De zwerver in Huis ten Bosch
Nu Huis ten Bosch al lange tijd in de verbouwingsperiode verkeerd, is de bescherming van het koninklijke object door de marechaussee op een lager pitje gezet. Er rijden veel vaklui heen en weer om het verloederde paleis weer een beter aanzien te geven. De zilvervisjes en de muizen worden verdreven, terwijl het budget inmiddels vele malen is overstegen door onvoorziene zaken. Het is niet dat het Oranje-gezin zo slecht woont in Wassenaar, maar koning Willem wil toch ook wel qua woning meer koninklijke uitstraling. Bovendien kent hij het verblijf vanuit zijn speelse kindertijd, toen hij daar op een driewieler door de marmeren gangen scheurde. Of verstoppertje op de zolderverdiepingen speelde. Omdat de bewaking van het paleis al maanden veel minder is, is het de zwerver Kees Brandsma gelukt om ongezien een slaapstekkie te versieren. Met een verborgen polsstok zwiept hij iedere avond als het donker is over de sloot rondom het landgoed. In een gedeelte van het paleis, waar de bouwvakkers niet aan het werk zijn, heeft hij zichzelf genesteld. Daar hangen kleurige schilderijen van voorname mensen uit het verleden en de banken zitten voortreffelijk. Kees voelt zichzelf daar de koning te rijk. Omdat hij geen argwaan mag wekken, heeft hij een heel klein lampje om zich te oriënteren. Verder zijn de lange, zware gordijnen in die ruimte permanent gesloten. Hier en daar staat zilverwerk te pronken, waar hij al een groot deel van verhandeld heeft. In een diepe loopkast is hij een roman begonnen op een gevonden laptop. Het gaat over zijn vroegere leven als taxichauffeur bij het Centraal Station Den Haag en zijn huidige leven als onderduiker in een paleis. Door de Uber-autobaanrovers kwam er steeds minder omzet binnen en door de stress verergerde zijn alcoholisme, waardoor hij niet meer goed functioneerde en op een kwade dag ontslagen is. Dat is inmiddels zo'n vier jaar geleden.
Hij rolde van het Leger des Heils naar particuliere opvangplekken en overdag zwalkte hij langs de chique winkels met hun peperdure spulletjes. Als het regende, dan wandelde hij vaak in die overdekte, Art Nouveau-achtige winkelboulevard heen en weer. Omdat hij er onverzorgd uitzag en behoorlijk stonk, haalden de winkeliers en shoppers hun neuzen voor hem op. Ze zagen niet hoe zwaar hij het had en hoe hij alles op alles moest zetten om simpelweg te kunnen overleven. Zijn grijze baard was geel van de nicotinevlekken en zijn halve gebit was eruit gevallen. Hij wist precies waar hij de goedkoopste alcohol kon kopen, die hij dan in de paleistuin in de binnenstad opdronk. De marechaussee-dames gedoogden hem en kwamen soms een praatje met hem maken. 'Ju-jullie zij-zijn lé-lé-lekkere mo-mokkels!', zei hij vaak. Dan moesten ze minzaam lachen. Op een warme zomerdag was Kees het pand binnen gegaan, waar ooit Vincent van Gogh had gewerkt. 'Hallo allemaal, ik ben Vincent van Gogh, ik ben uit de dood opgestaan en ik eis opnieuw een goedbetaalde baan!', had hij gescandeerd. De huidige winkeleigenaar had hem op hardhandige wijze naar buiten gewerkt. Die zag de lol er niet van in. De vuile stressfreak. Op een bank langs de Hofvijver was Kees in tranen uitgebarsten. Een Indische, oude dame had hem een zakdoek aangeboden en wat met hem gekletst. Maar toen hij 'Ro-rot op, tyfushoer!' schreeuwde ging ze er zwaar gedesillusioneerd vandoor. Kees wilde nog 'sorry!' zeggen, maar ze was al uit het zicht. Hij stond op het punt om zichzelf in de Hofvijver te gaan verdrinken. Ook als stille aanklacht.
Daarna besloot hij om eens in Huis ten Bosch te gaan kijken en of dat geen betere nachtlocatie voor hem was. Het antwoord was ronduit positief. Vaak ging hij met een nasi goreng speciaal in zijn rugzak met de polsstok naar zijn Haagse vrijstaat. Nu ook weer en er kan weer eens een fles cognac vanaf. Als een hongerige wolf eet hij van de dampende kip, saté en ei, nasi goreng en pindasaus. Hij schenkt de cognac in een gevonden, kristallen glas met een hoge steel. Na een halve fles zakt hij weg in een aangename roes en dwaalt hij wat met zijn kleine lampje door het paleis. Hij bewondert de schilderijen en soms krabt hij er venijnig aan. Met een aardappelmesje snijdt hij diverse schilderijen aan flarden. 'Wat een koude kitsch!', mompelt hij, 'wat een vuile oplichters!'. In een deftige danszaal vol oude muurschilderingen zet hij 'Keep on rocking in a free world!' van Neil Young op en zwingt hij de pan uit. Een nachtwandelaar denkt iets van leven in Huis ten Bosch te herkennen. Hij belt nog net niet de politie.
De volgende ochtend zijn de arbeiders hoogst verbaasd over de kapotgemaakte schilderijen. Blijkbaar is er 's nachts iemand geweest. Met een kwade dronk of zo. Ze lichten de politie in. Ondertussen is Kees met een onbeschadigd schilderij op weg naar een antiquair, die hij vroeger vaak in beschonken toestand thuis heeft gebracht. De antiquair geeft hem 2000 euro, maar hij checkt meteen op internet wie de rechtmatige eigenaar is. Zodra hij ziet, dat dat koning Willem is, slaat hij alarm bij de politie. Kees geniet inmiddels van een driegangenmenu in de binnenstad en hij besteld maar extra wijn. Zijn intuïtie zegt hem, dat hij niet lang meer in het paleis undercover kan zijn. Hij neemt de balans op, het is mooi geweest, in een paleis eindigen, lijkt hem ineens zeer gepast. In een gribus-café koopt hij een flinke smak heroïne en even na middernacht is hij weer thuis. Hij duikt de kast met de laptop in en daar neemt hij een fatale overdosis. De volgende dag wordt hij door de politie gevonden, met zijn laptop stevig tegen zijn borst gedrukt. Een maand later publiceert uitgeverij Prometheus de roman 'Haagse ondergang' van Kees Brandsma, die binnen no time een wereldwijde bestseller wordt. Koning Willem heeft de eer gekregen om het eerste exemplaar in ontvangst te nemen. 'Nou-nou, dat weegt wel een kilotje of twee!', was zijn reactie.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Huis ten Bosch
210
Geef je reactie op deze inzending: