De wandeling

“Kom, jongen!” Zijn oren vlogen de lucht in.
“Kom op, slaapkop!”
Hij hoorde een deur opengaan. De vroege ochtendgeur vloog recht zijn neus in. Hij hield van dit moment; het was het begin van een nieuwe dag. De keukentegels voelden koud aan zijn voetzolen. Hij rende de gang door, richting het licht. Even werd hij verblind, maar toen zag hij haar, wachtend op hem.
“Daar ben je. Ik dacht al dat je vandaag wilde uitslapen.”
Ze lachte. Haar hand voelde als zijde op zijn kop.

Ze liepen over de Moerbeilaan, langs de kerk en toen de hoek om richting de brug. Hij kende deze route op zijn duimpje. Al snel zouden ze de oude bakkerij passeren. En daar zou zij zijn, zittend op het withouten hek, naar hem starend met haar arrogante blik. En hij zou stoppen en naar haar blaffen. Eén keer maar, genoeg om ervoor te zorgen dat ze van het hek afsprong en vluchtte. En genoeg om de hiërarchie der natuur nog maar eens te bevestigen.

Maar het hek was leeg. Hij stopte en stak zijn neus door de spijlen. Niets. Teleurstelling ging door zijn hart. Hij legde zijn kop op het hek, keek links en rechts, blafte. Niets.

Een doordringend fluitje deed hem rennen. Zijn voeten raakten maar nauwelijks de grond. Toen hij bijna bij het grind was, remde hij af. Die verrekte stenen kwamen altijd tussen zijn tenen. Als een balletdanser trippelde hij over het pad. Aan het eind bleef hij even staan. Daar was het: het groenste gras dat er was. En daarachter de mooiste aanblik die er bestond: een enorme spiegel, glinsterend in de zon.

Twee rubberen voeten stonden naast hem.
“Nou, schiet op! Waar wacht je nog op!”
Zijn hart bonsde in zijn borstkas. Hij keek even omhoog naar haar, kwispelde en weg was hij. Hij denderde met zo’n snelheid over het gras dat zijn oren op vliegers leken, dansend in de wind. Een sprong, 35 kilo die met een enorme plons de spiegel brak. Hij gleed door het water. Het voelde zo heerlijk. Bijna in het midden van de vijver kwam hij boven en schudde zijn kop. Zijn fladderende lippen gaven zijn gezicht een bizarre aanblik. Toen dook hij weer onder.

Tien minuten later zakten zijn poten weg in de oever van de vijver. Het water gutste uit zijn zwarte vacht, terwijl hij het gras opkroop. Lange, rondzwaaiende haren verspreiden een regen door de lucht. Hij rende terug over het veld en sprong dankbaar tegen haar op. Modderige vlekken bedekten haar jas. Hij wist dat ze dat niet erg vond, dat vond ze nooit.
“We gaan naar huis, jongen.”

Ze liepen terug over het grindpad, richting de oude bakkerij. En daar zat ze, op het hek, de zelfverkozen koningin van Sheba. Hij blafte een keer, ze vluchtte en alles was weer zoals het hoorde.

Terug in de keuken voelde de drogende handdoek als een zachte deken. Ze vulde zijn bak en zette hem op de vloer. Zijn zwemhonger deed hem het eten naar binnen schrokken. Toen nestelde hij zich in zijn mand en vleide zijn kop op de rand. Terwijl zijn ogen langzaam dichtvielen, was er nog net genoeg tijd voor één gedachte: het leven was goed.

wandeling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 4 stemmen 181