‘Koh...koh’

‘Kopje koffie…hmmm gezellig!’
De ogen van de kleine man beginnen te glimmen als hij op de arm van zijn papa de kamer binnenkomt.
‘Koh…koh’
‘Jaa, kopje koffie’, zeggen wij in koor.
Sinds hij bij een vorig bezoek op het knopje van het apparaat mocht drukken en tot
zijn grote verwondering merkte welk effect dat had, is het woord ‘koffie’ diep in zijn programma doorgedrongen.
‘Wil er nog iemand…koffie?’
Nou hij wel, wijst enthousiast in de richting van het wonder en dribbelt naar de keuken. ‘Koh…koh’.
Hij mag.
‘Aan’. Daar loopt de ‘koh’ in het kopje.
‘Uit’. De straal stopt. En dan nog eens aan en uit en nog eens en nog een keertje.
De kleine man lijkt op een holbewoner die in een klap in de 21e eeuw verzeild is geraakt, al onze onbegrijpelijke techniek leert kennen en er met een mengeling van beduchtheid en fascinatie mee omgaat.
Als we tijdens een wandelingetje op een grote parkeerplaats stuiten, blijkt dat hij zijn woordenschat heeft uitgebreid met ‘otto’. Iedere nieuwe auto begroet hij met een geestdrift alsof het de eerste is die van de lopende band kwam rollen. Alle onderdelen worden bij een rondgang aan zijn grondige inspectie onderworpen, de bumpers, de banden, de achterlichten. Telkens achteromkijkend of wij ook wel zien dat hij een ‘otto’ heeft ontdekt, met een blik alsof hij zich afvraagt waarom wij niet net zo opgetogen reageren. Zien we dan niet dat dit een…
En dat bij elke wagen waar we langslopen.
We bereiden ons voor op een lange, lange weg door een wondere wereld.

Koffie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 5 stemmen 1.052