OUDE JAAP (deel 2)
Jaap dommelde in, maar schrok opeens weer wakker. Boven hem vloog een vogel, vol helgele strepen en lichtblauwe vlekken.
"Ik ben de vogel-van-uitdagende-twijfel!" kraste het dier luid. "Wie mij volgt, zal ook inzien hoe onzeker de wereld is. Maar die onzekerheid kan goede en sterke gedachten geven!"
Jaap bedacht zich geen ogenblik en liep achter de kwetterende vogel aan, die laag boven de grond vloog. Maar het wonderlijke dier verdween. Jaap liep tussen dicht riet. Hier en daar waren poelen vol kikkers. Die dieren kwaakten tegen Jaap:
"Jij, bezoeker van het vraageiland, komt nu in het antwoordmoeras. Aarzel niet, loop verder."
Merkwaardig was dat. Jaap ging over vochtige grond en modder. Bij elke stap zakten zijn voeten een eindje weg. Maar meteen daarna veerde de moerasgrond weer op en duwde Jaap als het ware voort! Als vanzelf nam de man verende passen. Hij kwam bij een meertje vol waterlelies. Weer galmden luide kikkerstemmen:
"Hier moetje vragen wat goed voor je is!"
Jaap boog zich over de mooie witte bloemen, die op de kleine rimpels van het water wiegden.
"Ach, wat zou goed zijn? Ik wil graag dat de boerderij waar ik altijd gewerkt heb in de toekomst steeds rijke oogsten zal hebben. Wat zou ik voor mezelf vragen? Ik zou een wereldreis moeten maken en alle mensen vertellen over de zee-van-steeds-voortgaan, het vraageiland en het antwoordmoeras. Ja, iedereen zou het vast geweldig vinden om daarvan te weten."
"Wees tevreden met je stoel," zongen de waterlelies. Jaap voelde zijn stoel weer onder zich.
Daar zat de oude man weer heel rustig bij zijn huisje. Hij dacht diep na:
"Ik voel de avondkoelte al. Laat ik maar naar bed gaan. Inslapend zal ik de gedachten van een kind en van een oude man hebben. Dan kom ik misschien te weten wat mijn belevenissen van daarnet te betekenen hebben."
Maar Jaap bleef op zijn stoel zitten; ademloos keek hij naar het avondrood, dat de hele wereld omgaf. De hemel was vol zacht rood en roze; hier en daar schitterde fel oranje.
"Wat beeldt die purperen koepel veel," ging het door Jaap heen. "Ergens zie je een schittering, die het wilde streven van de mensenwereld weergeeft. Daaromheen glanzen zacht het oneindige heelal en het tijdloze, die ongestoord bestaan, werken en voortgaan. Toch blijft het mensenstreven, hoe nietig ook in het heelal, een hoogst belangrijk iets. Ik verlang niets meer dan op dit ogenblik hier te zijn."
live.nlGeplaatst in de categorie: werk
ONTWAKEN
409
Geef je reactie op deze inzending: