik en zei dat ze te dik was zolang hij haar vel nog tussen zijn duim en wijsvinger kon nemen. Hij zei ook dat ze dom zou zijn, en dat iedereen dat aan haar kon zien, omdat ze een te laag voorhoofd hebben zou. Ook mocht ze niets over haar migraine zeggen tegen zijn familie, want dan zouden ze haar niet meer accepteren. Hij lette op alles wat ze deed, wat ze zei, en wat ze naliet te doen. Hij vroeg voortdurend wat ze dacht en voelde, en als ze dat vertelde, dan zei hij steevast: "Dat denk jij helemaal niet!", "Dat voel jij helemaal niet!", om haar vervolgens te vertellen wat ze denken en voelen moest. Liselore had het gevoel dat ze zichzelf volledig aan het kwijtraken was. En dat was ook zo.

In de slaapkamer ging het van kwaad tot erger. De jonge heks kon helemaal niet meer genieten van het intieme spel, waar niets liefdevols meer aan was. Ze beet op haar lippen en onderging wat hij wilde doen. En het deed steeds meer zeer. Haar vagina verkrampte steeds meer tijdens zijn liefdeloze pogingen haar te bezitten. Ze moest kreunen als hij dat wilde, klaarkomen als hij dat wilde, alles doen wat hij wilde. Als ze iets wilde doen wat ze zelf wilde, dan werd hij boos. "Zie je wel dat je niet van me houdt!", riep hij dan. Bij alles wat ze niet wilde doen, was dat zijn manier om haar over te halen: "Als je dat niet doen wilt, dan hou je niet van me." Dus deed ze wat hij wilde. En langzaam stompte haar gevoel af, en kreeg ze een weerzin in alles wat met intimiteit te maken had.

Twee jaar later kon ze het niet meer verdragen dat hij haar nog aanraakte. Ze kon het niet meer opbrengen hem in haar te laten. Ze was volledig verkrampt, en kon zelfs haar eigen vinger niet meer in haar vagina krijgen. Als hij haar wilde strelen, werd ze misselijk. "Je vindt mij een klootzak", zei hij dan boos. Liselore was ten einde raad. Ze wilde zo graag van hem houden, hem helpen, hem laten weten dat hij het waard was om van gehouden te worden, want iedereen is dat waard. En ze had ook echt van hem gehouden. Maar hij maakte het wel heel moeilijk om van hem te blijven houden. Want hij had ervoor gezorgd dat de jonge heks niet meer van zichzelf hield. En daardoor had ze niets meer te geven. Hem niet, zichzelf niet, haar tovervrienden en heksvriendinnen niet, en zelfs haar heksstudie niet.

Op een dag zat Liselore ijverig te studeren in haar toverwetboek. Het was tentamentijd en die week was er een belangrijk hekstentamen. Aran liep binnen en vroeg haar zijn toverwerkstuk te schrijven. Zij had een mooier handschrift en hij zou haar wel dicteren wat ze schrijven moest. De hele nacht moest ze schrijven. Ze mocht niet gaan slapen. En ze mocht de volgende dag niet naar college. Ze moest blijven schrijven. De tweede nacht zei ze dat ze echt even slapen moest, en hij werd enorm boos: "Kun je dat niet eens voor me opbrengen? Slaapkop! Straks zak ik voor mijn studie en dan is dat allemaal jouw schuld!" Hij dwong haar ook de tweede nacht door te schrijven, totdat zijn werkstuk af was. Toen mocht Liselore eindelijk slapen. Maar haar eigen tentamen haalde ze niet.

Op alle fronten liep het jonge leven van de heksstudente vast. En omdat ze van Aran met niemand erover praten mocht, wist ze niet hoe ze verder moest. Ze voelde zich gevangen in haar relatie, en ze had geen idee hoe ze uit haar gevangenis breken moest. Haar tralies waren zijn vlijmscherpe woorden die haar toebeten dat ze niet van hem hield als ze bij hem wegging.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...


Zie ook: http://www.josephinewall.co.uk/

Schrijver: Lilith de Wit, 11 oktober 2015


Geplaatst in de categorie: partner

4.2 met 5 stemmen 463



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)