Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Belevenissen van een nachtreceptionist, deel 2

OOST- EN ZUID EUROPA OVER DE HOTELVLOER…

M’n afsluitende nacht van een drievoud in het weekend zou een zeer actief nachtje worden, ik werkte samen met de gedreven en zeer ervaren Koen!

Ogenschijnlijk waren er niet veel gasten nog actief, maar al spoedig bij de intake kregen we te horen voetballers uit Georgie binnen te hebben en een grote groep scholieren uit Spanje, die Frankrijk, Belgie en afsluitend Nederland aandeden.

Ik begon met een ronde, de prullenbakken legen, de zakken wegzetten, de drinksautomaat bijvullen, het koffiezetapparaat checken toen de bel ging en Koen mijn receptiecollega mij vroeg een kijkje te willen nemen op de 7e verdieping, omdat daar een hotelgast geklaagd had niet te kunnen slapen en geen vermoeden had waar de geluiden vandaan kwamen.

Eenmaal op de betreffende gang trof ik diverse deuren aan waarachter zich lawaai crecendeerde alsof het een lachopera betrof. Ik begon maar eens te kloppen en deur na deur waren het zeker leuke Spaanse jongeren, die bij onze lieve Heer niet wisten hoe de tijd te doden, maar absoluut dat niet met slaap wilde doen.

Als doorgewinterde nachtreceptionist, vroeg ik in iedere kamer wie de leider was, maar de Engelse taal was hun vreemd, slechts 2 of 3 woorden, maar goed, dan ook nog bleef ik in hun midden en sprak: “Ladies en Gentleman this is nog hotel for children. This is my first and only warning, understand; do you understand!” Een zachtjes ‘Yes’ en ik reageerde prompt met “You mean: Yes Sir” en dat werkte, bijna salueerden de Spaanse jonge mannen.

4 kamers had ik afgewerkt en meimerend aan mijn eigen brave jeugd liep ik richting lift, waar een bont gezelschap een geheel in toiletpapier gehuld persoon voortduwde en tegen mij aanbotste.
Ik sprak weer op strenge toon de jongelui toe en ging hen voor naar de voor hen gereserveerde kamers, wat ze gedwee ondergingen.

Terug aan de balie trof ik een ondernemend echtpaar aan, die hun 5e franchise modewinkel gingen openen op de Lijnbaan, morgen vroeg moesten beginnen, uit Arnhem kwamen, een nachtje bij ons pakte en ik pakte wat bagage op en na incheck bij mijn collega Koen, bracht ik hen naar hun kamer en wees op de prachtige foto, die het ontbrekende uitzicht moest compenseren.

Beneden gekomen lopend diir de recreatiezaal druppelde de Spaanse jongelui binnen zo rond half drie en gingen in het donker tafelvoetbal spelen, wisselden munten voor de massagestoelen, nestelden zich om tafels en keken mij argwanend aan. Ach dacht ik wat hou ik toch van mensen, van jongelui, van Europa en stapte op de leider af. U mag blijven, ik doe het licht aan, we hebben een drinkautomaat maar moedig uw vrienden vooral aan om Engels te gaan leren.

Ja, ik ben groot voorstander dat de 2e nationale taal in Europa het Engels wordt , verplicht, want daar is Europa toch sterk in, verplicht stellen dat Engels en anders als eerste in Nederland.

Terugkerend aan mijn receptieplek kwam de leider op mij af, bijna tandeloos en wat er nog zat met zwarte randen. In zijn ruwe handen blikjes Heerlijk Helder Heinenken en Coca-cola begon hij een zo door hem gewenst gesprek en hij memoreerde naar..

Sandra Roelofs, de Nederlandse , de vrouw van zijn president, lofuitingen over haar en over ons land en ik, de redevoering van H.M. Koningin Beatrix bij de uitreiking van de Karel de Grote Penning in 1996 in Aken in het achterhoofd hebbende, repeteerde haar uitnodiging voor Oost-Europa vooral onderdeel uit te gaan maken van ons Verenigd Europa.

Het lukte daarna bijna niet van hem af te komen, maar mijn werk riep en dat riep ik dus ook en hij ging m et z’n blikjes en z’n binnen-mondse fietserekje naar boven.

Nadat ik een overgebleven opgewarmd frietje had gegeten en 2 glazen water, je moet echt goed blijven drinken in de nacht, wilde ik aardig doen voor mijn collega Koen, toen er gebeld werd en ik sneller open drukte dan hij en keek uit wat er naar binnen kwam.

2 dames kwamen binnen best heel hartelijk, heel aardig, redelijk Engels sprekend en ik vroeg in al mijn onschuld, u heeft de sleutels, U weet het kamernummer. Ja riepen ze kamer 507. Eenmaal vertrokken zei mijn collega die kamer is helemaal niet bezet en het kwartje viel.

Ik had 2 dames van lichte zeden, 2 prostituees, 2 hoeren binnen gelaten. Koen zei, daar is wel een pragmatische procedure voor, maar ik wilde je niet laten afgaan.

Ik stond op pakte de lift naar de 5e en voor kamerdeur 507 stonden de vrouwen.
“Dag dames” zei ik, “mag ik uw sleutel zien, u weet de kamer”. Nee, ze waren uitgenodigd door Mr. X, ze kwamen uit Roemenie en ik reageerde: “Ladies no prostitution, follow me” en droeg ze over aan mijn collega die op professionele wijze met vragen waar een kind antwoord op kan geven, de vrouwen zelfstandig en beheerst de uitgang wees, en verwees naar het naburige hotel waar Mr X wel en wellicht ongeduldiger zat, lag te wachten op Kamer 507!

Ik was een les wijzer geworden en moest nog denken aan een van mijn eerst nachten, toen om 5 uur ’s ochtends een hotelgast die ik goed kende tegen mij het volgende zei toen hij met 2 lijvige dames binnenkwam:“Meneer Krediet , de dames, ze komen even ontbijten” Om half zes verliet de eerste, om half zeven de 2e om zeven uur ging het restaurant open en was hij voldaan bevredigd de eerst aan het ontbijt.

De derde ronde loop ik zo tegen half vier vannacht en trof op de betreffende gang van de Spaanse scholieren alle kamers nog in afbouwende bedrijvigheid.
Het was toeval, ze schrokken bij het verlaten van de kamers op weg naar hun vaste eigen slaapkamer van me , alsof ik er de hele avond had gestaan. Ze lachten vriendelijk, ik legde mijn vinger op m’n mond en zei zacht: “Sleep well, children”, en ze fluisterden omfloerst terug:

“Thank you Sir”!

Schrijver: Jan Jacob Krediet, 10 september 2017


Geplaatst in de categorie: werk

3.5 met 2 stemmen 270



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)