Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Voskuil: volgen van het kloppend hart (5)

Willemijn zit thuis met gebogen knieën en de voeten gekruist op de bank de feelgood film “Serendipity” te kijken. Ze wordt emotioneel door de sfeer van de film. Ze ziet dat een man en vrouw elkaar wanhopig zoeken, maar elkaar steeds mislopen. Willemijn denkt aan de charmante lach van Vincent en de complimenten die hij geeft. Vooral bij de gedachte van de waardevolle samenwerking raakt ze geëmotioneerd. Met een slok wijn probeert ze haar emotie te kalmeren.
De scene wanneer de vrouw de lege bruidszaal binnen loopt en denkt dat zij te laat is om haar gevoel tegen de man te vertellen, heeft Willemijn haar emotie niet onder controle.
Ze herkent dat gevoel; om de man te omarmen waar ze al enige tijd niet haar echte gevoel tegen zegt. Ze laat een aantal tranen over haar wang gaan.
Boos op haar zelf slaat ze met haar vuist op de bank en zegt hard op: “het klopt wat Vincent zegt! Ik ben een workaholic!”
Tegelijkertijd denkt ze: verdorie! Willemijn, ik ben een mens! En geen robot. Ik heb gevoelens! Hij is lief en zorgzaam, en de complimenten die hij geeft over mijn uiterlijk voelen oprecht.
Ze ziet de scene van de film op de kunstijsbaan wanneer de man zich omdraait, en de vrouw uiteindelijk ziet. Ze kan haar tranen niet in bedwang houden, en schenkt de wijn in het lege glas en neemt een flinke slok.
Vincent doet het inwendig onderzoek alleen in de obductiekamer. In zijn gedachte ziet hij de avond terug van twee dagen geleden dat hij samen met Willemijn het onderzoek deed.
Hij probeert zijn gedachte bij zijn werk te houden, maar hij denkt aan haar onschuldige blik en de glinstering in haar blauwe ogen. Haar gedreven houding waardoor ze impulsieve uitspraken doet, waardoor hij een mens ziet waarmee hij vakkundig kan samenwerken.

Willemijn zit op de bank en voelt haar kloppend hart van nervositeit. Ze toetst cijfers in haar telefoon.
“Leeuwerik”
“Met Willemijn, ik wil mijn verontschuldiging aanbieden. Ik had mijn voorbarige conclusies niet zo tegen je moeten zeggen”.
“Dank je wel, fijn om dat te horen. Ik begrijp jouw gedrevenheid voor het onderzoek, maar nu sprak je over mijn nichtje en dat voelde wrang.
“Weet je al iets meer? Want je vertelde dat je twee dagen na de moord de haarspeld kreeg van Beersteen? Kan ik langskomen om dit samen te bespreken?”
“Natuurlijk kan je langskomen. Gisteren heb ik een ovenschotel van puree en rode kool met rundvlees gemaakt? Heb je er ook trek in? Voor mezelf is de portie te veel”.
“Já! Dat klinkt lekker”.

Willemijn komt van de toilet en loopt de huiskamer binnen en kijkt verrast in bruine ogen en zegt: “Chantal? Je bent de dame van de centrale?”
Vincent loopt naar binnen met een plateau kopjes en een koffiekan en roept verwonderd: “oh, je kent mijn nichtje al? Ja! sorry Chantal, Willemijn wilde tijdens een maaltijd iets bespreken”.
Met een genieperige toon vraagt Willemijn: “zó! Dus je bent een stoere meid in een zwarte lerenpak?”
“Zwarte lerenpak?! Ik draag gekleurde pakken! Anders ga ik wel naar huis als jullie iets te bespreken hebben?”
Met een glimlach maakt Willemijn een hand bewegen richting een stoel en zegt: “ga zitten Chantal, wat leuk dat je op bezoek bent bij je oom”.
Vincent kijkt naar het plateau en zegt: “ik ben de suiker en melk vergeten”. Hij loopt terug naar de keuken.
Willemijn begint een gesprek met Chantal en vraagt: “ik zie motorrijders vaak samen rijden, maak je ook tochten met andere?”
“Ja, ik reed vaak . . . “, vlug verbetert Chantal haar zin: “ ik rij vaak met mijn vriendin”.
Met een glimlach vraag Willemijn: “wapperen jullie haren dan onder de helm vandaan?”
“Nee, we rollen het haar onder de helm”.
Chantal begint te glimlachen en zegt “ als we de helm afdoen dan schudden we langzaam met ons hoofd”.
Willemijn lacht uitbundig door het beeld dat zij in gedachte krijgt. Belangstellend vraagt ze: “dat is een speelse vertoning?! De mannen vinden dat zeker wel mooi om te zien?”
Willemijn observeert de gelaatsuitdrukking van Chantal en luistert aandachtig naar elk woord.
Chantal reageert: “Iedere vrouw vindt aandacht toch fijn!”
Met een brede glimlach op het gezicht zegt Willemijn: “nou! Ik kan het niet ontkennen, nu we als twee vrouwen onder elkaar zijn”.
Chantal vertelt haar zin verder: “maar! We hebben een erecode: “we blijven met de handen van elkaars partner af. Het is natuurlijk geen seksfestijn.

Schrijver: Alexander v/d Zande, 12 februari 2017


Geplaatst in de categorie: misdaad

4.0 met 2 stemmen 56



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)