Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

EEN TIKKIE OUDER

Zo langzamerhand begon ze zich te realiseren dat ze nooit meer de oude zou worden na haar val en de daaropvolgende langdurige revalidatie. Terug dat ging niet meer. Haar joie de vivre had haar val niet overleefd vreesde ze en er was nog niets voor in de plaats gekomen. Haar lichaam kon haar nog vrij snelle geest niet meer bijhouden, hoe graag die dat ook wilde.
Nu zat ze hier en wachtte ze op haar zieke vriendin die ze al lange tijd niet had gezien. Ze werd gebracht door haar echtgenoot die na een korte begroeting weer in zijn auto verdween.

‘Een tikkie ouder’ heette het etablissement waar ze koffie dronken en bijpraatten. Hoe toepasselijk en toevallig weer. Haar vriendin was sterk vermagerd en had kleine, smalle schoudertjes gekregen, maar de vreugde om het weerzien won het van alles. Het halve uur dat voor beiden was uitgetrokken vloog voorbij. Ze omhelsden elkaar bij het afscheid en toen haar vriendin eenmaal buiten was, zag ze nog net hoe deze wit wegtrok. De inspanning die het haar had gekost zich voor even groot te houden, eiste zichtbaar zijn tol.

Eenmaal op weg naar huis moest de tram plotseling hard remmen. Een oude man in een scootmobiel had toen hij de weg overstak de belsignalen niet gehoord en de rode stoplichten niet gezien. Ze ging even poolshoogte nemen en zag hoe hij trillend en bevend tussen de rails lag, zijn boodschappen verspreid lagen over de grond. Gelukkig duurde het maar een kwartier tot de ambulance arriveerde en hij op een brancard de auto werd ingeschoven. De trambestuurder en wagenbegeleider waren duidelijk overstuur, maar bleven tot ze hun weg konden vervolgen.

Ze zag zichzelf weer in de ambulance liggen en huiverde. De angst om weer te vallen was continu in haar aanwezig. Ze moest vrijwel elk moment haar hoofd erbij houden.
Onderweg kwamen er woorden in haar op van een oud kerkelijk lied dat ze lang geleden vol overgave zong. Dat had ze wel vaker en het troostte haar altijd, want dankbaar was ze de schepper van het universum wel dat ze nog leefde. Dit keer was het gezang 457: Heilig, heilig, heilig. Wat betekende dat woord eigenlijk: Hemels, goddelijk, plechtig, zuiver, spiritueel, gewijd en verheven o.a. Heilig, heilig, heilig! Here, God almachtig, vroeg in de morgen word' U ons lied gewijd. Heilig, heilig, heilig! Liefdevol en machtig, Drievuldig God, die een in wezen zijt. Heilig, heilig, heilig! Heiligen aanbidden, werpen aan de glazen zee hun gouden kronen neer. Eeuwig zij U ere, waar Gij troont te midden al uwe eng'len, onvolprezen Heer. Dat waren twee coupletten van de vier. Hoeveel aardbewoners zouden de tekst of iets wat daarop leek kennen? Wie wisten er nog wat het woord heilig betekende? Wie vroegen zich nog af wie of wat er achter de schepping schuilde. Welke geheimenis? Welk raadsel? Welk mysterie? ’s Avonds voor het slapengaan stuurde ze een verzoek de kosmos in. Of allen die haar lief en dierbaar waren beschermd konden worden. Haar gebed steeg op naar een zwarte hemel waarachter zich voorlopig het antwoord op al haar vragen schuilhield.

Ze zag beelden voor zich van een verwoest Jemen, gelegen op het Arabische Schiereiland, waar meer dan zeshonderdduizend burgers aan cholera leden, maar kon je het een Schepper aanrekenen dat na de vereniging van Noord- en Zuid - Jemen tot Jemen er een burgeroorlog oftewel stammenoorlog vol religieuze, politieke en economische conflicten ontstond? Wat een chaos. Met taal en in verf viel er tenminste nog enige orde te scheppen.
Voorlopig ging ze er nog vanuit dat de Schepper net zoveel vreugde vond in het levenslicht aanbrengen in ogen als zijzelf, wanneer ze dat deed in ogen op canvas. Was ze een tikje wijzer aan het worden? Spiritueler? Religieuzer? Wie zal het zeggen.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 1 oktober 2017


Geplaatst in de categorie: ouderen

4.2 met 4 stemmen 164



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Anneke Haasnoot
Datum:
7 oktober 2017
Email:
annekehaasnoothotmail.com
Bedankt. Je reactie bemoedigt.
Naam:
Han Messie
Datum:
6 oktober 2017
Email:
hmessielive.nl
Door het leed van de wereld te zien, begint zij het treuren om eigen gemis en verlies kleinzielig te vinden. Zij houdt vast aan haar geloof, wat haar sterkt. Laat de Schepper dit alles toe?
Zelf geef ik me er rekenschap van dat de goede God in zijn hemelse gewesten ook zijn vijanden en tegenpartij heeft. Daarbij hoeven we niet aan de gebruikelijke hoorns en bokspoten te denken. Maar vijandige hemelgeesten zijn er naar mijn gevoel toch
Anneke, jouw verhaal houdt een wijdlopige evangelische ofwel theologische overdenking in.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)