De Rietzanger

Een warme zomerdag, gedragen door een Psalm recht uit het hart van de rietzanger. Dagelijkse kost voor de grazende koe. Voor de langs scharrelende vos een vanzelfsprekendheid. Sprinkhaan tjierpt er onverschillig doorheen. Ineens valt rietzanger stil. Zijn hart is te zwaar om nog langer te zingen. Er gaat een dag zonder rietzang voorbij, onopgemerkt. Na een week is de koe ongedurig, de vos verliest zijn concentratie en sprinkhaan valt uit zijn toon.

Rietzanger verlaat zijn rietkraag. Op zoek. Waarnaar weet hij niet precies. Indrukwekkend gekras trekt zijn aandacht. Zijn grote neef kauw. Hij doet zijn best om net als zijn neef te doen. Steeds wanneer hij het op een krassen wil zetten komen er sierlijke melodieën uit zijn keel. De kauwen lachen hem uit. Met zijn kopje gebogen verlaat hij zijn neef. Die krast hem nog na:'Ga toch terug en zing je lied!'

Moe gevlogen gaat rietzanger aan een meer zitten. Hij mijmert voor zich uit. Juist dan springt goudvis in al haar pracht uit het water. Daarmee wekt zij een verlangen. Te zwemmen in eeuwige stilte. Rietzanger duikt in het meer. Tot zijn afgrijzen komt hij steeds weer boven drijven. Stilte vind hij niet. Hij kruipt moedeloos op de kant. De golven die hij gemaakt heeft rimpelen weg. Geen glimp van goudvis meer. Een warme zomerbries kruipt dicht tegen hem aan en rietzanger valt in slaap.

Terwijl hij wakker wordt kruipt een rups met lange haren op zijn rug voorbij. Nieuwsgierigheid wint het van zijn somberheid. Rietzanger hipt de rups achterna. Hij ziet hoe rups het zich laat smaken en dat nog wel op z'n dooie gemak. Volgegeten wordt rups heel actief. Hij weeft een cocon om zichzelf heen. Rietzanger gaat naast de ingewikkelde rups zitten. Hij wacht. Zijn gedachten gaan uit naar zijn geliefde rietkraag. Wat zouden koe, vos en sprinkhaan aan het doen zijn? Iets trekt zijn aandacht. Op de opengebroken cocon zit nu een schitterende vlinder. Onwennig nog. De zon droogt haar vleugels in hun element. Als een veertje in de wind gaat ze. Hoger en hoger.

Het is sterker dan hemzelf. Een Ode aan het leven barst uit zijn volle borst naar buiten. Koe heft haar hoofd.Vos spitst zijn toch al puntige oren en sprinkhaan staakt zijn gezaag. Ze snellen zich naar waar het prachtige Gezang vandaan komt. Koe, vos en sprinkhaan kijken de rietzanger met grote ogen aan wanneer de laatste klanken weg galmen. Hij begint te lachen, steeds harder, tot ze allemaal met hem meedoen.

Dagelijks klinkt nu vanuit de rietkraag een ingetogen Danklied. Op dat moment knijpt koe tevreden even haar ogen toe. Vervolgt vos zijn pad met zekere tred en sprinkhaan houdt zich dan eerbiedig stil.


Moraal: Wie zijn eigen lied zingt, komt op z'n pootjes terecht en ontdekt zijn echte vrienden.

Fabel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 94