De Sprong - Liselore ziet het niet meer zitten (3)

Het werd oktober. Liselore zag haar voormalige tovertherapeut in het populaire tovercafé op het stadsplein. Veelkleurige slangen kropen langs de muren en om de poten van tafels en stoelen. Dolfijnen zwommen langs de ramen en zwaaiden vrolijk naar heksen en tovenaars buiten. Draken en eenhoorns lagen her en der tussen de tafels. Bij veel stoelen hield een wolf de wacht. Wolven kwamen naar heksen en tovenaars in het jaar dat ze vijfentwintig werden. Liselore moest nog vierentwintig worden.

Liselore en Mart zaten bij een tafeltje aan het raam. Hij bestelde een Bababier en zij een kruidenthee. Het viel haar op dat hij zenuwachtig om zich heen keek. "Waarom kijk je steeds om je heen?" "Collega's van mijn werk komen hier ook." "Nou en?" "Sommige toverhekscollega's zullen het niet snappen als ze mij met jou hier zien." "Waarom niet?" "De meeste toverhekstherapeuten willen geen contact met hun cliënten buiten de tovertherapie om. " "Oh? Waarom niet?" "Omdat ze niet snappen wat je als tovertherapeut nog allemaal meer kunt doen voor je hekscliënten. Mijn heksvrouw begrijpt dat ook niet." Zijn heksvrouw? Mart had een heksvrouw? "Wat kun je dan nog meer doen?", vroeg Liselore, op haar hoede. "Ik krijg veel hekscliëntjes met seksuele problematiek", legde hij uit, "net als jij. Er lopen veel jonge toverheksen vast in hun relaties vanwege intieme problemen. Dan gaan ze met mij naar bed, en daar knappen ze enorm van op", zei hij trots. Liselore keek de tovenaar minachtend aan. "En jij denkt dat ik dat ook zal doen?" "Je was toch verliefd op me?", vroeg hij onzeker. "Al wasss je de laatste tovenaar op de hele Welawereldplaneet, dan zzzou ik nog niet willen dat je me met één vinger zzou aanraken, klootzzzak!", siste Liselore alsof ze Zara was. Ze stond op, goot zijn pul Bababier over hem leeg en liep zonder omkijken naar buiten.

Het werd november en onverwacht doch zeer welkom kwam Heran op bezoek. Liselore kletste hem de oren van zijn hoofd, wat hij prima leek te vinden. Ze vertelde hem over Mart. "Snap jij dat nou, dat hij met ex-cliënten seks heeft, terwijl hij getrouwd is?" "Mora en ik hebben beiden ook wel relaties met anderen gehad." "Zonder dat de ander het weet?", vroeg Liselore. "Nee, we weten het wel van elkaar. We hebben een open relatie". Het idee dat hij en Mora een open relatie hadden, zonder stiekem gedoe, sprak Liselore wel aan. Toen ze die middag een wandeling maakten in het nabijgelegen toverbos, kusten ze elkaar bij de grote eik met een passie waar ze licht van in haar hoofd werd. "Misschien moeten we even verder wandelen", zei Heran, die voelde dat hij in vuur en vlam stond. "Ik wil iets heel anders dan wandelen", fluisterde Liselore in zijn oor. Ze vlogen op hun eenhoorns terug naar Liselores kamer en bedreven de liefde op haar bank, op de vloer, onder de douche en in haar bed. Voor het eerst had Liselore werkelijk het idee dat ze de liefde bedreef.

Ondanks de vele liefdevolle momenten die ze met Heran deelde, ging het steeds slechter met Liselore. Op een koude decembermiddag trof hij haar in tranen aan. Ze kon niet ophouden met huilen. "Ik breng je naar je ouders, Liselore, je moet niet langer alleen zijn." Hij hielp haar met inpakken, legde haar koffer op zijn draak en vloog haar op zijn eenhoorn naar haar ouders. Lana en Hoorntje vlogen mee, zonder bagage. Ook zij waren verzwakt door de depressie waarin Liselore terecht gekomen was. Haar ouders waren Heran dankbaar dat hij hun jongste dochter thuis bracht. Ze zagen hoe slecht ze er aan toe was. Haar heksmoeder Nana zei tegen tovervader Herald dat het net was alsof Liselore in een cocon zat. Alsof niemand meer contact met haar krijgen kon. En dat was ook zo. De enige die contact met haar kreeg, was Heran. Maar Liselore kwam erachter dat Mora niet wist van hun relatie. En dat ze dat ook niet goed zou vinden. Heran was al die tijd stiekem met Liselore intiem geweest, net als Mart had willen doen. Stiekem, alsof het fout was. Stiekem, alsof ze niet mocht bestaan. Liselore zakte nog dieper weg in haar depressie. Waarom zou ze nog willen leven? Mannen deden haar alleen maar zeer. Het hele leven deed alleen maar zeer. Haar heksstudie lukte ook niet meer. Ze had steeds maar migraine en deed niets dan huilen. Voor Liselore hoefde het niet meer. Met die gedachte huilde ze zichzelf in slaap.

Die ochtend stond Liselore op toen het nog donker was. Om Nana en Herald niet te wekken, kleedde ze zich stilletjes aan. Eenmaal buiten vloog ze op een verzwakte Hoorntje, die door een vermoeide Lana ondersteund werd, naar de noordelijke kust van Franaland, waar hoge rotsen de zee van het land scheidden. "Liselore, dit is de oplossing niet", zei Hoorntje tevergeefs. "Denk er nog eens goed over na", probeerde Lana. Liselore keek vanaf de rotsen naar omlaag. Als ze zou springen, viel ze te pletter op de stenen. De golven van de zee zouden haar van de stenen wegspoelen, waardoor de zeebodem haar graf zou zijn. Zara kronkelde om haar benen. "Laat die mannen je dit niet aandoen, Lisssselore, zze zzzijn het niet waard." Maar wat de dieren ook tegen haar zeiden, Liselore hoorde het niet. "Ik ga met je mee, Liselore, ik spring mee de zee in, ik blijf altijd bij je", fluisterde Spetter. Dwergfeetje Bibi zat ontroostbaar te brullen op haar schouder. "Niet doen, Liselore, niet doen, niet doen", riep ze hartverscheurend door haar tranen heen. Liselore keek verlangend naar de schuimende golven. Ze wilde van alle pijn af. In haar hoofd was het donker. Ze zag geen uitweg meer. Met een laatste inademing spreidde ze haar armen. Op een laatste uitademing zette ze zich af, en sprong.

In de fractie van de seconde die ze naar beneden viel, hoorde ze het huilen van een wolf.

~ voorlopig einde ~

(als de site open blijft, volgt er meer)

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...

Zie ook: http://www.josephinewall.co.uk/

Schrijver: Lilith de Wit, 15 oktober 2015

Biografie van deze schrijver