Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Gebroken voet

Een blik werpend op de tv waar eega naar zit te kijken, komt er een stokoude tram beeldvullend voorbij. In Rotterdam reed het ding, natuurlijk reden ze ook elders, maar deze gaf de randstad erbij. Omdat ook ik in die stad gewoond heb, wil ik nog wel eens kijken, maar eega is superkampioen zappen en voor het qua geluid tot e doordringt is hij al zeven zenders verder. Tja, zo gaat dat.

Programma's die ik graag zie, maar waar ik de uitzend- dag niet van kan bijhouden, worden voor het gemak vergeten, en dan is het ineens wel heel makkelijk als je in staat bent: de uitzending terug te kijken, immers, opnemen is geen optie. Niet alleen omdat dit helemaal niet meer gaat in dit huis, maar ook omdat: domweg vergeten wordt wanneer "mijn" programma komt.

Ach ik maal er niet zoveel om, want zeg nou zelf: wat is er nog voor leuks te beleven op die kijkkast? Weinig boeiends toch? Afgestemd op de nieuwe generatie denk ik dan maar, die natuurlijk ook hun programma's willen zien en weer niks hebben met alles wat geboden wordt, voor ons....de late- herfst generatie....ach, het is niet anders....

Maar terugkomend op het vervoer van toen, die leuke nostalgische trams, die mooie aparte bussen, waarvan mijn pa bestuurder was, dat mag ik wel graag zien en ineens denk ik terug aan heel lang, ja echt heel erg lang geleden....hij had zijn dienst erop zitten en reed dan met een collega tot vlak bij huis. Uitgestapt bij de halte zwaaiend naar de collega die de laatste dienst deed, liep hij naar de achterkant van de bus, niet wetend dat die juist iets achteruit moest rijden om weer op de wegte komen.......

Een wiel reed over vaders voet, de chauffeur merkte niks, vader wel, die stortte ter aarde met als gevolg een gebroken voet....wat een commotie in die tijd, bedrijfsongevalletje noemden ze dat...ach, het is allemaal goed gekomen, ook al waren er geen speciale spiegels om te zien wie er in de zogenaamde " dooie hoek" zou zitten...waren er geen piepjes voor het aangeven van het achteruit rjiden, moesten de deuren nog handmatig worden geopend.

Werden er nog voor een habbekrats kaartjes gekocht als vervoersbewijs EN hing er een plaatje voorin waarop stond: gelieve niet met de bestuurder te praten! Maar wanneer vader achter het stuur zat en ik hem zijn brood en thermoskan koffie bracht, dan praatte ik wel met hem hoor, want voor mij was hij niet de bestuurder, niks daarvan, hij was mijn Pa.

Schrijver: An Terlouw, 27 februari 2017


Geplaatst in de categorie: verkeer

4.0 met 2 stemmen 86



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)