Het bijgeloof van Ahn

Ahn is zeven jaar, maar gaat niet naar school. Ze heeft geen broertjes of zusjes en maar één vriend; Haar hond ‘Hoa’.
Haar vader kan zijn gezin niet onderhouden dus moet zij een bijdrage leveren in de kost. Zo verpakt het Vietnamese meisje zeven dagen per week ‘s morgens schildpadjes in vacuüm getrokken sleutelhangers. Eentje schenkt ze iedere dag de vrijheid. Die laat ze los in het riool van Hanoi.
De keuze van dat ene diertje laat ze aan haar hond. Ahn heeft hem geleerd om één schildpadje met zijn poot uit het krioelende bergje te schuiven. Als beloning krijgt hij een handje gekookte rijst en een paar aaien over zijn kop. Voorzichtig pakt ze dan het schildje op, doet het in een ijzeren beker en zegt vervolgens: ‘Xin vui lòng xin loi.’; ‘Neem het mij niet kwalijk.’
Daarna gaat ze aan het werk. Routineus legt ze de diertjes op het apparaat dat ze levend lamineert. Als ze na ruim een uur alle schildpadjes heeft ingepakt, tilt ze de emmer op een houten trekkar, bindt de leidsels daarvan om haar hond en vertrekt naar het metrostation alwaar haar tante deze souvenirs verkoopt aan toeristen.

Via een omweg, nabij de markt, stopt ze altijd om haar verkozen schildpadje vrij te laten aan de rand van de marktgoot. Voor het loslaten kust ze het en spreekt opnieuw haar wens uit.
Gewoonlijk trekt haar tante even verderop de emmer van de kar en snauwt Ahn toe dat ze te laat is. Iets dat Ahn iedere dag gelaten aanhoort. Vandaag echter is ze vriendelijk voor haar nichtje.

In de middag vangt Ahn sprinkhanen. Haar vader frituurt deze en verkoopt ze als dim sum op de markt. Zo jong als ze is, weet Ahn precies hoe ze de beestjes het beste kan vangen. Sprinkhanen raken verlamd bij een geluid dat zij kan maken met haar hoge stem. Aan de rand van het veld achter haar huis piept ze de beestjes in slaap, waarna ze een fijnmazig net voor zich uitwerpt. Zo raken de opgeschrikte insecten verstrikt en hoeft Ahn ze slechts te plukken.
Hiervan geeft ze er iedere dag een vuistje vol de vrijheid terug. Met meerdere goed gevulde weckflessen laat het meisje, onderweg naar haar vader, een aantal ‘verkozene’ vrij bij de gemeenschappelijke bidplaats. Nadat ze haar knuistje heeft gekust opent ze haar hand. Terwijl de beestjes alle kanten heen springen spreekt ze voor de laatste keer van de dag haar wens uit.

Vandaag pakt haar vader zwijgend drie weckflessen van de trekkar. Pas nadat hij twee handen vol sprinkhanen in een beslag heeft dood gedrukt, zegt hij tegen Ahn: ‘Laat Hoa hier en ga naar huis.’
‘En de trekkar, pappa?’
‘Neem die mee… Ga. Nu!’

Verward loopt Ahn naar huis. Wat zij niet wist was dat haar vader al dagen lang tijdens het vet scheiden in de marktgoot schildpadjes had mee gezeefd. En eerder was hem door zijn zus al verteld dat zijn dochter sprinkhanen bij de bidplaats losliet welke zij uit weckflessen graaide. Op een ochtend had hij Ahn gevolgd en haar ritueel gezien. Vader had één plus één opgeteld en besloot om zijn dochter een les te leren.
Na haar vertrek vilt hij Hoa achter zijn kraamdoek en kookt hem.
‘Ik heb alles gezien,’ spreekt vader tijdens het avondeten tot zijn dochter. ‘Neem de trekkar, ga naar de markt, neem afscheid van Hoa en breng hem thuis.’

Bijgeloof

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 131