KROONTJE VAN DE BOROBOEDOER
Midden op het eiland Java staat een wijde kring van struiken vol grote, helgele bloemen. Deze prachtige heesters omringen de zo graag bezochte en geheimzinnige tempel Boroboedoer. Deze geweldige koepel heeft geen binnenruimte. Maar talloze klokvormige, holle stenen vol beelden bedekken de onzichtbare, ronde heuvel.
De winden die rondom deze merkwaardige tempel waaien, kennen heel wat geschiedenissen. Eén daarvan wordt hier in het kort vermeld.
Een zwakke, toch angstwekkende, wind blies 's nachts door de struiken heen. Verschillende bloemen werden los gerukt. Een enkele steeg hoog op de adem van die wind. Als een geurende vlinder zweefde ze over die schimmige beeldhouwwerken, door het duister heen. Daarbij ging ze telkens even omhoog en weer naar beneden. Al die vage gedaantes onder zich... Dat gaf bange gevoelens.
"Wat zijn dat voor griezelige dingen? Zullen ze mij kwaad doen?"
Die geweldige, dreigende bult van schimmen nam de bloem tot zich... Zij landde bovenop een stenen spits, en bleef daar vol vrees op liggen.
Het werd dag. Zoals altijd bezochten weer heel veel mensen de Boroboedoer. Een klein meisje riep verrast uit:
"Kijk eens naar die stenen punt! Daar ligt een prachtige gele bloem op. Die bloem wil ik meenemen!"
"Nee," zei haar vader. "Die bloem ligt daar juist zo mooi en deftig. Laat haar maar daar. 't Is het heel kleine, bescheiden, maar wonderschone kroontje van de Boroboedoer."
Intussen vroeg de bloem zich af wat al die bewonderende en vragende gezichten van de mensen te betekenen hadden.
"Nou, die mensen verstaan de taal van al die stenen stulpen en beelden niet. Zal ik moeite doen om daarachter te komen?
Heel lang geleden zijn al die prachtige werken gemaakt, met veel kundigheid en eindeloos geduld. Maar met welke bedoelingen?!
Al deze beelden spreken tot mij in dezelfde taal als de bijen, vlinders en kevers, die mij bezocht hebben:
Het komt er op aan in alle eenvoud te doen, waarvoor je op de wereld bent. Je moet je heel nuchter van je levensbestemming bewust zijn. Dat is waar die kunstenaars van meer dan duizend jaar geleden aan gedacht hebben. Ook mijn heel verre voorzaten, die in die tijd leefden, waren van dezelfde mening."
Al deze eenvoudig wijsheid leefde in de bloem, terwijl ze door een kleine, plaaggrage wind tussen alle stenen kunstwerken werd voortgedreven. Tenslotte bleef ze in een hoekje liggen, zag hoe al de mensen weggingen. Het werd avond.
"Zo, die mensen schijnen de stormwind voor te voelen, net als ik. Ze gaan op tijd naar hun veilige woningen toe. Vanaf mijn plekje kan ik nog net mijn zusters aan hun struiken zien hangen. Ook zij bereiden zich voor op heel ruw weer, want ze vouwen zich snel en stevig dicht."
De tempel was helemaal verlaten. Wel liepen er nog enige bewakers rond.
Met reuze veel plezier begon er een harde wind over het grote bouwwerk heen te bulderen. De bloem werd weggeblazen en versnipperd... Haar ziel verdeelde zich ook in verschillende gedachten:
"Nu stijg ik naar de lucht, en daal tegelijk af naar de grond. Ik ga over in een ander bestaan. Wat zal zich aan mij bekend maken? Wellicht zullen wijze stemmen van de geheime wereld mij de geschiedenis en de betekenis van de Boroboedoer onthullen.
Zal ik dat mijn zusters aan de struiken mogen vertellen? Misschien kan of mag ik er toch niets van laten weten."
Geplaatst in de categorie: planten